Ze leeft als een godin in Frankrijk en is er in september nog cultureel geridderd. Komt daar nog bij dat het al maanden gonsde van de (valse) geruchten dat het vijfde volwaardige studioalbum van La Red haar laatste zou zijn, dat het uiterste van haar had gevergd. Jaja, Jardin Secret kreeg de premature allures van een meesterwerk.
Hélas. Natuurlijk is Axelle Red een grote dame. Natuurlijk heeft ze ook nu weer een schare vaklui rond zich kunnen verzamelen die haar plaat muzikaal perfectionistische tintjes meegeven. Alleen ontbreekt het, in tegenstelling tot op haar vorige platen, aan rake songs (à la "Je Me Fâche"), aan teksten en melodieën die in hoofd en hart kruipen. Slechts een derde van de plaat is recht evenredig aan Reds intrinsieke klasse.
Uit haar Jardin Secret walmen trouwens dampen op van een conceptplaat. Ja, de wereld is een miserabel schouwspel geworden, vandaar dat we troost en geborgenheid moeten vinden in onze geliefde en al wat ons lief is. Zoiets. Op haar vorige, Face A/Face B, leidde datzelfde uitgangspunt wél tot enkele knappe, discogetinte songs. Nu schermt Red zich af in haar eigen door naïviteit omwalde tuin en zingt ze liedjes over vlindertjes, engeltjes, haar dochtertje, cocoonen met haar man, … Ze doet dat op een speelse manier: ze fluit hier en daar wat mee, imiteert vallende, parelende regendruppels, speelt (taal)spelletjes in haar teksten. Boeiende materie levert dat echter allerminst op.
De eerste helft van de plaat ligt volledig in het verlengde van single "Temps Pour Nous", die zelf nog gered wordt door die charmante pianomelodie. Stuk voor stuk gedijen de eerste zeven songs het best als muzikale achtergrond op een zondagmorgen bij een pas getrouwd koppel dat elkaar glimlachend fruitsap inschenkt terwijl de croissants in het invallende zonlicht liggen te blinken. Meer niet. Rasmuzikanten als Lester Snell op piano of gitarist Michael Toles lijken op nummers als "Jure" (een volwassen versie van "Sensualité") of "Si Tu Savais" een spelletje om ter subtielst musiceren te spelen, terwijl Red haar teksten glimlachend voordraagt. Gelukkig voor haar dat het Frans vele tekstuele onnozelheden omfloerst.
Na het pubermeisjespoëtische dieptepunt "Papillon" (al redt een muzikaal intermezzo hier nog de meubelen) keert het tij even. "Utopie" giet een flinke scheut funk en soul in de plaat, violen zorgen eindelijk voor wat planten met stekels in Reds tuin, en ook zijzelf klinkt pakken uitdagender. Nummers als deze bezorgen haar een alibi voor de Franstalige lof die haar toegezwaaid wordt. "Romantique A Mort" (samen geschreven met gewezen Robbie Williams-hofleverancier Guy Chambers) is net dat ietsje meer dan zomaar een "mooi liedje" en getolereerde meligheid door onder andere de speels-verleidelijke piano. Hun andere samenwerking, "Naïve", haalt dat niveau niet. "Je vois la vie en rose (…), je crois dans le bon" zingt ze voor alle duidelijkheid voor wie op dat moment nog geen snars van de plaat heeft begrepen.
Het opgejaagde loungy "Aphrodisiaque" op de limited edition is weer niet meer dan geluidsbehang voor een verjaardagsdrink in een hippe loft. De titelsong klinkt na al het voorgaande zoals we lichtjes gevreesd hadden. Op het einde van Jardin Secret ruist er echter nog een onverwachte climax door het vlinderstruikgewas: het geile, modderfunky, fantastisch gemusiceerde (die ritmesectie! die gitaar!) "Fruit Défendu". De song is geld waard, maar niet de aanschaf van de hele plaat. Het moest al op de tricolore sectie van uw iPod staan.
Daan, co-producer van Jardin Secret, zei onlangs in Humo over de samenwerking: "Op een bepaald vond [Axelle]: fantastisch, perfect, dit is het. Terwijl ik het gevoel had dat we niet eens halverwege waren." Dat gevoel zal lang niet bij hem alleen woekeren. Dit is na onder andere die van Ozark Henry de zoveelste Belgische salonplaat van het jaar. Reds tuin is voer voor bloemschiksters, terwijl voor ons de fruits défendus er in het wild mogen bloeien.
Axelle Red speelt op 27 januari in de Vorst.
