Met een halsstarrige regelmaat verkondigen cultuurpessimisten het
reutelende heengaan van de rock ’n roll. Hoofdschuddend betreuren
dezelfde onheilsprofeten het gras op de buik van de hiphop, dat
volgens hen eenzelfde onfortuinlijk lot beschoren lijkt.
Gejeremieer waar wij geen oren naar hebben, want wie voorbij de
façade van stereotypen en over de stinkende zwavelputten van de
commercie heen kijkt, weet wel beter. Dat het hart van de hiphop
nog steeds gepassioneerd klopt, bewijzen klasbakken als pakweg
Blackalicious en Common (check zijn heerlijke ‘Be’ van dit jaar) al
jarenlang. En dat ze er in het gevecht voor het behoud van the
real thing niet alleen voor staan, bewijzen de jongens van Cyne
met verve op hun aanstekelijke tweede langspeler ‘Evolution
Fight’.
Cyne is een vierkoppig collectief uit Florida. Voor hun nieuwe
album vonden ze onderdak bij het Duitse City Centre Offices, een
label dat hoofdzakelijk elektronica-artiesten in zijn rangen telt.
Toch staat ‘Evolution Fight’ mijlenver van de abstracte avanthop
van artiesten als Beans of Prefuse
73. Op basis van talloze samples uit hun platencollectie rollen
producers Enoch en Speck vernuftig geweven klanktapijtjes uit die
herinneren oproepen aan de vroege jaren 90. Naast het vakkundige
knip- en plakwerk nodigden ze bovendien enkele muzikanten uit om
hun collages verder in te kleuren met toefjes Rhodes, gitaar,
blazers of percussie. Opener ‘Plight About Now’ gooit meteen alle
kaarten op tafel, maar Cyne slaagt erin een album lang gevarieerd
en boeiend uit de hoek te komen. Een heerlijk feestje op
zonovergoten vibes? Zeker, maar de lyrics doen een minder opgewekt
verhaal.
MC’s van dienst Akin en Cise Star hebben voldoende aan het
spraakwater gezeten om er een heldere flow aan over te houden. En
wat meer is, ze mishandelen de microfoon niet met goedkope
vuilbekkerij of egocentrische borstklopperij. Maatschappijkritiek
(“Fuck America“) ligt hen meer aan het hart. Niet
verwonderlijk als je weet dat Cyne voorheen deel uitmaakte van het
Botanica Del Jibaro-label, dat een volledige maatschappijvisie
uitdraagt die vooral tegen de schenen stampte van de
buitenlandpolitiek van het Witte Huis in Latijns-Amerika. Ook nu
werpt Cyne terechte vragen op en vaak volgt er een al even raak
antwoord. En ze kennen hun pappenheimers. De frase “I was born
free but now I’m like a slave to society” valt niet toevallig
in het nummer ‘Rousseau’. ‘Automaton’ hekelt dan weer overdreven
gsm-gebruik, ringtones en falend menselijk contact. Vaak kaarten de
rappers ook introspectieve thema’s aan. Zo toont Cise Star in het
naar de keel grijpende ‘Up Above’ zich op zijn kwetsbaarst wanneer
hij treurt om de dood van zijn moeder (“I’ll wrestle angels just
to see your face again/ Because you were my life my mother and
friend“). Toch zijn Cyne geen sombere zwartkijkers. “Life is
a beautiful thing“, klinkt het ergens en dat onderstreept dit
plaatje maar al te zeer. ‘Evolution Fight’ is een schop onder de
kont van het op dollars, siliconen en gemakkelijk succes terende
hiphopwereldje. Om duimen en vingers bij af te likken.
