Hoe brengt een stelletje punkers het ervan af op de dertigste verjaardag van hun band? Op enkele stinkers na blijkt het bij Buzzcocks zeer goed mee te vallen. Rammen met gevoel blijkt nog steeds de boodschap.
Het heeft bij momenten iets triests: oude punks. Meer nog dan andere genres is punk een muziekvorm die de jeugd toebehoort. Het is slechts weinigen gegeven op gevorderde leeftijd de geloofwaardige punker neer te zetten. Ludo Mariman kan het en Iggy Pop heeft eveneens zijn sterke momenten. Maar Johnny Rotten bijvoorbeeld, om de meest voor de hand liggende naam te noemen, is het typevoorbeeld van hoe het niet moet. Maar ook bands die vroeger golden als hardlijners met een onkreukbare credibility, zoals GBH en Conflict, zijn vaak slechts een schim van wat ze ooit waren, zoals al wie die specifieke artiesten de voorbije jaren aan het werk zag kan getuigen.
Vertwijfeling alom ook bij aanvang van 30, de concertregistratie van het dertigste verjaardagsfeest van de band in 2006 in Londen. Hoewel, dertig: de aanwezige ritmesectie zit amper vijftien jaar in de band. Maar goed, de plaat 30 dan maar: die opent eigenlijk nogal mak met "You Tear Me Up". Maar vervolgens gebeurt er iets en lijken Pete Shelley en de zijnen plots te beseffen dat het er bij een livealbum op of onder is en weerklinkt een verrassend sterke "Friends". Wanneer een weergaloos "Operator’s Manual" volgt, lijkt de toon gezet: Buzzcocks lijken te breken met het cliché van de oude punker en zijn goed op weg om een zeer sterke indruk na te laten.
Helaas slaagt het viertal uit Manchester er niet in de aandacht permanent vast te houden. 30 gaat gebukt onder wisselvalligheid en is bij momenten even aanstekelijk als een comateuze schildpad. Gelukkig zijn er ook ijzersterke en gloedvolle versies van "What Do I Get" en "You Say You Don’t Love Me" om het gezeur van "I Don’t Mind" en een uitermate mak en zowaar langdradig "Moving Away From The Pulse Beat" te compenseren.
Natuurlijk kan niet verwacht worden dat een dertigjarige band nog steeds met de energie van een stel jonge wolven op het podium staat, maar wanneer een groep er voor kiest om vast te houden aan een genre waar dat muzikaal wel verwacht wordt, staat het in de sterren geschreven dat er hommeles van komt. Het ergste dat dan kan gebeuren, is dat er geteerd moet worden op een stel oude publiekslievelingen die op beschamende wijze afgehaspeld worden.
Gelukkig is het net niet zo erg gesteld met Buzzcocks: niet alleen heeft de band met Flat Pack Philosophy recent een meer dan behoorlijke plaat afgeleverd, het uit dat album afkomstige "Reconciliation" behoort tot het sterkste van deze 30. Bovendien blijkt "Ever Fallen In Love (With Someone You Shouldn’t Have)" nog steeds even onverwoestbaar en wanneer met "Orgasm Addict" de plaat zijn einde bereikt, overvalt het gevoel dat het sommige muzikanten gegeven is hun leeftijd te ontstijgen. Ondanks enkele schoonheidsfoutjes maakt dat van 30 een behoorlijke liveplaat, een die eigenlijk niet eens verbleekt naast, bijvoorbeeld, It’s Alive van Ramones.
