Geen band die speelser in het leven staat dan het Canadese Chromeo. De knipoog zit er bij hen ingebakken, de ‘tongue’ altijd stevig ‘in cheek’. Ook op vijfde plaat Head Over Heels is de grijns weer breed. “En toch zijn onze songs serieus. Maar dan op een grappige manier!”, aldus gitarist-zanger Dave 1 en toetsenist P-Thugg.
enola: Voorganger White Women dateert alweer van 2014. Dat heeft even wat moeite gekost, heren?
P-Thugg: “Moeite? Bwah. We hebben onze tijd genomen, want we wilden wel eens wat nieuwe dingen doen. We zijn ons palet dus gaan verbreden met andere geluiden, we moesten nieuwe technieken onder de knie krijgen … Dat was al eens vervelend, vermits het zoeken was, maar toch vooral plezant. Aanvallen van zelftwijfel? (monkelt) Meneer, dat is voor een artiest dagelijks vreten. Wat zeg ik? Elk uur is er wel even zo’n momentje als je aan het schrijven bent.”
Dave 1: “We hadden nu onze eigen studio in Los Angeles, wat ervoor zorgde dat we zonder deadline konden blijven schrijven en schaven aan teksten. Waardoor je natuurlijk blijft prutsen. Soms spendeerden we één week aan de zanglijn van één song. Dat was saai, maar niet onaangenaam, want dat was net de uitdaging die we wilden aangaan: schaven aan ons vakmanschap. Als je aan je vijfde album toe bent, moét je jezelf wel verder duwen dan ooit. Ik zal niet zeggen dat we bij het maken van deze plaat breder wilden gaan dan ooit, maar we waren in elk geval wel ambitieuzer dan ooit. We zouden harder werken aan de songs, de arrangementen en de zang. Het heeft even geduurd voor we die nieuwe manier van werken onder de knie kregen, maar nu dat voorbij is, ben ik vrij zeker dat nieuwe Chromeoplaten veel sneller zullen volgen. Misschien komt er dit jaar nog iets, maar zeker volgend jaar.”
enola: Jullie noemen Head Over Heels een liefdesbrief aan alle funk die jullie gevormd heeft.
P-Thugg: “Dat was iets wat we achteraf in de plaat zagen. Na twee jaar sleutelen en schrijven, stelden we vast dat het album ongelofelijk veel verschillende funk-genres bestrijkt. Er is Prince-achtige funk, maar ook meer soulvolle die bijna tegen de nineties-R&B aanschurkt; alle genres die ons dus hebben beïnvloed.”
Dave 1: “In “Room Service”: Steeley Dan-funk en in “Bad Decission” kun je zelfs vleugjes Red Hot Chili Pepers horen.”
enola: Waren er genres waarvan je moest vaststellen: tiens, dat zit dan blijkbaar niet in ons funkpalet?
P-Thugg: “Die sixties James Brown-funk, daar blijven we altijd van weg.”
Dave 1: “Wat Bruno Mars doet, die new jack swing, dat laten we aan hem. En om te doen wat Earth, Wind & Fire deed, heb je een band van pakweg 25 man nodig, dus dat komt er ook niet uit. Onze vibe is sowieso altijd meer synth-heavy geweest, al kun je in “Slumming It” gerust ook een zweem van The Rolling Stones anno Tattoo You bespeuren. Da’s toch iets meer gitaargerichte funk.”
enola: Nu we toch over funk bezig zijn: herinneren jullie nog het moment waarop de funk in jullie leven is gekomen?
Dave 1: “Een videoclip zien van Jamiroquai: dat moet de eerste keer zijn geweest dat ik muziek hoorde die me deed dansen. Daarvoor was het Guns ‘N Roses, grunge, rap en hiphop, maar dit? Ik was er bijna beschaamd over dat ik wilde dansen, maar het was onweerstaanbaar. Ik bleef maar hopen dat ik die clip terug zou zien. Op een nacht zag ik vervolgens ook nog “We Got The Funk” van George Clinton. De uitbundige kostuums van hem maakten me bijna bang. Het was als een zwarte versie van Kiss. Het maakte dingen in me los die ik nooit eerder had gevoeld. Funk is iets anders dan die disco, dat toch altijd wat cheesy is. Het is veel donkerder.”
