1967 was natuurlijk het jaar waarin de flower power opkwam, waarin hippies en vrije liefde langzaam maar zeker aan publiekelijk territorium wonnen, maar bovenal was het een jaar waarin artiesten die tot op de dag van vandaag niets aan relevantie hebben ingeboet, enkele van hun beste platen hebben uitgebracht. Daar was bijzonder veel eigenzinnigheid mee gemoeid.
Kijk maar naar Captain Beefheart And His Magic Band – een van Tom Waits zijn voornaamste inspiratiebronnen – die met Safe As Milk een van zijn meest toegankelijke platen uitbracht (voor zover je zijn mix van blues en free jazz zo kan noemen) om daarna alleen maar eigenzinnigere, vreemdere muziek te maken. Scott Walker daarentegen dynamiteerde zijn eigen populariteit als tieneridool bij The Walker Brothers met zijn zwaarmoedige solo debuut (inclusief gitzwarte Jacques Brel covers) Scott. De crooner-arrangementen gingen niet alleen lijnrecht in tegen de gangbare muzikale smaak van het moment, maar dit album legde ook de kiem voor de avant-garde, absurdistische muziek waar hij de dag van vandaag voor geprezen wordt.
Leonard Cohen bracht met zijn Songs Of Leonard Cohen een album uit dat net zo weinig met de tijdgeest van doen had: een zanger die eerder gekleed ging als universiteitsprofessor, was wel heel erg ver verwijderd van de summer of love en andere psychedelische toestanden. Het album was muzikaal gezien eenvoudig, maar bulkte van de prachtige poëzie half voorgedragen, half gezongen door de warme stem van Cohen. Het album werd vervolgens ook de blauwdruk voor de verdere carrière van Cohen, waarin hij met mondjesmaat albums op de wereld losliet die na herhaalde luisterbeurten zich onder de huid van de luisteraar vasthaakten.
Een van de grootste zangeressen van de laatste eeuw, Nina Simone, voelde de tijdsgeest wel door haar bloed stromen: niet alleen door haar militante toon in de strijd voor gelijke rechten voor zwarte Amerikanen, maar ook door haar album Sings The Blues. Het was een album dat je als een soort van samenvatting van Amerikaanse roots en folkmuziek tot dan toe kon zien: Simone destilleerde op dit album al haar kennis over jazz, pop, folk, soul, blues en klassieke muziek tot een geheel eigen brouwsel, een album waarop ze terugkeerde naar de essentie van haar muzikale zelf en naar het zwarte én blanke hart van Amerikaanse muziek.
1967 zag ook de geboorte van enkele van de meest legendarische bands van de voorbije eeuw, The Doors, die met hun gelijknamige album debuteerden. Het was niet alleen anders, maar ook vooruitziend en was de officiële geboorte van een wereldgroep. Met Jim Morrison als poëtische natuurkracht die de absolute duisternis in zijn eigen ziel verkende en met een vette grijns op het gezicht de controverse opzocht. Het werd het begin van een vijfjarige losbandige wervelstorm die uiteindelijk voor Morrison op zijn 27ste in een badkuip in Parijs zou eindigen.
Net zo exuberant en legendarisch als Jim Morrison was Jimi Hendrix die met The Jimi Hendrix Experience eveneens debuteerde met Are You Experienced?. Nadat hij in 1966 Amerika had verlaten om in Engeland zijn geluk te beproeven, lag dit album er nauwelijks een half jaar later op de planken. Hendrix had de flower power en de bijbehorende lsd nog niet ontdekt en speelde geconcentreerd en intens. Hendrix werd met dit album een oerkracht, onstuitbaar en onberekenbaar die de grenzen van wat je met een elektrische gitaar kon doen naar een nieuwe, verre horizon had hertekend. Zijn drank- en druggebruik nam na dit album problematische proporties aan en zou ook zijn einde betekenen, maar geschiedenis had hij met dit album al lang geschreven.
Niet zo progressief of vooruitdenkend maar minstens net zo geweldig waren The Byrds die met hun album Younger Than Yesterday een absoluut meesterwerk uitbrachten waarbij de tegen elkaar opknallende ego’s van de band tot wondermooie resultaten leidden. Younger Than Yesterday was de plaat waarop alles samenkwam, ongeveer volledig gevuld met eigen materiaal, dat bovendien voor het eerst écht naast de songs die ze elders haalden kon staan. The Byrds waren volwassen geworden en hadden de basis voor de absolute countryrock klassieker Sweetheart of the Rodeo uit 1968 gelegd.
Zo ontpopte 1967 zich stukje bij beetje op deze manier als een wonderlijk muziekjaar. Klassieker na klassieker uit de muziekgeschiedenis zag het levenslicht en ook in de schaduwen daarvan krioelde het van het leven. Om dat op gepaste wijze te herdenken en te vieren, heeft enola.be in 2017, vijftig jaar later, het hele jaar door een eerbetoon aan dat gezegende ANNEE 67 en enkele van de meest significante artiesten van dat jaar gebracht.
ANNEE 67
