Battles :: Mirrored

‘We Are The Robots’: daar proberen vier zwijgzame Duitsers uit
Düsseldorf ons met een koele vocoderstem al jaren van te
overtuigen. Na de verslavende muzikale algebra van hun ep’s leken
de mannen van Battles de ware incarnatie van de mens-machine, maar
op ‘Mirrored’, hun officiële debuut, laat de band zijn kloppende
hart horen. Van de schijnbaar computergestuurde panic room van
EP C/B EP
belanden we met deze plaat in een spiegelpaleis van verbluffende
ritmes. Fata morgana’s van grooves brengen de luisteraar in
verwarring, maar de achtervolging van de vaak krankzinnige synth-
en drumschaduwen wordt opwindender per luisterbeurt. Net als bij de
ep’s leiden de vrolijk muterende organismes van postrock,
elektronica en funk aanvankelijk tot verdwazing en gefronste
wenkbrauwen, maar het bevreemdende jolijt dat geleidelijk de
overhand neemt, kan enkel teweeggebracht worden door een
meesterwerk van virtuositeit, opwinding en spanning.

Vooruitgeschoven single ‘Atlas’ is misschien nog het beste
voorbeeld van de ontluikende euforie die Battles de luisteraar met
hoekige precisie bezorgt. Gooi The Rapture, Basement
Jaxx en Don
Caballero in de blender en je krijgt deze motherfucker
van dansbare complexiteit en explosieve breaks die je eerst vreemd
doet opkijken om dan te gaan dansen alsof je een leger wespen hebt
ingeslikt. Nog meer prettig gestoorde ritme-waanzin volgt met
‘DDIAMOND’. In ‘Atlas’ klonk Tyondai Braxton nog als een dronken
alien die zich excuseert nadat hij met z’n ufo tegen uw voorgevel
is gevlogen, maar hier ratelt hij geluiden af met de eloquentie van
Mark Uytterhoeven op speed. De handclaps, vette John Stanier-drums
en moordende baspartijen zorgen voor losliggende kasseien waardoor
het nummer een hobbelige rit wordt die nefast is voor het
achterwerk. Dit is Battles op z’n wildst, maar met een paar
biefstukken van welwillendheid wordt ook deze trip verslavende
stuff.

Battles etaleert dan wel dezelfde wiskundige precisie als op z’n
eerste schetsen, de muziek klinkt nu aanzienlijk warmer en het
spelplezier druipt van het glas. In opener ‘Race:In’ klinkt de band
als een algebra-professor die een vreugdedansje doet nadat hij een
formule heeft uitgedokterd die z’n collega’s stikjaloers zal maken.
Het bewijs dat Battles geen gevoelloze oefening in ritmische
waanzin is, wordt nog meer geleverd met ‘Leyendecker’. Progressieve
hiphop à la Prefuse 73 lijkt
uitgelachen te worden door de vervormde stem van Braxton en de
dreiging van een fikse ruzie is nooit veraf.

Het emotionele geknetter en het snedige tempo gaan dan even liggen
met ‘Bad Trails’,waarin Braxtons stem neigt naar Akron/Family met een
elektronisch virus in het lijf. In de verte klinken ook vogeltjes,
maar dan op de hielen gezeten door donkere ambientwolken in plaats
van folkgitaren. Wie toch in slaap moest gesukkeld zijn, kan
onmiddellijk doorspoelen naar ‘Tij’, een psychiatrische patiënt van
een nummer bij wie therapie van geen nut is door de waanzin van de
manische Stanier-drumstijl, hijgende stemmen en vermorzelende
elektronica.