Sommige artiesten wanen zich, ondanks hun dubieuze kwaliteiten, al snel een halfgod zodra een massa voor hen buigt. Maar deze gouden kalveren beseffen niet hoezeer een goddelijke status van binnenuit de ziel verlicht en de wereld in vuur en vlam zet. Echte goden hebben die erkenning niet nodig.
Zo er überhaupt al een artiest aanspraak kan maken op een goddelijke status, dan is het David Tibet wel. Tibet, ooit lid van het legendarische Psychic TV, richt in 1982 Current 93 op. De groepsnaam haalt Tibet bij de occultist Aleister "The Great Beast" Crowley, waarmee hij onmiddellijk zijn interesse in het spirituele blootlegt. Naast occultisme ontleent Tibet immers ook metaforen aan onder meer het christendom, het boeddhisme en het mysticisme. Deze allesbehalve luchtige mix overgiet hij daarenboven nog eens met sausje van apocalyptische literatuur, werken van Lautréamont, James Joyce en William Blake, terwijl de muziek diverse invloeden kent als The Incredible String Band, Blue Oyster Cult, Shirley Collins, electro en religieuze gezangen.
In de periode die gemakshalve Tibet I genoemd kan worden, situeert Current 93 zich bij de pioneers van avant-garde electro, waarbij hij de meest bizarre, maar ook de meest atmosferische stukken componeert. In de jaren negentig gooit hij het echter over een andere boeg en wordt het folkelement steeds belangrijker, tot het resulteert in wat zich — bij gebrek aan een betere term — laat omschrijven als avant-gardistische, neo-apocalyptische folk of eenvoudiger: Tibetmuziek.
Black Ships Ate The Sky staat opnieuw vol met Tibets dada’s en maakt het met zijn vijfenzeventig minuten dan ook onmogelijk om het album in één rit uit te zitten. Een eerste en beklemmende rode draad die deze keer door het album loopt, zijn de verschillende versies van Charles Wesleys dodengedicht "Idumea" (1763). Marc Almond (Soft Cell) brengt als eerste zijn interpretatie, maar moet de duimen leggen voor Bonnie "Prince" Billy", wiens versie zonder meer ijzingwekkend is. Het lijkt wel alsof Oldham vanuit zijn graf de volgende lijnen zingt: "Waked by the trumpet sound, I from my grave shall rise; And see the Judge with glory crowned, And see the flaming skies!"
Ook Baby Dee (op harp uiteraard) en Antony brengen hun versie van de song. Maar naast Baby Dees versie, met gelaten en ingetogen karakter, valt de versie van Antony te mager uit om te beklijven. De zachte, droeve uitvoering van Pantaleimon (Andrea Degens) en de aan Oldhams verwante folkversie van Clodagh Simmons zijn dan weer prachtige interpretaties, net zoals de doorrookte variant van Shirley Collins, de dreiging die Cosey Fanni Tutti er in giet en uiteraard David Tibets eigen bewerking, die nauw aansluit bij zijn andere werk.
Maar Black Ships Ate The Sky heeft natuurlijk nog veel meer te bieden dan dit rijke palet aan interpretaties. Antony krijgt met "Beautiful Dancing Dust" revanche en levert dan ook een prachtsong af, waar de weemoed van afdruipt. Het is haast bizar te merken dat een album van Current 93 al zoveel prachtigs bevat zonder Tibet zelf aan het woord te laten, maar er valt op dit rijkgeschakeerde album zo’n grote hoeveelheid lekkers te rapen dat het haast onmogelijk is om iets er uit te pikken.
Tibets folk is prominent aanwezig op de eerste helft van het album, zoals in het knappe "Black Ships In The Sky" of "This Autistic Imperium Is Nihil Reich", terwijl ook de oude Tibet ten tijde van de electro en de geluidsexperimenten aan bod mag komen in het gestoorde "Black Ships Ate The Sky" en "Black Ships In Their Harbour". Fans kunnen opnieuw op beide oren slapen, Tibet heeft het nog steeds in de vingers en zij die wanhopig een introductie zoeken in Current 93’s veertig +-catalogus, mogen met een gerust hart Black Ships Ate The Sky nemen als startpunt. Want Tibet heeft zichzelf, zoals het een echte god betaamt, nog maar eens overtroffen.