“Ik ben toen aan een ontdekkingsreis begonnen die me veel deed inzien. Voorheen waren P-Thugg en ik vooral met hiphop en rap bezig, plots ontdekten we waar al die samples vandaan kwamen. Dat was op zich al een openbaring, dat al die dingen met echte instrumenten waren ingespeeld, zoals rockbands, waar ik ook van hield, dat deden.”
P-Thugg: “Ik was opgegroeid met die hiphopsongs. Ik kende al die funknummers dus zonder dat ik het wist. Zapp & Roger? Dat had ik al gehoord als sample in een EPMD-song! Eigenlijk heb ik toen pas instrumenten leren kennen. Ik wist niet wat een gitaar was tot Dave me dat Jamiroquai-nummer liet horen. “Mensen bespelen dat?” Ik was gewoon aan twee rappers en een dj, dit was iets anders.” (lacht)
enola: Een goeie samenwerking zijn jullie nooit uit de weg gegaan, maar op Head Over Heels wemelt het echt wel van de gasten hé?
Dave 1: “Ook daar speelde dat we aan ons vijfde album toe waren en dat de boel dus mocht opgeschud worden. De deur openzetten voor anderen was daar één element van, zeker omdat het met die eigen studio erg gemakkelijk was. Dat liet ons toe een paar jeugddromen te beleven, zoals werken met een gitarist van Prince of met The-Dream, van wie we een grote fan waren. En het fijne was dat al die mensen ons werk al kenden en respecteerden, dus ze werkten graag mee. Met The-Dream proberen we zelfs opnieuw in de studio te raken voor een aparte plaat. Hij wil wel, maar we moeten het geregeld krijgen.”
enola: Je wilde harder werken op je zang en teksten, Dave. Waarom was dat?
Dave 1: “Ik ben altijd onzeker geweest op dat vlak. Ik ben geen geschoolde zanger, dus mijn vocals zijn altijd mijn grootste zorg geweest. Met White Woman had ik al het gevoel dat ze beter waren, nu moest de lat nog hoger. En verder vind ik het belangrijk dat onze teksten altijd die humor hebben, dat vergt ook sleutelen. Sommige songs van onze vorige albums vond ik niet duidelijk genoeg qua concept, dat moest nu anders. Als je luistert naar “Slumming It” en “One Track Mind”, hoor je dat: dat is een erg helder nummer en dat maakt ze directer, zonder dat ze daarom inboeten aan ‘Chromeo-ness’.”
“Het is niet gemakkelijk om iets te schrijven dat funny én clever is, hoor. Je wil dat mensen het jaren later nog leuk blijven vinden. Dat vraagt veel werk, meer dan als je schrijven vanuit een stream of consciousness benadert.”
enola: Ernst ligt je niet?
Dave 1: “Oh, maar mijn songs zijn serieus! Op een grappige manier, weliswaar, maar toch: het is geen comedy. Wat ik schrijf ís funny, maar ook herkenbaar en waar. Je kunt een lichte toon gebruiken en toch over zware dingen zingen. “Slumming It” is bijvoorbeeld een erg vrolijk nummer, maar het gaat wel over klasse-overschrijdend daten. Dat soort contrasten maakt het net leuk. “Room Service” vertelt over iemand met sociale angst, maar dan op een ietwat speelse manier. “Count Me Out”: een puriteinse vent die het niet aankan dat zijn vriendin seksueel bevrijder is dan hijzelf is. Da’s ernstig, toch?”
enola: Is het toch geen scherm? Verhalen vertellen opdat het toch maar niet persoonlijk zou worden?
Dave 1: “Wie zegt dat het niet persoonlijk is? Er is altijd iets dat uit jezelf komt. Is “Hallelujah” van Cohen persoonlijk? Is Pharell zelf aan het woord als hij “We’re up al night to get lucky” zingt? Die mens is al tien jaar met dezelfde vrouw getrouwd! Daar zal hij wel lucky mee zijn, maar je begrijpt me wel: die mens is al lang geen player meer. Er komt altijd wat fantasie en theater bij kijken, maar het is nooit helemaal gelogen, want dat voel je. Ik kan mezelf altijd herkennen in mijn nummers, maar ik probeer het tegelijk ook zo universeel mogelijk te maken. Houdt dat steek?”
enola: Helemaal!
