De Amerikaan Jeffrey Novak is met zijn one man band reeds jaren een graag geziene gast in het Noord-Amerikaanse rock-‘n-rollwereldje, maar een echte groep had hij tot nog toe nooit. Daar komt nu verandering in. Met Cheap Time volgt hij Jay Reatard en zijn gevolg in het fabriceren van een eigenzinnige mix tussen punk en pittige pop.
Een echt mirakel is het niet dat Novak vandaag zijn eerste stappen in de richting van de postapocalyptische pop maakt: in het verleden drumde Novak immers reeds in Rat Traps, een groep die met zijn lawaaierige mengeling van punk en catchy tunes via Reatards label Shattered Records reeds enkele platen mocht uitbrengen. Daar onderging Novak de nodige blootstelling en met Cheap Time plukt hij er vandaag de vruchten van.
Dat Cheap Time enerzijds lawaaierig en anderzijds veelzijdig klinkt, kenmerkt zijn muziek. De band laat harde punk en creatieve pop hand in hand gaan en dat resulteert in enkele unieke hoogstandjes. Daarvan is “People Talk” het opvallendste voorbeeld. Met niets meer dan een ludieke slagzin als “People talk — people talk — p-p-p-people talk — people talk — p-p-p-people talk — people talk! Nanana!!!” is het nummer de grootste blikvanger. Het toont dat de band er op een eenvoudige maar effectieve manier in slaagt om catchy, doch niet té voor de hand liggende popsongs te maken.
Opener “Too Late” is nog een mooi voorbeeld van geniale eenvoud. In dat nummer combineert Cheap Time smerige gitaren met een als een simpel kinderrijmpje gescandeerde tekst. Het lijkt eenvoudig, maar wat telt is dat de groep met het liedje twee schijnbaar onverenigbare uitersten bij elkaar brengt en daarmee de show kan stelen. In “Zig-Zag” gebruikt het combo hetzelfde trucje, maar is er bovendien nog wat brekend glas te horen, waardoor het nummer nog net iets meer buiten de lijntjes kleurt.
Toch moet men niet verwachten dat Novak in de rangen van Cheap Time nog steeds de hyperkinetische schreeuwende drummer uit zijn one man band is. Cheap Time is — ondanks het noisegehalte — immers eerder een verfijnde groep waar men minder gemakkelijk een label op kan plakken. De groep staat weliswaar met één been in het genre van de hardere pop, maar bevat anderzijds invloeden uit de glamrock (“Trip To The School”). Op basis van nummers als “Living In The Past” en “Push Your Luck” zou men het combo dan weer flowerpunk-invloeden kunnen toeschrijven.
Dat de groep er met zijn eerste plaat meteen in is geslaagd om zoveel invloeden bij elkaar te brengen stemt tot lof, maar is waarschijnlijk eveneens de reden waarom niet alle nummers de instant herkenbaarheid van “People Talk” of “Zig-Zag” hebben. Het heeft wellicht heel wat energie gevraagd om tot een goede mix van stijlen te komen en dat gaat ten koste van de kwaliteit van enkele nummers: “The Ballad Of Max Frost” past bijvoorbeeld perfect binnen het concept van het plaatje, maar is te vluchtig om te beklijven. Een nummer als “Back To School” neigt dan weer naar de succesformule van “People Talk”, maar raast helaas te vlug voorbij om in het hoofd te blijven hangen.
Het resultaat is een mooie poging om het publiek te overtuigen van het talent van de groep, maar om echt bij te blijven, bevinden wij Cheap Time toch net iets te licht. Cheap Time is geen onaardig debuut, maar op het fijnere werk wordt het toch nog even wachten.
