Zijn dertiende soloplaat is “Future Vintage” alweer, en nog steeds denkt Arno niet aan stoppen. Dit voorjaar vertrekt hij voor een tour die hem niet alleen naar Antwerpen, Brugge en Leuven brengt, maar evengoed naar Frankrijk en Zwitserland. “Nu de vette jaren voorbij zijn leven we in een cowboyfilm: alles is mogelijk.”
enola: Future Vintage is er uiteindelijk sneller gekomen dan voorzien. Je had haast?
Arno: “Zo ben ik ook geboren; in de taxi onderweg naar het ziekenhuis. Vandaar misschien dat ik geen rijbewijs heb. Normaal ging ik inderdaad pas dit jaar weer een plaat uitbrengen, maar toen ik in november 2011 van toer kwam viel ik in een zwart gat. Ik verveelde me, hing op straat en in cafés rond; ik moest iéts doen, en aangezien ik alleen maar muziek kan maken, ben ik nummers beginnen schrijven. Op een maand tijd had ik twintig songs, en besloot ik de studio in te trekken. We zijn gaan opnemen in Bristol, bij John Parish; hij heeft de gitaren ingespeeld, en de plaat gemixt op een mengtafel uit de jaren zeventig. Echt vintage, en dat hoor je. De plaat klinkt daardoor anders dan de vorige.”
enola: Hoe gaat dat schrijven bij jou in zijn werk?
Arno: “Ik ben de slechtste muzikant ter wereld. Op een gitaar kan ik drie akkoorden; mi-la-si. Tja. Daarnaast speel ik wat piano en mondharmonica. Technisch ben ik dus niet veel waard, maar ik maak wel degelijk nummers op mezelf. Gisteren heb ik nog een nieuw geschreven. Ik moét muziek maken. Daarom ga ik ook nooit op vakantie; ik zou niet weten waar kruipen van verveling.”
“Nu, er zit ook veel crap tussen wat ik zo geschreven heb en mee de studio in neem. Ik ben heel impulsief in alles wat ik doe, en daar betaal ik ook de factuur voor. Van sommige nummers die ik heb geschreven denk ik soms ‘shit, niet goed’. Maar net zo goed kan dat na een paar jaar keren, en hoor ik er toch opnieuw iets in. Onlangs overkwam het me nog dat ik in een winkel in Amsterdam een nummer van vier jaar geleden hoor en dacht ‘ik ken dat nummer’. Het klonk goed, daar in die boetiek. ’t Is dus allemaal relatief. Maar ik heb een hekel aan nostalgie; dus eigenlijk luister ik nooit meer naar mijn eigen platen. Mezelf op televisie zien vermijd ik ook liever. Dat is niet goed voor mijn moraal.”
enola: Als je nog eens zo’n oud TC Matic nummer besluit te spelen, moet je dat dan opnieuw gaan opzoeken?
Arno: “Neen, dat kan ik, ik heb nog geen Alzheimer. Al kan dat nog komen. (lacht smakelijk) Mijn bassist Mirko Banovic kent al mijn nummers beter dan mezelf; hij is het extern geheugen van de hele groep. Hij heeft een ongelofelijk hoofd voor akkoorden. Maar zelf? De laatste keer dat ik naar een plaat van mezelf luister is als ie gemixt is; bij de cutting. Op dat moment ben je al lang 24 uur per dag met die muziek bezig geweest, en is het tijd om afstand te nemen.”
enola: Is platen maken voor jou een excuus om op tournee te kunnen gaan?
Arno: : “Ik maak platen om op tournee te gaan, maar dat is geen excuus; het is wat ik doe. Zonder muziek was ik een nobody. Meer kan ik niet. Ik heb nooit gewerkt. Ja, ik stond wel eens in de keuken, als noodoplossing. Maar muziek… ik heb het geluk gehad dat ik dat al veertig jaar mag doen, jong. Ik heb de wereld gezien zo.”
enola: “Ostend Dub”, het laatste, instrumentale nummer van Future Vintage is iets aparts. Het klinkt nogal elektronisch.
