Luxemburg mag dan een nog kleiner landje zijn dan België, muziek maken kunnen ze daar ook, zo bewijzen Claudine Muno & The Luna Boots op hun tweede langspeler Noctambul. Met een charmante plaat vol intelligente liedjes die baden in donkere vrolijkheid weet de groep de juiste snaar te raken.
Voor ze als zangeres doorbrak was Claudine Muno in haar thuisland vooral bekend als schrijfster. Haar eerste boek, dat ze uitbracht op haar zestiende, had ze tot verbazing van velen in het Engels neergepend. Nadien schreef Muno nog boeken in het Frans, het Duits en het Luxemburgs. Maar dan kruisten een paar muzikanten, de latere Luna Boots, haar pad. Onder de naam Claudine Muno & The Luna Boots brachten ze al een plaat uit, Petites Chansons Méchantes. Nu, drie jaar later, is het dus tijd voor een tweede portie van die kleine, gemene liedjes.
Voor Noctambul schreef Claudine Muno zowel Engelstalige als Franstalige liedjes en ook een song in het Luxemburgs. Deze deerne heeft duidelijk lak aan hokjesdenken, want haar liedjes zijn van alle maten en soorten. Muno grabbelt vrolijk in haar toverdoos die gevuld is met swingende, intimistische, gevoelige en vaak gekke liedjes. Het minste dat je van Noctambul kan zeggen, is dat het een plaat vol tegenstellingen is.
Muno’s muzikale universum is duidelijk op de leest van de folkrock geschoeid, maar deze plaat valt niet zomaar in dat hokje te duwen. Muno balanceert ergens op de grens van pop, rock, folk en fantasierijke waanzin. Hoewel Noctambul klinkt alsof het op onbezorgde zomeravonden in de cd-speler gestopt hoort te worden, zijn Muno’s teksten soms erg donker. Met minder vrolijke songtitels als "Égoïste Triste", "Mauvais Sang" en "La Violence" (allemaal puike nummers trouwens) kan je die wrange nasmaak natuurlijk wel verwachten.
Ongegeneerd laat Muno haar fantasie de vrije loop en dat zorgt voor teksten die gaan van bijtend en een beetje cru tot compleet absurd, maar ze zitten altijd vol zelfspot en zijn gekruid met een goed snuifje humor en ironie. In "Monsters" zingt ze bijvoorbeeld "And I am glad you are as ugly on the outside/as I am on the inside, so we’ll get along fine". Het lijkt erop dat Muno deels naar het voorbeeld van The Smiths werkt, want die waren meesters in het maken van vrolijk klinkende en tegelijk gitzwarte liedjes.
In "Monsters" heeft Muno het naast de liefde trouwens ook over moordende playboybunnies, auto-ongelukken en babygoths met dreadlocks. Fascinerend, maar toch een beetje creepy, die fantasiewereld van Claudine Muno. Toch blijkt Noctambul ondanks die intrigerende teksten geen perfecte plaat te zijn geworden. Zo weten "I Love You" en "Lines & Circles" minder te boeien en is de Beatlescover "Blackbird" aardig, maar ook niet meer dan dat.
Gelukkig worden die dipjes gecompenseerd door liedjes die eigenlijk internationale airplay verdienen. "Blummen" wordt in het Luxemburgs gezongen en is daardoor, zelfs mét de tekst erbij, onbegrijpelijk. De titel laat vermoeden dat het nummer over bloemen gaat, maar daar willen we, nu we Muno’s fantasie zo’n beetje kennen, ons hand toch niet voor in het vuur steken. Het lied klinkt dramatisch en lief tegelijk, en Muno’s stem komt hier echt tot zijn recht. Een andere voltreffer is "Richard Thompson Song", dat zowel muzikaal als tekstueel een perfecte popsong is, inclusief een refrein dat zelfs met de beste wil van de wereld niet uit je hoofd raakt.
Het is moeilijk om te geloven dat er mensen bestaan die Noctambul niet zouden kunnen smaken. Deze veelzijdige en verfrissende plaat vol misleidend mooie luisterliedjes met scherpe tanden kan zowel hopeloze optimisten als zwartkijkers charmeren. Voor de rest kunnen we alleen hopen dat muziek maken volstaat als uitlaatklep voor Muno’s fantasie. Maar mocht ze ooit besluiten om films te maken, willen we het resultaat daarvan toch ook wel eens zien.
Op 21 april 2010 speelt Claudine Muno & The Luna Boots in de Botanique in Brussel.
