Tri Angle, 2010
Ook verveeld dat de meeste Belgen zo’n rotconservatieve
muzieksmaak hebben? Ik ga geen namen noemen – hoest, Kings of Leon…
kuch, Mumford
& Sons… rochel, Villagers… spuw – maar laten we wel
wezen: de meest innoverende, inventieve en opwindende muziek wordt
(een nobele uitzondering als The National,
Joanna Newsom
of Arcade
Fire niet te na gesproken) niet meer in elkaar gebokst met het
klassieke, folk- dan wel softrockerige geluid, waar ze in het
Zuiden der Lage Landen zo zot op zijn. Nóg een nieuwe Bright Eyes? Neen,
bedankt. Waar het voor de muziekliefhebber nog wel goed toeven is,
is in de bloeiende wereld van de underground elektronica.
Een interessant nieuw genre – met evenwel een vreemde link naar
de vreselijke gothic scene – is bijvoorbeeld witch house:
aardedonkere, op r’n’b, dub, en experimentele lo-fi rock gestoelde
elektro. Denk: door Satanische rituelen evil geworden
chillwave. Salem is allicht het meest bekende voorbeeld.
De béste naam uit dit nieuwe – overigens als vanouds met een
afschuwelijke naam opgezadelde – genre is evenwel Balam Acab, een
19-jarige doe-het-zelver name of Alec Koone, die nog
evenveel bij Mount Kimbie aanleunt – zijn wij trouwens gek aan het
worden of horen wij daar een sample van Kimbie’s ‘Before I Move
Off’ in Koone’s ‘See Birds (sun)’? – dan bij de meer donkere sound
van Salem of oOoOO.
Ep ‘See Birds’ opent nochtans dreigend genoeg: in ‘See Birds
(moon)’ komen loodzware, ultratrage bassen uit de speakers gerold,
geruggensteund door nog zwaardere, tragere bassen, een naar clubs
hintende zeepbelbeat (stel u er maar iets bij voor) en een
scheut noise, als plots spookachtig gesamplede vocalen uit
de mist komen opdoemen. En wij weten even niet of wij worden
aangesproken door een engel of een duivel. Het is alleszins een
geweldig nummer dat bovendien piekfijn in elkaar zit – ruis of
niet, elke laag van de song schuift vlekkeloos over in de volgende.
De hele plaat heeft diezelfde dynamische, vloeibare kwaliteit die
van ‘See Birds’ iets etherisch en ongrijpbaars maakt.
Ook ‘Regret Making Mistakes’ is een veeleer lugubere bedoening
die de link met Salem rechtvaardigt. Het is bij het prachtige,
hoopvolle ‘Big Boy’ – Animal Collective meets Baths, zoiets? – dat
Balam Acab meer naar het verteerbare neigt. Afsluiters ‘Dream Out’
en ‘See Birds (sun)’ zorgen dan weer voor de synthese tussen dag en
nacht (de titels “sun” en “moon” zijn niet zomaar gekozen, weet u
wel), plezier en angst, het schone en het sublieme. Als ‘Crooks
& Lovers’ of ‘There Is Love In You’ afgewerkte statements waren
die appelleerden op zowel uw intelligentie als uw heupen, dan is
‘See Birds’ een mysterieuze lokroep, het geestachtige lied van een
sirene.
Afijn, met Koones straffe, niet van enige grillige dualiteit
gespeende debuut-ep niet weet je aanvankelijk misschien niet meteen
wat aan te vangen of wat erbij te voelen, maar I’ll be
damned als u ‘m niet keer op keer opnieuw wil ondergaan.
