Neen, Balthazar is niet dood, enkel even versplinterd. Jinte Deprez bleek eigenlijk een J. Bernhardt, Maarten Devoldere ontpopte zich tot Warhaus. En bassist Simon Casier, die eeuwige derde, die maakte indruk met The Afterglow, het debuut van zijn soloproject Zimmerman. “Maar Balthazar komt zeker terug; beloofd.”
enola: Hoe is dat eigenlijk begonnen? Zat iemand in de band met een dringend ei dat moest gelegd worden, of was het eerder omdat het met Balthazar even goed was geweest?
Casier: “Het was een combinatie van die factoren. Maarten en ik waren al even aan nummers bezig die we eerder zelf wilden uitbrengen, maar we voelden ook aan dat het na vijf-zes jaar onafgebroken toeren met Balthazar tijd werd voor een pauze. We moesten maar eens een jaar iets anders doen om nadien met een fris hoofd weer verder te gaan. En zo zijn we plots in de situatie beland dat iedereen op enkele maanden tijd met een eigen project naar buiten komt, maar het is zeker de bedoeling dat Balthazar terugkeert. Geen paniek!” (lacht)
enola: Zijn er dan afspraken gemaakt om niet in elkaars weg te lopen met al dat solowerk?
Casier: “Een klein beetje. We delen hetzelfde management, dus er is daar wel over gewaakt dat we onze platen niet in dezelfde week uitbrachten, maar verder dan dat ging het niet. Het maakt niet uit als we elk een single op hetzelfde moment hebben. Uiteindelijk hing het ook veel af van toeval hoe het liep, van wanneer een label ruimte had om iets uit te brengen. Maar het voelt wel tof om nu op de baan te zijn met nieuwe gezichten; dat geeft variatie aan het leven. Het houdt het fris. Daarom gaan we ook allemaal honderd procent voor die nieuwe projecten; omdat we weten dat we terug samen gaan komen. Als Balthazar gestopt zou zijn, zouden we wat trager aan die platen gewerkt hebben.”
enola: Bij Balthazar was je bassist, nu speel je gitaar, maar ik heb het gevoel dat ritme belangrijk blijft.
Casier: “Ik ben dan ook maar toevallig bassist geworden. Thuis speel ik al heel mijn leven gitaar, maar niemand wilde mij als gitarist in zijn band. Ik ben zelf een groep moeten starten om gitarist te kunnen worden. Het leek me ook maar logisch om als ik al die songs op gitaar had geschreven, dat instrument ook live te spelen.”
enola: Maar een andere bassist in de band, dat werkte desalniettemin niet?
Casier: “Neen. Ik heb het wel geprobeerd met een bassist, toen we de plaat aan het opnemen waren. Dat leek me maar logisch, maar op één of andere manier bleek het heel moeilijk om baslijnen te vinden op mijn eigen nummers. Toen zijn we gaan experimenteren met een bas-synth, en plots viel alles helemaal op zijn plooi, dus Senne (Guns, mvs) speelt dat met zijn linkerhand.”
enola: “Ik had gerust al vijf of zes platen kunnen vullen”, zei je over de vele songs die je in je leven al schreef. Waarom gebeurde het pas met deze songs, terwijl je bij Balthazar nauwelijks nummers leverde?
Casier: “Dat is gelopen zoals het ging. Ik had effectief genoeg materiaal om al vijf platen uit te brengen, maar van geen daarvan had ik de behoefte om dat ook effectief te doen. Ik vond het niet goed genoeg, vermoed ik, want een debuutplaat moet over de hele lijn sterk zijn. Dat had ik pas bij wat The Afterglow werd, en die wilde ik dan ook zo snel mogelijk de wereld kunnen insturen.”
enola: ’t Is natuurlijk een emotionelere plaat dan die vorige, vandaar dat je drang nu misschien groter was.
