De Weense laptopwizzard B(ernhard) Fleischmann stond in 1999 met zijn debuut Pop Loops For Breakfast in voor de eerste release op het Morr Music label. Zeven jaar later probeert hij met The Humbucking Coil het label terug op de rails te krijgen.
Het Berlijnse Morr Music groeide in het begin van dit millennium pijlsnel uit tot een vrij gerenommeerd elektronicalabel met een internationale uitstraling. Superbe releases van onder meer Lali Puna, Isan en B.Fleischmann zelf creërden een terechte buzz rond het label. Maar een aantal matige releases van artiesten die snel een graantje van het succes wilden meepikken (F.S. Blumm, Masha Qrella,…), en de geflopte re-release van het debuut van het IJslandse Múm, verlaagden het niveau, waardoor het succes van de begindagen uitbleef. Ook het binnenhalen van de post-popformatie The American Analog Set bracht niet de verhoopte revival.
Een gelijklopende situatie, waarbij een label geen weg weet met het succes, leidde tot de ondergang van het Compost-label. Voor kleinere elektronicalabels is het beter langzaam een solide basis te creeëren met een eigen geluid, en enkel albums uit te brengen die er echt toe doen (cf. Ninja Tune, Type, …). Pas wanneer het label als kwaliteitslabel aanzien wordt, kan men het geluid verbreden om zo bijkomende fans aan te trekken (cf. Warp). Of Morr Music dit snel gaat inzien, valt nog af te wachten, al is deze plaat een eerste stap in de goede richting.
Ten tijde van Pop Loops For Breakfast liet Fleischmann zich nog inspireren door lichtvoetige IDM-acts als Mouse On Mars en Plaid. Opvolger Welcome Tourist werd meteen een dubbelaar. Een moeilijke, donkere plaat vol glitch en ruissamples, zoals Christian Fennesz ze wel eens durft te maken. Op de nieuwe plaat, The Humbucking Coil, staat geen moeilijkdoenerij meer. Fleischmann plaatst de melodie in al zijn schoonheid centraal, zonder deze met lagen ruis toe te dekken.
Wat wel een rode draad vormt doorheen het drieluik, is het toenemende gebruik van akoestische elementen. Deze evolutie zit zelfs in de titel van de plaat vervat. Zo is The Humbucking Coil genoemd naar het Humbuckerelement — een soort van microfoon die men op gitaren kan aanbrengen,— die meermaals op de hoes van de cd staat afgebeeld. In navolging van Boards Of Canada op hun The Campfire Headphase kent Fleischmann diezelfde gitaar vaak een prominente rol toe. Zo sluimeren onderhuidse gitaarpartijen doorheen vrijwel alle tracks. Dit is wellicht een overblijfsel uit Duo505, een zijproject van Fleischmann waarbij hij samenwerkt met de klassiek geschoolde gitarist Herbert Weixelbaum.
Van bij het openingsnummer "Broken Monitors" weet Fleischmann een hypnotiserende sfeer te creëren waaruit het moeilijk ontsnappen is. Escapisme als tegengif voor allerhande ondoordachte prefabmuziek. "Composure", gestuwd door een lome hiphopbeat, laat de invloeden van het bevriende label Anticon (13&God) horen. Een track als "Phones And Machines" is een sacrale ambienttrip die op het eerste gehoor rustig voortkabbelt, maar waarbij de piano- en gitaarpartijen lumineus in elkaar verweefd zitten. Daarom is het aangeraden deze plaat met een koptelefoon te beluisteren, dan pas komen de verfijnde structuren en de intelligente ritmes immers helemaal tot hun recht.
Op deze vrij instrumentaal georiënteerde plaat wordt er toch op twee tracks gezongen. Christof Kurzmann, wiens stemtimbre het midden houdt tussen dat van Stuart Staples (Tindersticks) en Kurt Wagner (Lambchop), neemt de vocals voor zijn rekening. Mede door de melancholische zanglijnen van Kurzmann neigt "From To" sterk naar The Notwist, nog zo’n groep die met weinig middelen een uiterst aangename sfeer kan creëren.
De kracht van deze plaat ligt echter in het feit dat Fleischmann er met verve in slaagt al deze invloeden tot één geheel te smeden, een geheel dat aangenaam wegluistert, maar door subtiele klankdifferentiaties geen seconde verveelt. Elk geluid draagt bij tot de kracht van de track.
Met The Humbucking Coil levert Bernhard Fleischmann een elektronisch huzarenstukje af. Een esoterische plaat die de weemoedige ziel balsemt en alle last verzwindt. Een muziekdoos die de lichtheid van het bestaan verkondigt. Een plaat die niet neemt, maar geeft.
