Zowel het Brick Quartet als Moker, bands die aangevoerd worden door de Gentse gitarist Mathias Van de Wiele, hebben veelbelovende, krachtige namen. Maar terwijl Moker ook uitpakt met kloeke, moderne jazz, laat dit kwartet een heel ander geluid horen: geraffineerder, flirtend met kamermuziek, vrije improvisatie en nu en dan zelfs vooroorlogse invloeden. Het leidt op dit debuut tot een frisse mix met een on-Vlaams karakter.
Met Ben Sluijs (altsax/fluit), Lode Vercampt (cello) en Dimitri Simoen (drums) heeft Van de Wiele, die tekende voor het gros van de composities, dan ook een band rond zich verzameld die niet vies is van een partijtje buiten de lijntjes kleuren. En er is vooral ook een enorme verscheidenheid aan het werk; wordt de plaat geopend met een vurige, Clusone 3-achtige brok kamerjazz-met-een-hoek-af en een expressieve aanpak en afgesloten met “Opgelucht”, een stuk dat authentieke blues koppelt aan Djangoswing, dan schippert het viertal daartussen naar uiteenlopende uithoeken van het jazzspectrum.
Vercampts “Giants Talk” bouwt bijvoorbeeld heel subtiel een haast filmische sfeer op, met pastoraal blaaswerk van Sluijs en melancholisch gestreken cellopartijen. Daartegenover staat dan weer het sensueel heupwiegende ‘Opgedoekt’, met Van de Wiele op akoestische gitaar en mooi unisono spel met Sluijs. Ook erg geslaagd: de langere compositie “Mountain Shock”, dat een donkere kant van de band laat zien, met percussieve cello-accenten en lyrische solo’s van Sluijs op altsax én dwarsfluit. Of “D-Mi”, dat met zijn potige gitaarspel en hechte passages soms naar de rock neigt.
Het middenblok van de plaat bevat enkele volledig geïmproviseerde stukken, en ook hier laat Brick Quartet horen te beschikken over voldoende bagage en creativiteit om dat tot een goede einde te brengen. Deze stukken, met “I-Nyanga” op kop, vallen vooral op door hun fraaie coherentie en aangehouden spanning, vol momenten van grillige interactie, plots opduikende gitaareffecten en frenetisch drumwerk.
Het mag duidelijk zijn: dit kwartet koppelt imposante instrumentbeheersing aan een weelde aan ideeën en invloeden, wat leidt tot een verrassend diverse plaat met een spontaan karakter, die ondanks zijn avontuurlijke uitspattingen en wisselwerkingen steeds verteerbaar blijft. Een klassieke jazzclub breng je hier misschien niet mee aan de kook, maar daar zijn andere bands voor. Brick Quartet heeft bakken persoonlijkheid en legt de lat hoog op zijn debuut. Benieuwd wat we nog te horen gaan krijgen.
Deze recensie verscheen eerder op draaiomjeoren.com