Casier: “Dat is zo. Tekstueel is het een weerspiegeling van één bepaalde periode in mijn leven, toen ik uit een lange relatie kwam. Dat zal er wel mee te maken hebben. Vooraf schreef ik los van de inhoud, maakte ik een liedje om het liedje.”
enola: Mag ik het eerder een “in between”-plaat noemen dan een break-upplaat? Op het einde gloort toch alweer het licht van die nieuwe liefde, Noémie Wolfs.
Casier: “Je kunt het zeker ook op die manier interpreteren. Het gaat vooral over op het einde van een relatie komen, voelen dat het gedaan is en de periode erna. Vandaar ook de titel, maar daarom zing ik niet richting iemand anders, het draait meer om zelfreflectie. Het is het gevoel van een bepaalde periode uit mijn leven die ik probeer te vatten. Alles is ook op een heel korte tijd geschreven, en dat bevalt me wel. De meeste debuten zijn een soort best of van alles wat die artiest in de jaren vooraf schreef, The Afterglow bestaat uit tien songs die in het bestek van drie maand zijn gemaakt. Zo is het geen samenraapsel van wat er in mijn schuif lag en is er samenhang, ook tekstueel.”
enola: Merk je dat je nu ander schrijft, nu je zo persoonlijk bent gegaan?
Casier: “Op één of andere manier is het wel een bevrijding dat die eerste plaat er is. De volgende kan nu anders zijn, maar dat moet ook niet. Ergens is er een lat gelegd, een stempel gezet, waarop ik kan verder bouwen of net een zijpad van nemen. Maar om op je vraag te antwoorden: ik weet niet of ik nu anders schrijf, omdat ik daar ook niet over nadenk. Als ik een idee heb, staat de basis er meestal vrij snel en wordt rap duidelijk of het ergens heen gaat. Sukkel ik er mee, dan weet ik wel dat het niet deugt. En dus blijf ik schrijven, al was het maar voor mijn eigen archief. Soms zit ik in mijn zetel, neem ik mijn gitaar om iets te schrijven en dan maakt dat niet uit wat ik er mee doe. Het is een hobby.” (gniffelt)
enola: Zie je jezelf bij Balthazar in de toekomst ook meer songs aandragen?
Casier: “Dat weet ik niet, dat zien we wel als we opnieuw beginnen met repeteren. Voor onze laatste plaat had ik niets geschreven, voor Rats wel, … dus wie weet. We zien wel. Het moet niet voor mij hoor, maar het mag. Ben ik de George Harrison van de band? Ik snap wat je bedoelt; er zijn er meer die dat zeggen. Wie weet.” (lachje)
“Nu, ik ben er zeker van dat die soloprojecten hun sporen zullen nalaten op wat we straks met de band zullen doen. Nu iedereen zijn eigen baas heeft kunnen zijn, denk ik wel dat dat alleen maar positief kan zijn en de band er alleen maar sterker kan uitkomen.”
enola: Wat als één van jullie zij projecten nu echt groot wordt?
Casier: “Dat weet ik niet. Iedereen is vollen bak bezig met zijn eigen ding nu. Dat maakt het net fris, en ik ben er honderd procent van overtuigd dat het geen gevolgen zal hebben. De reden dat iedereen er nu alles zo hard probeert uit te halen is net omdat we weten dat we terugkomen. Als Balthazar gestopt zou zijn, zouden we wat trager aan die platen gewerkt hebben.”
enola: Je hebt bij Warhaus of J. Bernardt geen songs gehoord waarvan je dacht ‘Die had ik graag met Balthazar aangepakt’?
Casier: “Neen, en niemand van ons heeft zoiets al uitgesproken. Iedereen voelt zo wel aan dat wat ze voor deze platen schreven allemaal veel persoonlijker is dan wat ze naar Balthazar brengen.”
enola: Tot slot: heeft Bob Dylan, de befaamde Robert Zimmerman, al geschreven dat hij zijn naam terug wil?
Casier: “Yup, zijn advocaat belt straks om alles te regelen (lacht). Ach neen, die weet dat niet. Het zou nochtans wel grappig zijn om reactie te krijgen.”
Zimmerman speelt op 23 september om Decibelz in Neerpelt en op 30 november in de AB in Brussel in het kader van op Autumn Falls
