De wereld van Benjamin Shaw is een gezellig rommeltje. In z’n schuif met gevonden geluiden ligt de speelgoedpiano naast een versleten Gameboy onder een hoop bestofte lp’s. Maar het is er hoogst aangenaam wegdromen bij het met regendruppels behangen raam en met een warme tas kamillethee in de hand.
”No One” is de spreekwoordelijke rommel waarover je struikelt bij het binnenkomen. Het nummer begint in een klas met leerlingen die Franse woordjes nadreunen. Gaandeweg krijgen ze gezelschap van tsjilpende vogeltjes, wat klagerige violen, een kabbelend beekje en allerhande elektronische effectjes. Na dik drie minuten zingt Shaw wat neuzelend “No one can love you like I do/ ‘cause you never leave the flat”. Soms kan schoonheid zo wonderbaarlijk simpel en grappig zijn. Nu, het gaat er best weemoedig aan toe op Goodbye, Cagoule World, maar altijd met een warmte die zelfs een gestoord dronkenmanslied als “Always With The Drama” toegankelijk weet te houden. Het lijkt wel alsof de muzikanten zachtjes in slaap dommelen terwijl Shaw wat naïef in de microfoon staat te wauwelen.
Benjamin Shaw werd opgepikt door Audio Antihero, een piepklein Londens label gespecialiseerd in “Commercial Suicide and a new kind of awesome”. Beter hadden we het niet kunnen bedenken. Het in 2011 verschenen debuut kreeg de welluidende titel There’s Always Hope, There’s Always Cabernet mee, maar bleef jammerlijk onopgemerkt door zowat iedereen. Ook 2014 zal niet meteen het jaar van Benjamen Shaw worden, al moeten mensen die Sparklehorse heel erg missen toch maar eens gaan luisteren. Naar “Break the Kettles and Sink the Boats” bijvoorbeeld, één van de vrolijkere bijdragen op de plaat: “So come burn some bridges with me!” klinkt het aanstekelijk enthousiast.
”A Day At The Park” speelt daarna voor stoorzendertje en tracht een droog drumloopje te verenigen met kamermuziek en psychedelisch gejam. Taaie kost die gelukkig wordt gevolgd door “Magneto Was Right”. Met een pedal steel gitaar en zachtjes krakende stem van Shaw is de wereld van M. Ward nooit ver weg en ook “You & Me” vertoont wat raakvlakken met diens Post-War, al sluipt er deze keer ook wel een flinke scheut Flaming Lips-gekte in. Dat hij het zichzelf niet graag gemakkelijk maakt, mag intussen duidelijk zijn, maar wordt nog eens bevestigd door het afsluitende titelnummer. Het is, los van de intro, het meest toegankelijke nummer van de plaat, waarmee elk verstandig mens wat vroeger op de proppen zou komen, maar dan is het plots gedaan.
De gezellige knorrigheid van Shaw zijn liedjes is misschien geen hapklare kost, maar ze hebben toch ook niet veel meer dan twee luisterbeurten nodig om je in te pakken. De betere platenwinkel heeft ‘m misschien niet in de rekken, maar bandcamp brengt redding. Goodbye, Cagoule World is er beschikbaar op de pagina van Audio Antihero.
