Ugly But Honest, met als ondertitel 1996-1999, is zo’n album waar je in de platenbakken aan voorbij gaat zonder stil te staan. Hooguit wordt even de bedenking gemaakt dat er een schrijffout in de groepsnaam staat, om vervolgens verder te ploegen door stapels platen die in veel gevallen echter moeten onderdoen voor deze release.
Want Carissa’s Wierd was een band waar het talent voor het oprapen lag. De spil van het zevenkoppig gezelschap werd gevormd door Jenn Ghetto en Mat Brooke, die samen voor de vaak bijna gefluisterde vocalen instonden. Doordat Ugly But Honest een samenraapsel is van de eerste opnamen die de band maakte, krijgen we het tweetal op dit album vaak in heel pure vorm te horen. Of soms amper te horen, zoals in het experimenteel aandoend “One Night Stand” of het slecht afgemixte, maar verder best mooie “Sitting In The Smoking Lounge Of An Airport With A Broken Heart”. Het nummer houdt het midden tussen de viool-aangedreven Velvet Underground en neo-folkies als Blitzen Trapper.
Hoewel Ugly But Honest eigenlijk niet meer is dan een veredelde demo, is het toch een van die platen waar je vaak naar teruggrijpt. Mogelijk omwille van de rust die “Fluorescent Lights” uitstraalt, de simpele gitaarriedels waarover de stemmen van Brooke en Ghetto gedrapeerd worden. Hoe anders valt te verklaren dat het bijna tien minuten durende nummer zo in de smaak valt, aangezien het spektakelgehalte van Carissa’s Wierd steevast nul is.
Zie wat dat betreft de verstilde pracht van “Drunk w/ The Only Saints I Know”, dat zo simpel is dat het bijna aandoenlijk wordt, maar tegelijk een aanstekelijkheid in zich meedraagt die onweerstaanbaar is. En dat verklaart waarschijnlijk waarom de individuele leden van Carissa’s Wierd na het opdoeken van deze band bijna allemaal, toch in min of meerdere mate, een geslaagde muzikale carrière op de rails hebben weten te zetten.
Jenn Ghetto is vandaag actief als S. en stond onder die naam begin dit jaar op het podium in het voorprogramma van Grand Archives, de band waarmee Mat Brooke ondertussen alweer twee prachtplaten uitbracht. Sera Cahoone maakt ietwat brave singersongwriterplaten en Ben Bridwell, die ten tijde van deze plaat zelfs nog niet tot Carissa’s Wierd was toegetreden, maar gewoon hun plaat had uitgebracht op zijn labeltje Brown Records, richtte later met Brooke Band Of Horses op.
Met die laatste band heeft Ugly But Honest weinig gemeen, behalve dan de eigenschap om op soms verdacht eenvoudige wijze een diepe indruk na te laten. Dat betrokkenen ondertussen compleet andere muziek maken, maar in wezen nog steeds hetzelfde doen, siert hen. Enkel op die manier kon deze collectie van ruim tien jaar geleden zo’n aangename ontdekkingstocht worden. Eentje die overigens enkel op vinyl of via download ondernomen kan worden, het is maar dat u het weet.
