De eerste zondag van de Gentse Feesten. De theaterbezoeker baant zich een weg door de wei die de korenmarkt genoemd wordt, waar allerlei feestlustig vee zich vergaapt aan een coverband die een Pearl Jam-hit ten berde brengt. De reden voor deze avontuurlijke tocht is een uitnodiging van Compagnie Cecilia, woordcircusgezelschap van Gentenaar Arne Sierens, om een kijkje te komen nemen in thuisbasis De Expeditie. Eenmaal aangekomen aan de industriële geraamtes van Dok-Noord zijn er geen coverbands meer te horen, noch spitburgers te ruiken…
In het kader van theaterfestival MiramirO, onderdeel van de Gentse Feesten, haalde Sierens Lacrima weer boven. Het stuk ging drie jaar geleden in première met Jan Hammenecker als protagonist Chief, een naam die verwijst naar de grote interesse van het personage in de Indiaanse cultuur. In deze herneming verschijnt Tom Vermeir echter als opperhoofd-met-hoek-af, die tijdens een zoektocht naar Jimmy, de zoon van zijn ex, zijn eigen leven als voormalige sociale woonwijkbewoner oprakelt. Sierens’ voorliefde voor het ietwat ruwere leven van de Gentse achterbuurten wordt hier verder getrokken naar meer westelijk gelegen contreien. De politieke bijklank die wel vaker aanwezig is bij stukken van CC Cecilia komt in de vorm van een monoloog nog sterker naar voren, waardoor deze anekdotische vertelling bij momenten een erg wrange smaak krijgt. De filosofische ondertoon van dit stuk legt de nadruk op de fundamentele onvrijheid van de mens. Sociale omgeving, familie, opvoeding; geen van allen werd door Chief gekozen. Weet je wa da je kan kiezen? Je kiste, da kan je kiezen, besluit hij dan ook, in het kader van de dood van zijn aan drugs verslaafde broere. Het feestgedruis van Polé Polé lijkt even heel erg veraf.
Ten midden van al die tristesse mag er wel nog gelachen worden. Door Sierens zelf bijvoorbeeld, die bij het begin van de voorstelling achter yours truly plaats nam. Mooi om te zien hoe een regisseur met zo veel pluimen op zijn hoed nog steeds zenuwachtig mee prevelt met wat Vermeir op het podium verkondigt. Ook mooi om te zien hoe de zeer lichamelijke theatertaal van Sierens interessant blijft, zelfs wanneer er maar één persoon voor de leeuwen geworpen wordt. De acrobatie die vaak aanwezig is in zijn werk (denk De Pijnders, Vorst-Forest) blijft ook overeind met Vermeir als enige atleet.
De kans dat u op een dinsdagochtend op de Vlasmarkt met een wildvreemde staat te praten wiens levensverhaal verdacht veel lijkt op dat van Chief uit Lacrima is waarschijnlijk groter dan u denkt, aangezien Sierens voor dit stuk een willekeurig iemand van de straat geplukt lijkt te hebben. En met alle chance van de wereld was die iemand Tom Vermeir. Na anderhalf uur Gents-West-Vlaams theater lijken er verdacht veel Chiefs en Jimmy’s door de straten te dwalen op de terugweg naar de bewoonde wereld. Dat Sierens nog redelijk wat stukken te schrijven heeft.
Lacrima was te zien tijdens de Gentse Feesten. Meer info over stukken van Compagnie Cecilia vind je op