Zoals de naam het zelf zegt: de Leuvense Oude Markt is een plein met ervaring. Zag artiesten falen en triomferen, feesten komen en gaan. En nu is het voor het aloude Marktrock tijd om te gaan. Na de editie van afgelopen weekend past nog maar een bedenking: “Geef het alsjeblieft een spuitje, of een duwtje door het raam”. Laat ons nog een beetje de herinnering aan wat ooit een levendig stadsfestival was in ere houden.
Marktrock, zo moet u weten, was immers het original stadsfestival. Lang voor ze in Tienen een leger grote has-beens voor hun Grote Markt begonnen te vragen, of Lokeren het kruim van het artiestengild naar hun kade wist te lokken, was het in de Leuvense binnenstad dat voor het eerst iets leek te lukken wat voordien slechts op weides leek te functioneren: een heus, echt en onweerlegbaar festival. Met headliners die naam waardig, bijvoorbeeld.
Om maar even uit ons eigen geheugen te putten: we herinneren ons een passage van Travis, toen Fran Healy zelf niet uitgepraat raakte over het mooie plein — mooier dan dat van Sint-Pieter in Gent waar ze nu zoveel plannen mee hebben. “It looks like a room, but without the ceiling. Or the stars are the ceiling!”, riep hij uit. Pet Shop Boys maakte met zijn show van de markt een reusachtige kijkdoos, waarin ze een gouden greep hits brachten. En dan vergeten we nog briljante passages van Elvis Costello of Lou Reed.
Marktrock was ook een festival vol verhalen. Over de prille begindagen, toen een paar feestvierders en aanverwante cafébazen vonden dat er wel wat zomerse schwung in de studentenstad mocht komen. Of over de legendarische ruzie tussen Stijn Meuris en programmator Jos Van Oosterwijck, die erin resulteerde dat Noordkaap elders in de stad zijn eigen Marktrockje speelde.
En toen was het plots gedaan. De bomen waren iets te hard tot in de hemel gegroeid, en de ouder wordende oprichters-vzw had het niet meer in de hand. Verhalen over opgeschroefde bezoekersaantallen zijn hardnekkig, net als een paar financiële lijken in de kast die bij de vereffening van de vzw snel onderhands zouden zijn opgekuist. Na een overgangsjaar met een faliekant afgelopen experiment op het Ladeuzeplein kwam Marktrock in handen van een commerciële organisatie. Het zou het begin van het einde worden.
Dat Marktrock meer pensenkermis of braderij dan een festival is geworden; dat kantje zat er altijd al in. Dat dat “honderd procent Belgisch” een laffe optie was; we willen nog aanvaarden dat het reculer pour mieux sauter kon zijn: opbouwen tot de schatkisten de grote namen weer konden betalen. Maar het ging in die zes jaar dat Live Entertainment het stuur in handen had van kwaad naar erger.
Kon je in die eerste jaren nog een soort van programmatorische lijn in de affiche herkennen — een keuze voor groepen van eigen bodem die jongeren zouden lokken — dan is die gaandeweg verwaterd tot een voor-elk-wat-wils-aanpak die het woord visie niet eens meer verdraagt. De boeker die de line-up van dit jaar bij elkaar heeft gevogelpikt moet niet alleen blind maar ook doof zijn geweest: hier een DJ die het houdt bij playback, daar een over het paard getilde coverband, en kijk, rond zessen nog eens een gehypet meidengroepje dat we na de winter alweer vergeten zijn. Daan? Channel Zero? Boerenrock in fucking Kortenaken kan ze krijgen, Marktrock kan zelfs dat niet meer bedenken, en haalt nog maar eens de ver voorbij zijn houdbaarheidsdatum zijnde Bart “Behaagzucht” Peeters van stal.
Dit is gewoon gênant geworden. Het is ondertussen duidelijk dat men bij Live Entertainment geen enkele kaas heeft gegeten van het in elkaar steken van een degelijke festivalaffiche. Marktrock 2013 was het laatste argument om die stelling definitief bewezen te verklaren. En dan houdt men nog het handje op bij het stadsbestuur om die onzin toch nog maar een jaar langer in leven te kunnen houden, terwijl toch zo duidelijk is dat als het niet leefbaar is, dat alleen maar komt door de eigen onkunde. Laten we hopen dat het Leuvens stadsbestuur zelf ook genoeg heeft van dit gehannes, en eindelijk kiest voor de korte pijn die we bij nader inzien beter zeven jaar geleden hadden gevoeld. De “redding” van toen bleek immers geen redding, maar het begin van een verlengde doodstrijd die mijn hart elk jaar een stukje meer breekt.
Laat het dus. Alstublieft. Verlos dit beestje uit zijn lijden. Want om het met Yevgueni verder te zingen: “Het hoeft niet meer voor mij / want laat ons eerlijk wezen, ja het is al lang voorbij.”