Arno: “Neen hoor. Dat ben ik op mijn mondharmonica, met dan wat stemeffecten en het geluid van meeuwen in Oostende. Het verhaal dat ik dat met mijn zoon heb gemaakt klopt wel niet, dat is een misvatting van een journalist geweest. Mijn zoon maakt wel speed techno. Ken je dat? Dat is zo’n nieuwe scene in Brussel. Toen ik hem “Ostend Dub” liet horen vond hij dat wel fantastisch.”
enola: Ik weet dat je nieuwe groepen als Animal Collective volgt. Krijg je dan nooit zin om eens een hele plaat wat meer te experimenteren en los te komen van het typische Arnogelud?
Arno: “Jamaar, zo vernieuwend is Animal Collective toch niet? En daarbij: ik heb dat al gedaan. In de jaren tachtig heb ik veel dingen gemaakt in de trand van “Ostend Dub”. En ik heb trouwens altijd iets anders gedaan. Arno & The Dubrovniks (hij bedoelt The Subrovniks, waarmee hij in 1994 Water uitbracht, mvs) was toch anders dan Charles et Les Lulus of Arno à la Française?”
“Kijk: ik maak de plaat die ik op dat punt in mijn leven wil maken, snap je? Je houdt ervan of niet. En ik betaal ook de prijs voor wat ik doe. Zoals ik zei: ik slik de consequenties, nummers waarvan ik te laat besef dat ze niet goed zijn. Maar zo ben ik nu eenmaal. Ik kan geen jaar in de studio zitten en mixen en hermixen. Het moet vooruit gaan. Een mens verandert.
enola: Zijn er platen die je liever niet had gemaakt?
Arno: “Néén. Je moet dat aanvaarden; shit happens. Ik wil ook niet perfect zijn. Stel je vóór. Iemand die perfect is, is vervelend. Misstappen mogen. En dan nog. Ik koop ook platen die mensen niet graag horen. Ik heb mijn toenmalige vriendin ooit gek gemaakt met Captain Beefheart. Vond ik geweldig, maar zij werd er hoorndol van.”
enola: Wie plooide er dan? Zette jij die plaat af of ging zij een blokje wandelen?
Arno: “Euhmm… dat weet ik niet meer.” (lachje)
“Nu, er zijn ook groepen die populair zijn, waarvan ik het dan weer niet begrijp ook hoor. Ik ken maar twee soorten muziek: wat ik graag hoor en wat ik niet graag hoor. Daarom is het niet slecht, maar ik lust het niet. Daar kun je niet over discussiëren. Daarom ook: ik zou niet graag willen dat iedereen mijn werk goed vond. Dan heb ik een zwaar probleem.” (lachje)
enola: Ook je groep werd wat opgeschud. Op snaren kwam er Filip Wauters bij, als drummer Mattijs Vanderleen…
Arno: “Hij is ook van Oostende, net als mij, en heeft nog les gekregen van de drummer van TC Matic.”
enola: Merk je dat aan zijn drumspel?
Arno: “Een klein beetje. Hij heeft zijn eigen stijl, hoor. Ik zoek muzikanten waar een hoek af is, en dat is bij hem ook. Ik kan niet werken met mensen die ‘normaal’ zijn, er moet iets surreëel zijn in hun spel; weg van de wereld. Mijn muzikanten moeten een persoonlijkheid hebben, niet lijken op iemand anders. Zoals ik zelf ook nooit met de tijdsgeest ga mee surfen. (abrupt) “We zitten nu in een periode waarin alles zó braaf en conservatief is. Ik beluister dat wel, maar … ik hoef daar niet in mee te gaan. Ik ga liever weg van wat er al is. Als ik een nummer cover is de tekst ook het enige wat ik meeneem; de muziek verander ik altijd.”
