Black metal is net zoals de meeste muziekgenres onderhevig aan
voortdurende veranderingen. Het is als het ware een regel, wie niet
vernieuwd, is oud/t. Er zijn enkele uitzonderingen, denk maar aan
Carpathian Forest en Darkthrone, twee
ultraconservatieve bands die van primitiviteit hun handelsmerk
hebben gemaakt.
Ook Belphegor draait al enkele jaren mee, dertien om precies te
zijn, en ook bij de Oostenrijkers is de vooruitgang meer dan ooit
te merken. Beluister het ‘Bluthsabbath’ album maar eens en prop
meteen daarna diens opvolger ‘Necrodaemon Terrorsathan’ in de
cd-speler en een hel van verschil wordt hoorbaar. Na de release van
‘Goatreich-Fleshcult’ was iedereen overtuigd dat Helmuth en Sigurd,
de twee drijfveren achter deze band, hun hoogtepunt bereikt hadden.
Nummers als ‘Swarm of Rats’, ‘Anus Deï’ en ‘Kings will be Kings’
doen velen onder ons nog steeds trillen op de benen. Maar met
‘Pestapokalypse VI’, hun zevende ondertussen, wordt het niveau als
het ware nog verder het zwerk ingestuwd.
‘Belphegor – Hells Ambassador’ is het openingsnummer en meteen
worden alle tanden uit uw opengevallen mondholte geklopt. Een
overweldigende drum, dubbele bas incluis, zorgt samen met een
killer gitaarriff en een beklijvende zanglijn voor een waar
inferno. De vernietigende trend wordt verder gezet met ‘Seyn Todt
In Schwartz’. Ook hier worden ijzersterke melodieën uit de gitaar
geramd en nijpen verbrijzelende, bijna onnavolgbare drumpartijen de
strot genadeloos dicht. ‘Angel of Retribution’ ligt meer in het
genre van ‘Sepulture of Hypcrisy’ van op de vorige release: het
moordend mid-tempo nummer grijpt je zodanig hard bij de lurven, dat
een spontane hyperventilatieaanval bijna onvermijdelijk is. Na deze
bijnadoodservaring zwaaien de poorten van de hel weer volledig open
met ‘Chants for the Devil’. Hier behaalt Belphegor op gebied van
snelheid en techniek absoluut topniveau en breken ze nog maar eens
een lans voor innoverend gitaarwerk binnen de black metal. Ze
slagen er als geen ander in hun zessnarig martelinstrument te laten
zingen zonder ook maar een seconde de agressie te verliezen. En
alsof dat nog niet voldoende is: dit nummer heeft een gigantische
climax. Duizelingwekkend gitaarwerk zorgt voor een
huiveringwekkende ervaring die de luisteraar niet snel zal
loslaten. Benauwd krijgt men het wel van dit Oostenrijks kwartet.
Sommige metalheads zullen het album nu misschien even op pauze
moeten zetten om even op adem te komen, want Belphegor gunt niemand
een break, ook zichzelf niet, want wat nu volgt is werk zoals we
het kennen vanop het ‘Lucifer Incestus’ album. De genadeloze
artillerie van ‘Pest Teufel Apokalypse’ slaat gaten in de
gehoorgang. Zowel bij dit als het volgende nummer gaat er veel
aandacht uit naar de drum. De blastbeats vliegen je om de oren en
niet headbangen tijdens deze tracks zou zowel een belediging als
onmogelijke opdracht zijn. Halfweg horen we opnieuw de ‘zingende’
gitaarpartijen waar de vele Belphegor fans in de scene zo van
houden.
‘Bluhtsturm Erotika’ is een trager nummer, maar daarom niet
toegangelijker, verre van zelfs. Rond deze track is een clip
gemaakt die op de Limited Edition van de cd is verschenen. Als die
video in de lijn van Belphegors vorige, duivelse audiovisuele
werkjes, dan mogen de brave zieltjes onder ons zich al hoeden, want
de decadent en schaars geklede nonnen(?), bedekt met bloed en
slangen terwijl ze verkracht worden door een geit – een helse klus!
– zullen niet van de lucht zijn. De snelle en snijdende, maar nooit
chaotische gitaarsolo’s zijn als het ware een handelsmerk van
Belphegor geworden, want naast de typerende riffs laten ook de
solo’s zich op elk album gelden.
Tijdens ‘Sanctum Perversum’ wordt er nog snel een vuistsslag
uitgedeeld, om er daarna uit te gaan met ‘Das Pesthaus’, wat een
medley geworden is van een aantal riffs vanop het ‘Necrodaemon
Terrorstathan’ album. De reden hierachter is mij nog onduidelijk,
maar dat je er zin door krijgt om ook die plaat nog eens op te
zetten, staat als een paal boven water.
Veel nieuwe en jonge fans zullen er waarschijnlijk niet bijkomen,
aangezien dit album na een vijftal luisterbeurten nog steeds
genadeloos hard aankomt. Maar toch: stel u bloot aan deze
verzengende vlammenzee van brutale black-death metal, want
‘Pestapokalypse VI’ is de sterkste Belphegor release tot nu toe en
misschien wel het beste metalbum van 2006 tout court: een
onverantwoord goede, brutale en compromisloze plaat. Een absolute
must, kortom.
