Na twee succesvolle en gratis te verkrijgen mixtapes heeft het postmoderne hiphopduo (trio) Das Racist besloten dan toch in het klassieke albummodel te stappen. Relax is het officiële debuut van een van de meest zelfbewuste, speelse en (post-)ironische hiphopgroepen die de voorbije jaren opgestaan zijn. Helaas lost het nergens de verwachtingen in die op de eerste albums geschapen zijn.
Toegegeven, na Shut Up, Dude was het even wennen aan Sit Down, Man dat net onder het niveau van de eerste plaat bleef maar finaal (dankzij enkele luisterbeurten) wel bewees voldoende eigen merites te hebben om naast de eerste plaat op het ereschavot te staan. Met Relax is het jammer genoeg anders gesteld. Zelfs na verschillende herkansingen blijft dit het album dat in het licht van het (onverwachte) succes het (grote) publiek wil behagen door paradoxaal genoeg de sterktes van de band af te zwakken voor een meer toegankelijk geluid.
Neem nu “Michael Jackson” dat als een opgefokte 8 Bits/chipmusictrack voort raast terwijl Heems zijn woorden uitspuwt en zo de lijn “I’m fucking great at rapping!” (bewust) ondergraaft. Natuurlijk kan nog steeds gesteld worden dat de band tegen de verwachtingen in gaat door voor een track als deze te kiezen en zo het verzamelde hipstergild te kijk zet. Hierbij wordt echter voorbijgegaan aan het feit dat een grap alleen maar werkt als ze ook echt goed is. Geen wonder dus dat “Shut Up, Man” (een duidelijke verwijzing naar het eerste mixalbum) evenmin de juiste snaren voldoende bespeelt.
De kenmerkende rapflow die meermaals lijkt te impliceren dat hier een postmoderne dichter aan het werk is die moeiteloos obscure weetjes koppelt aan populaire feiten, is nog steeds aanwezig, maar potten breekt het niet. Dat de ongekroonde koning van de alternatieve hiphop El-P niet alleen achter de knoppen zat maar ook meerapt op het nummer, verandert daar weinig aan. Echt pijnlijk wordt het echter met het heropvissen van “Rainbows In The Dark”, een van de smaakmakers en singles uit het debuut, die door zijn opbouw en zelfspot niet alleen als een tang op een varken slaat wat zijn plek op dit album betreft, maar bovendien nog eens benadrukt hoe middelmatig Relax wel niet is.
Grappig genoeg behoort de titeltrack overigens tot de betere songs op de plaat, zij het dat de kritische reflectie en introspectie op het eigen verleden en heden van elke humor gespeend zijn en zo de essentie ondergraven van wat Das Racist was. Toch is in dit soort tracks een nieuwe toekomst weggelegd, zoals ook het knappe “Power” aantoont. Mits enige goodwill mogen ook het naar een roemrijk hiphopverleden verwijzende “Selena” en het Oosters aandoende “Middle Of The Cake” tot de hoogtepunten van het album gerekend worden, al is dat in het licht van de concurrentie niet echt een denderende prestatie.
Dat Das Racist niet een derde doorslagje en meer van hetzelfde voorschotelen wil, is niet meer dan logisch; alleen betekent dit niet dat zomaar alles als zoete koek geslikt kan of moet worden en er niet langer een minimumnorm behaald moet worden. Nummers als “Punjabi Song” en het ronduit zwakke “Booty In The Air” lijken immers meer dan te bevestigen dat de groep wel nagedacht heeft over dat nieuwe geluid, maar in zijn haast de kladversies op plaat heeft gepleurd in plaats van te wachten tot een meer voldragen geluid zich aandienen zou.
Waar Shut Up, Dude en Sit Down, Man door hun lange speelduur, overvloed aan nummers en stortvloed aan verwijzingen, knipogen en hommages net niet bezweek aan een te veel aan goede ideeën, is er op Relax veeleer sprake van een omgekeerde beweging. Uiteraard behoort Das Racist beoordeeld te worden op meer dan zijn “intellectuele, postmoderne aanpak” en dreigde de ironische reflectie te veel een gimmick te worden, maar de nieuwe anorectische aanpak werkt evenmin. Relax wil een nieuw geluid laten horen dat minder op een aantal gimmicks steunt, alleen heeft Das Racist zichzelf te snel willen heruitvinden. Tussen het vele kaf zit koren maar het zal wachten zijn op een volgende plaat om te kunnen besluiten of Das Racist ook zonder de eigenzinnige aanpak van de eerste twee albums recht van spreken heeft.