“We leven in een tijd waarin het conservatisme een erectie ter hoogte van de Eiffeltoren heeft; alles is zó braaf. Rockmuziek zorgt niet meer voor anarchie. Ik ga nog veel naar optredens, en dan kijk ik naar het publiek; daar gebeurt niets meer. Maar er komt wel een nieuwe generatie aan van gasten onder de twintig die een revolutie in de muziek teweeg zullen brengen. Techno is ook niet nieuw hé. LA Düsseldorf deed in de jaren zeventig al behoorlijk heavy dingen in die richting. Hoe oud ben jij?”
enola: 36
Arno: “Je hebt dat niet meegemaakt; je zat nog in de billen van je vader. (lacht smakelijk) Neem nu een groep als Can. Maar nu… Zelfs in de kunst is alles conservatief. (blaast) Ik krijg daar geen stijve meer van. Neem nu Alt-J, die nerds van Engeland: goede plaat, maar ik heb dat live gezien: brááf! (lacht) Maar het zal voorbijgaan, zelfs al is het nu een erg conservatieve periode. Je moet maar eens kijken op wie men nu stemt.”
enola: Had de koning gelijk met zijn jaren dertigvergelijking?
Arno: “Maar we zítten in de jaren dertig! ’t Is crisis; in één dag tijd staan tienduizend mensen op straat. We leven in een cowboyfilm: alles is mogelijk nu de vette jaren voorbij zijn. In de jaren dertig had je ondergronds ook een opstoot van creativiteit, en volgens mij gebeurt dat nu net zo goed. Ik voel dat, maar het komt nog niet aan de oppervlakte. Ik ben benieuwd naar wat er zal volgen, zoals altijd. We zitten in een overgangsperiode en ik vind het fantastisch. I’m watching the passing show like a tourist in the sun. Ik ben een voyeur die het allemaal wat gadeslaat.”
enola: Je supportert voor de jeugd die het wil veranderen?
Arno: “Natuurlijk! Zonder vernieuwing staan we stil. Ik ben benieuwde naar wat er gebeurt, zoals altijd. Misschien komt er wel een nieuwe punkgolf op ons af — van mentaliteit dan, de muziek zal anders zijn. Maar nu slapen de mensen nog.”
enola: Misschien moet het eerst erger worden voor ze wakker worden?
Arno: “Ja. Dat was in de jaren dertig ook zo, en daar ben ik echt bang voor. Er zijn mensen die zich geviseerd voelen als je dat zegt. De koning, ocharme die vent (proest het uit), die mag nu al niet eens meer iets opmerken, zelfs al was dat niet politiek. Shit; straks moet je drie keer gaan nadenken voor je nog iets durft te zeggen. Er moét wel reactie op komen van de jeugd, dat zou niet meer dan normaal zijn. Van links verwacht ik dat niet. Wat is links nog? Godverdomme… ’t Is een cliché dat ik al vaak heb aangehaald, maar ik zie meer revolte in een kapsalon dan bij links. Maar goed. Ik weet het allemaal niet; ik ben maar een toeschouwer. Ik ga in elk geval zelf nooit in de politiek stappen. daar word je namelijk impotent van, en daar heb ik geen zin in.”
enola: Denk je dat het nog goed komt?
Arno: “Tuurlijk. Dat is altijd zo. Mensen zoeken altijd naar het licht. Enfin, ik hoop het. Ik ben geen pessimist. Al is dat natuurlijk gewoon een optimist met ervaring. Maar ik wíl optimist zijn! (zingt) “always look at the bright side of life”. Nu, als het crisis is hebben mensen entertainment nodig. er is een reden dat optredens zo bloeien, dat festivals zoveel volk lokken. Ze hebben dat nodig. Wat een geluk dat er nog muziek bestaat!”
enola: En je speelt zelfs weer meer nummers van TC Matic. Had je daar zin in?
Arno: “Ja. ’t is de Future Vintage-tour hé. (lacht) Ach, ik had gewoon zin om die nog eens te spelen. ’t zijn uiteindelijk ook mijn nummer hé; ik heb die mee gemaakt. Maar een reünie van TC Matic, daar heb ik geen zin in. Dan moet ik weer repeteren, wordt weer werk dan.”
Arno trekt vanaf 30 januari op tour door Vlaanderen (en ver daarbuiten). Data vind je op www.arno.be
