Ach, het songbook van de singer-songwriter en zijn muze kun je grosso modo in drie hoofdstukken indelen: "oei, ik kan haar niet krijgen"; "ai, wat zie ik haar graag" en "auw, ik kan haar niet vergeten". Barzin voegt in elke categorie nog wat songs toe. Maar brengen die zelf een meerwaarde?
"Jamaar," kan u zeggen, "een brave huisvader als u, Nuyts, met huisje, tuintje, kindje, heeft toch geen boodschap meer aan zulke platen vol hartenpijn? Die veroorzaken toch hoogstens nog wat jeuk aan de littekens die uw jeugdliefdes veroorzaakt hebben?" Bullshit, brave man of goede vrouw. Meejanken met zulke platen is niet alleen voor diegenen die ’s avonds alleen thuis angstvallig op Facebook de foto’s en de burgerlijke staat van dat nog steeds niet vergeten ex-lief in de gaten blijven houden. Komt u gerust eens kijken naar de platenkast hier waarvan de planken mee buigen onder het LDVD. En deze huisvader is nog niet klaar met de laatste Sophia, laat staan er volledig van bekomen. Want het is een There Are No Goodbyes van Sophia die plaatjes als deze van Barzin compleet overbodig maakt.
De Zweed Barzin Hosseini jankt wat af op deze plaat en kruipt ’s avonds laat op café met violen en piano die soms schuifelend mee aan tafel komen zitten. Mocht hij tegenover u zitten, zou u echter na weinig tijd reeds zenuwachtig de ober aan de mouw willen trekken voor de rekening. De man heeft helaas de stem en de songs niet om het boeiend en meeslepend te houden. Mooie liedjes genoeg, maar ze missen diepgang, karakter en ironisch genoeg alles wat een goede relatie wél in stand kan houden. Ach, het zal wel geloofwaardig zijn als u dit veel hoger aanschrijft dan een drama queen als pakweg Damien Rice, maar hij heeft tenminste nog een scherp love him or hate him-kantje dat hem in tegenstelling tot Barzin van de onverschilligheid redt.
Wat deze Barzin met zijn derde plaat overkomt, valt nog het beste te vergelijken met Tom McRae: na enkele fantastische platen de FM-golf in gegooid worden, met een ontzettend makke, ongeïnspireerde plaat van dien (King Of Cards iemand?). Barzins vorige plaat, My Life In Rooms, had immers onder geen enkele van deze euvels te lijden. Nochtans begint Notes To An Absent Lover (mooie titel, mooie cover) ook best wel sterk met het semiduet "Nobody Told Me", dat open bloeit als een autistische lelie. Maar dan gaat het meteen bergaf zoals met uzelf, na de breuk met die ene die ook u op een dwaas moment wel eens de Ware durfde te noemen. Ach ja.
Aan zelfbeklag geen gebrek: niemand die hij kan telefoneren op de eerste eenzame avond ("Words Tangled In Blue"), de mooiste meisjes in de mooiste kleedjes zijn vluchtige dagdromen die zijn nachtmerrie niet kunnen verdrijven ("Summer Girls") en wie gaat er nu in godsnaam nog op hem vallen ("Only you could love this bastard heart" klinkt het in "Lost"). "Queen Jane" bent u even snel vergeten als dat meisje dat u meer uit vrees om haar te kwetsen dan uit verliefdheid kuste op die fuif. Aangrijpen doet het echter nooit en dat is geen klein probleem voor platen als deze. Het blijft even vlak als een formule 1-circuit.
Zijn wel nog mooi: "When It Falls Apart" ("I never thought I’d see the day my pretty girl would turn so hard", kreunt hij) en misschien zelfs "Look What Love Has Turned Us Into", al was het maar omdat het tempo dan eindelijk eens de hoogte in mag. Maar nee hoor: voor echt ontzettend mooie melancholische Zweedse liedjes kan u het best Christian Kjellvander ("While The Birches Weep"! "Somewhere Else"!) en vooral Sophie Zelmani ("Got To Stop"! "Stay With My Heart"!) eens googelen en YouTuben. Hartzeer kan immers tot veel mooiere dingen leiden, ook dat zal u ondertussen al wel weten. Nu Barzin Hosseini zelf nog.
