Ontsproten aan het zieke brein van een overjaarse hippie die net Photoshop ontdekt heeft of gewoon een flauwe grap? En wat wil die "Art director – Bryan Ferry" zeggen in de liner notes? Vraag het ons niet, we weten enkel dat die schreeuwlelijke hoes het allerergste beloofde voor Dylanesque.
Vandaag de dag heeft Bryan Ferry niet meteen de meest begerenswaardige reputatie. Niet alleen wordt hij beschouwd als een van de uitvinders van het vermaledijde emobleske, maar bereikt hij ook nog eens een publiek dat vooral uit Martinislurpende vrouwen op pumps en leeftijd bestaat; het soort vrouw dat er een permanent op nahoudt om het desnoods als stormram te gebruiken als het lokale Delvaux-filiaal onverwacht gesloten blijkt. We hebben het ook maar van horen zeggen.
Toch is Ferry meer dan een slaapkamergigolo die in alle omstandigheden z’n cool weet te bewaren. Wie ’s mans albums met meer dan één oor beluistert, hoort dat er wel degelijk een bevlogen artiest aan het werk is, eentje die enerzijds misschien wel iets te comfortabel omgaat met steeds hetzelfde trucje, maar anderzijds nu en dan wel op de proppen komt met prima plaatjes. De gloriedagen van het innovatieve Roxy Music mogen dan wel definitief voorbij zijn (wijlen John Peel noemde hen met recht en reden een van de meest unieke Britse bands van zijn tijd), maar dat moet een mens er niet van weerhouden om een goed idee door te drijven.
De vraag is natuurlijk of een album vol Dylan-covers zo’n goed idee is. Het mag alleszins niet verwonderen dat net deze artiest zich aan zo’n project waagt. De eerste song van zijn eerste soloalbum, een versie van "A Hard Rain’s A-Gonna Fall", was een hitje in 1973. Ferry stak z’n liefde voor Dylan nooit onder stoelen of banken, en achtte nu de tijd rijp om werk te maken van een eerbetoon. Dylanesque werd opgenomen met goed volk als Chris Spedding, Paul Carrack, Brian Eno, en een bende studiomuzikanten wiens ervaring enkel in decennia kan worden uitgedrukt.
Ferry deed er alles aan om de opnames zo snel en spontaan mogelijk te laten verlopen en dat is meteen te horen. Het probleem situeert zich evenwel op een ander terrein: hij behandelt de Dylan-songs met te veel respect. Dylans nummers zijn soms zo speciaal (geen Dylan in de Soundmixshow!) dat nakomers eigenlijk vrij spel wordt gegeven bij een interpretatie. Ferrys versies neigen echter te vaak naar een soundtrack bij een Ikea-catalogus. Dylan en Ikea? Think not, daar hebben we Avalon al voor.
Ferry gaat conventioneel te werk, laat de teksten voor zich spreken, en speelt nu en dan met z’n timbre. Hij is op een leeftijd gekomen waarop hij zonder twijfel de maturiteit heeft die sommige Dylan-songs nu eenmaal vergen, maar het blijft vreemd om hem gladjes z’n weg te horen banen door de excentrieke lappen van "Just Like Tom Thumb’s Blues" en "Gates Of Eden". "Make You Feel My Love" (uit Time Out Of Mind) is de enige song uit het post-Blood On The Tracks-tijdperk. Het resultaat: vooral moderne, rockende versies van originelen die vaak niet meer dan een stem en een gitaar hadden, maar wel de nodige weerhaakjes bezaten.
Ferry slaagt erin "Baby, Let Me Follow You Down" van Dylans folkdebuut om te vormen tot een potige popsong. "Simple Twist Of Fate" en "The Times They Are A-Changin’" zijn hetzelfde lot beschoren en worden verpakt in gladde, middle of the road-pop/rock, met prominente drums en een geluid dat vooral mikt op de grootste gemene deler. Niemand zat te wachten op een zoveelste versie van "Knockin’ On Heaven’s Door" (braafjes) of "All Along The Watchtower" (degelijk). Op die manier hebben enkel minder bekende songs als "All I Really Wanna Do" en "If Not For You" iets nieuws te bieden.
Met Dylanesque scheurt Ferry nergens uit de bocht, maakt hij zich niet schuldig aan epigonisme, noch aan wraakwroepende verkrachtingen. En dat is net het probleem: het album is té gepolijst. Irrelevant is de plaat daarom nog niet, maar ze is zoutloos. Enkel verplichte kost voor Martini- en Ferry-fans, de rest mag Highway 61 Revisited nog eens door de living laten knallen.
