Hoe slecht moet een plaat zijn om een muziekjournalist ertoe te nopen zijn maker definitief af te schrijven? Het heeft niet veel gescheeld of wij hadden Black Times Double Negative na het uiterst zwakke Midnight World zelfs geen kans meer gegeven, maar uiteindelijk maakten wij (gelukkig) toch de juiste keuze.
Wat Black Time betreft, kunnen wij eigenlijk heel eerlijk zijn: een muzikale hoogvlieger is de groep nooit geweest. Maar ten tijde van het debuut Blackout was dat ook helemaal niet nodig, want het combo bracht spannende horror-rock-’n-roll en daar viel perfect vrede mee te nemen. Met een paar echo’s van noemenswaardige rock-’n-roll-oervaders en een aantal heel degelijke nummers was Blackout zelfs een heel goede plaat. Dat opvolger Midnight World tegenviel, had alles te maken met het feit dat het evenwicht tussen deze twee punten plots ernstig verstoord was.
Dat Double Negative met geen van beide platen te vergelijken valt, is op zich al goed nieuws. Nog leuker is dat Black Time iets onderneemt wat na zijn vorige platen niet meteen voor de hand leek te liggen: het combo gaat een beetje op muzikaal avontuur. Niet dat de groep zijn honger naar bloed heeft opgegeven, want met titels als "When The Clock Strikes Twelve", "Skeleton Factory" en "The Days Are Too Long And The Nights Are Too Short" is de groep nog even karikaturaal als voorheen, maar op muzikaal vlak hoeft het plaatje evenmin teleur te stellen.
De vocale bijdrages van drumster Hamburger Mary in een wild, chaotisch nummer als "Six Feet Below" en een volledige zangpartij in "I’m Gonna Haunt You When I’m Gone" hebben daar zeker een gunstige invloed op, maar Black Time weet Double Negative op nog meer manieren interessant te houden. De wijze waarop de groep er bijvoorbeeld met behulp van parlando’s in slaagt ("A Boring Day For The Boredom Boys") om net zo goed fijne horror-rock-’n-roll te maken, is bijna even memorabel.
De voorgaande voorbeelden zijn dan nog maar oppervlakkige veranderingen. Wat Double Negative vooral goed maakt, is dat het venijn lekker diep gaat. "Six Feet Below" mag dit illustreren. Black Time was sowieso al een lofi groep, maar met dit nummer gaat de band nog net iets verder. Hetzelfde geldt voor "Skeleton Factory". Het is subliem hoe de groep er met het pompende ritme in slaagt om het fantasiebeeld van een lopende band in een fabriek — met knoken erop — te creëren. Op Midnight World hadden we als kritiek dat de groep zijn horror af en toe te veel begon te beschrijven, zonder het lugubere sfeertje effectief te creëren, maar hier is dat probleem helemaal van de baan.
Dat het voor Black Time zelfs mogelijk is om de progressieve richting uit te gaan, maakt een nummer als "Institution" duidelijk: het liedje heeft zo’n onlogisch ritme dat het nummer haast op materiaal van The Intelligence, In The Reds meest progressieve band, lijkt. Hier is het ongetwijfeld maar een toevalstreffer in Black Times drang naar meer avontuur, maar het toont wel aan dat het gevaarlijk is om de groep te onderschatten.
Double Negative is bijgevolg alles wat zijn zwakke voorganger Midnight World niet was: het is een smerige, donkere, spannende en avontuurlijke plaat en laat dat nu net hetgeen zijn wat Black Time nodig heeft. Ons vertrouwen is hersteld, al zien wij de groep heel graag met nog iets meer richting nog hogere toppen scheren!
