Meterocity/Electric Earth, 2009
Deze recensie schrijven is lastig omdat ik al weken naar deze plaat
loop te luisteren en mijn mening nog iedere keer wat bijstel. Het
is lastig omdat, overdonderd door het geluid van de prachtige
LP-versie die ik nu eindelijk heb, de woorden niet komen, of toch
niet in een niet te kanaliseren stroom van begrippen en
adjectieven. Het is lastig om te schrijven doordat de immense
verwachtingen die aan deze LP kleefden dreigen de realiteit te
vertroebelen. Het is ten slotte lastig om te schrijven omdat ik
daardoor “mijn geheime band” moet delen met een flink stuk
kritische, koude buitenwereld.
Black Pyramid werd opgericht door zanger en gitarist Andy Beresky,
nadat zijn vorige band Palace in Thunderland de gitaren aan de
wilgen hing. De kans dat je van hen gehoord hebt is miniem, maar
geloof me: P.I.T. brouwde een sensationele mix van klassieke heavy
metal en het typische laag gestemde stonerrock- en doomgeluid. Het
loont echt de moeite om het Internet eens af te speuren naar tracks
uit hun nooit officieel uitgebrachte album ‘Apostles of Silence’!
Met zijn nieuwe band gaat Andy Beresky door op dezelfde weg. ‘Black
Pyramid’ is een powertrio en eert dus een minder pompeuze aanpak,
maar sensatie zit er nog zeker in.
Black Pyramid grijpt voor zijn muzikale invloeden terug naar de
beginperiodes van de drie vorige decennia. De eerste golf Britse
heavy metalbands – aangevoerd door Sabbath en Deep Purple – leggen
een stevig rockend fundament, dat tegelijkertijd garandeert dat het
losjes-uit-de-polsgevoel van de blues niet te ver verdwijnt. Van de
NWOBHM-bands* pikken ze dat scherpe gevoel voor melodie mee en de
bemoedigende knik bij het componeren van
luchtgitaargevoelige stukken. Van het eerste cohort
stonerrock bands uit de States onthielden ze dat een fuzz-
of een wahwah-pedaal enkel zin heeft als je hem he-le-maal
intrapt en ook dat een riff te allen tijde voorrang moet krijgen op
de overige inhoud van het nummer.
Voor hun teksten keren ze dan weer terug naar vergeelde
geschriften, uit een tijd toen baardige krijgers elkaar met het
blanke staal te lijf gingen. De gezapige cadans van die heroïsche
epen met een aangekondigde, maar vaak magistrale climax heeft zich
ook meester gemaakt van de nummers op deze LP. In de eerste plaats
is dit doom metal. De nummers zijn dus aan de lange kant, maar zo
goed gestructureerd dat ik de draad van het album niet verlies. Het
is duidelijk wanneer een track begint of eindigt. Dat is niet bij
alle bands uit het genre zo.
Alle nummers hebben herkenbare riffs en vocalen (behalve het lange
instrumentale ‘Macedonia’) en worden gelardeerd met sappige
hooks en gevarieerde solo’s. Doordat de band een trio is,
worden de jammende gedeelten nooit breed uitwaaierende oefeningen
in zelfbevlekking. En als de aandacht dan toch even dreigt te
verslappen, lijkt het wel of er een innerlijke Bruce Dickinson
wakker schiet om de band te porren en aan te zetten tot wat meer
vaart. Altijd gebeurt er wel iets.
‘Visions of Gehenna’ en ‘No Life King’ zijn de meeste rockende
nummers en ‘Twilight Grave’ is het gezapigste. Toch is er niet
echt veel verschil in tempo. De band mijdt zowel de valkuil van de
eindeloos feedbackende drone, als de te vluchtige
bevrediging van het hersenloos rammen. Het verschil tussen de
nummers wordt gemaakt doordat ze allemaal hun eigen sfeer oproepen
en de luisteraar in een verregaande staat van associatieve hypnose
brengen.
In ‘The Worm Oroboros’ dein je bijvoorbeeld mee in een schip op de
golven, ‘Mirror Messiah’ zweept je op tot het punt dat je ten
strijde zou durven trekken tegen een brute en verraderlijke
heerser. ‘Visions of Gehenna’ is dan weer een marslied voor een
gelouterd, nimmer versagend legioen, terwijl ‘Wintermute’
aanmoedigt om in een verloren gevecht toch niet op te geven. De
‘The Cauldron Born’ tot slot nodigt jou en al je brave buurmannen
uit om als een bloeddorstige, plunderende horde de hele overkant
van de straat over de kling te jagen.
Wat voor alle metal geldt, geldt ook hier: hoe luider geconsumeerd,
hoe beter. Het speelplezier primeerde duidelijk tijdens de opnames,
en dat druipt er dan ook van af. Toch wil dit niet zeggen dat ze er
met hun pet naar gooiden, want alle nummers zijn zorgvuldig
gestructureerd en ingespeeld op een gefocuste manier. Bovendien
bevat ieder nummer een oprecht eerbetoon aan het handjevol
metalbands dat er echt toe doet, zonder dat het kleffe kopieën
zijn.
Black Pyramid heeft wat mij betreft een nagenoeg perfect album
afgeleverd. Het heeft de warme tonen die passen bij het huidige
seizoen, maar straalt de vastberadenheid uit die je van doen hebt
om de komende donkere herfst en winter door te komen. We zijn er
van overtuigd dat deze LP tegen dan op vele lijstjes zal figureren,
want klassiekers in het klassieke metalgenre worden niet veel meer
gemaakt.
* Voor de leken: New Wave of British Heavy Metal
