Century Media, 2010
Dark Fortress is Duits en vertegenwoordigt een aantal Germaanse
waarden. Ze zijn standvastig, (want ze bestaan al sinds 1994),
productief (6 albums sinds 2001) én betrouwbaar (want ze maken nog
steeds melodieuze black metal). Je zou bijna gaan denken dat zoveel
Duitsheid op den duur ook de heren zelf is gaan tegensteken, want
op ‘Ylem’ doen ze een bevlogen poging om wat uit het patroon te
breken. Het levert een verdienstelijke schijf op, die echter ook
haar minpunten blijkt te hebben.
De eerste twijfels voel je al van zodra de lader de cd opslorpt (of
nadat je de bestanden in je playlist hebt gedropt): het album is 70
minuten lang. Ik zeur hier wel vaker over, maar 45 à 50 minuten is
echt het maximum voor een metalplaat, zelfs voor één met een brede
horizon. Uitzonderingen bestaan, maar ‘Ylem’ is er geen van.
Doorheen het album horen we heel wat stijlen passeren, maar het
vaakst van al toch black metal. Dark Fortress weet een koude riff
te componeren en hem met overtuiging te brengen. De keys
die ze er overheen durven draperen zijn aanwezig maar niet
dominant. Sporadisch hoor je razende blastbeats, maar de
meeste blackmetalpassages worden op midtempo afgewerkt.
De leadgitarist gebruikt een paar eigenaardige effecten die een erg
schril en onwezenlijk gitaargeluid geven in sommige passages. Het
contrasteert aardig met de verder nogal gelikte productie en houdt
de luisteraar bij de pinken. Dat is nodig, want tussen de ruwere
escapades door durft men zich nogal eens verliezen in oppervlakkige
melancholie en krokodillentranen.
Tweede belangrijk ingrediënt op ‘Ylem’ is doom. Meer dan af en toe
een trage break, heeft deze band een goede doomriff in de vingers.
Ze zouden het alleen wat vaker mogen laten horen. Track 3,
‘Osiris’, is tot halverwege een geslaagd treurnistapijt, en nummer
5 (‘Evenfall’) is tot op het einde een pakkend, duister stuk. In
‘The Valley’ weten ze ook de juiste sfeer van verlatenheid en
onheil op te roepen, maar toch raakt het nummer niet echt een
gevoelige snaar.
Een probleem dat ik wel vaker heb bij het beluisteren van deze cd:
het ligt goed in het oor, maar jammer genoeg is het ook niet veel
meer dan dat. Een voorbeeld hiervan is ‘Redivider’, een nummer dat
traag begint met wat interessante gothic invloeden, maar dan verder
wel verneukt wordt door een verkeerde drumpartij. Tegen dat het
tempo opgetrokken wordt met wat standaard blackmetal, ben je
eigenlijk je interesse al verloren.
Er zijn uitzonderingen in positieve en negatieve zin. ‘As the World
Keels Over’ bijvoorbeeld. Na een goede albumstart met de titeltrack
is dit tenenkrommende onding bijna voldoende om de stekker uit te
trekken. Een grommend parlando van de zanger, gotische gitaren en
keyboards en daar bovenop nog een verschrikkelijk irritant
drumgeluid; nee, dit is niet echt naar m’n meug. Een mooie
melancholische solo kan de meubelen niet redden, maar belet toch
een voortijdig einde van de luistersessie.
In afsluiter ‘Wraith’ gaat de band nog wat verder op het
melodramatische pad, maar hier werkt het voor mij wél. Het nummer
ademt de sfeer uit van een dramatisch einde en een onomkeerbaar
verval. Het begint traag en bouwt op naar een soort stroperige
bombast die ik gewoonlijk associeer met Finse bands. Bij dit nummer
moet ik erg denken aan het ter ziele gegane Sentenced. Nog een erg
geslaagd nummer is ‘Hirudineans’. Het is een wat korter nummer (al
duurt het toch nog bijna vijf minuten), dat werd opgebouwd rond een
paar boogie-blackmetalriffs. Niet zo vol venijn als bij het
recentere werk van Satyricon, maar goed
genoeg om op te vallen. Zeker met dat unheimlich vrolijke
keysaccentje erbij.
Dark Fortress is duidelijk op zoek gegaan naar een ander geluid en
heeft deze zoektocht moedig en zonder taboes aangevat. Ik moet
echter concluderen dat ze nog een paar etappes voor de boeg hebben.
De band is op zijn sterkst als ze tekstvaste black metal spelen,
maar heeft ook al een paar andere trucjes in zijn mouw zitten.
Jammer genoeg voor de luisteraar wordt het goede te veel verdund
met middelmaat en oppervlakkigheid, de doodsteek voor ieder album
(zeker wanneer het overambitieus is qua speelduur). Dark Fortress
gaat op tournee (met onze eigen Serpentcult!),
hopelijk brengt het live spelen hen een nieuwe scherpte om tijdens
de volgende opnamesessie een even ambitieus als geslaagd album af
te leveren.
Dark Fortress speelt op 12 februari in de Muziekodroom in
Hasselt en op 20 februari in Hangar 1 in Oostende.
