Laat u niks wijsmaken: een live album is nooit een volwaardig surrogaat voor een concertbeleving. Als een live album the real deal beweert te zijn, of wanneer een dvd wordt aangeprezen als een ‘alsof je erbij was’-ervaring, inclusief surround sound, dan is dat een leugen. Bij Amenra is dat vermoedelijk nog sterker het geval dan bij de gemiddelde band. Wat wil je dan ook, met concerten die, door de aandacht die geschonken wordt aan visuele begeleiding en atmosfeer, dat puur muzikale overstijgen. Live, dat opnames verzamelt uit de periode 2007-2010, brengt geen verandering in die beperking, maar is wel bijna the next best thing.
Hoewel de band mits enig puzzelwerk ingepast kan worden in veertig jaar metalgeschiedenis, is er een cruciaal element dat hem meteen onderscheidt van het gemiddelde metalprofiel: introspectie. Enkele uitzonderingen daargelaten is het genre nooit een uitlaatklep geweest voor onzekere zielen die hun onzekerheid ook op plaat beleden. Daarvoor werd er te veel tijd gestoken in moord, seks en Satan. Met Amenra kom je echter terecht in een heel andere uithoek, bij bands die diep persoonlijke muziek maken en waarvoor de muziek haast geldt als therapie.
Ondanks dat bijna lompe gebeuk van de ritmesectie met Bjorn Lebon (drums) en Maarten Kinet (bas), de vermorzelende gitaarpartijen van Mathieu Vandekerckhove en Lennart Bossu, en de krijszang van Colin Van Eeckhout worden er ook geen stoere uitspraken gedaan, wordt er geen onheil verkondigd of machogezever aan de man gebracht. Elke plaat van Amenra is een genadeloze dissectie van de rusteloze ziel, van de betrachting om overeind te blijven in een wereld vol hinderpalen, zowel intern als extern, tussen elementen die beïnvloedbaar zijn en buiten bereik blijven. Twijfel en angst kunnen hand in hand gaan met toewijding en de vastberadenheid om een zekere vorm van innerlijke rust en evenwicht te vinden.
Een typisch metalkenmerk dat de band dan weer wél doorvoert tot in het extreme, is die van het clangevoel, onderling en met het publiek. Het collectieve wordt vooruitgeschoven, benadrukt in alle artwork (het is ook typerend dat nieuwe bassist Levy Seynaeve ook al vermeld wordt in de liner notes) en presentaties, en is zelfs duidelijk in de muziek: er is geen ruimte voor egotripperij. Maximale impact door een gezamenlijke inspanning, dat is de boodschap. Die komt het beste tot uiting in de eerste drie stukken op Live, die gepikt werden uit de intussen al legendarische performance in de Kortrijkse Stadsschouwburg in 2009. Meest van al door de bijna fabuleuze sound.
Nog meer dan op de albums klinkt de band hier als een meedogenloze, alles op z’n weg verpletterende machine. Die riff van “De Dodenakker” horen opduiken rond 1:29 en datzelfde stuk een goede minuut later horen openbarsten, het is een van de meest opwindende stukken muziek die we recent hoorden. Er valt bovendien niks op te merken aan de uitvoering, die besluit met een knappe vermenging met “Nemelendelle”. De imponerende focus wordt verder gezet in “Your Shapeless Pain” (een hertiteld “The Pain It Is Shapeless”) en het tweedelige “Aorte – Ritual”.
Dat stuk vormde destijds de soundtrack bij Van Eeckhouts ophefmakende variant op de kruisiging. Het was wel een wat vreemde keuze, maar vermoedelijk gemaakt om het stuk wat compacter te houden, om een drietal minuten uit het stuk te knippen. Niet dat je daar als luisteraar veel van merkt. De machtige sound van de eerste vijfendertig minuten heeft natuurlijk een nadeel: alles wat erna komt klinkt een stuk minder goed. Of beter gezegd: heeft net niet die overrompelende impact. De manische intensiteit van de stukken blijft wel overeind, net als die botte kracht van “Thurifer” en (vooral) “Razoreater”.
Amenra zweert al jarenlang bij een vaste geluidsman (Hein Devos), die weet hoe de band moet klinken en er dan ook al vaak voor zorgde dat de band met z’n sound alleen al de rest van de bands op het programma naar huis speelde. Als je het vergelijkt met opnames die niet door hem gemaakt zijn – slotnummers “Nemelendelle” en “Am Kreuz” – dan is dat soms wel voelbaar, al heeft de overdadige galm in dat eerste vermoedelijk even veel te maken met de concertlocatie. Wat er ook van zij: met Live, de mooist uitgegeven van hun cd-releases, wordt een uitstekende samenvatting van Mass III en IIII gepresenteerd.
Wat die doorgedreven controle en dat perfectionisme wel met zich meebrengen, dat is de vrees dat de Amenra zichzelf zoveel regels en beperkingen oplegt, dat hij uiteindelijk in een doodlopend straatje zou kunnen belanden. Stelselmatig ingevoerde, nieuwe elementen lijken echter te bewijzen dat de band zich daar ook van bewust is en in de vier jaar sinds Mass IIII werd ongetwijfeld hard gewerkt aan een opvolger die de zoektocht met succes verderzet. Live laat met succes horen dat Amenra een unieke plaats in de Belgische muziek (en daarbuiten) afgedwongen heeft. Spiritueel meer Coltrane dan Slayer. Het is dan ook uitkijken naar hoe dat verder ingevuld wordt met het binnenkort te verschijnen Mass V.
Het nieuwe album verschijnt op 27 november bij Neurot Recordings en wordt op 22 december voorgesteld in de AB. Dat concert is uitverkocht. Een tweede releaseconcert vindt plaats op 10 februari in De Kreun (Kortrijk). Daarvoor zijn nog kaarten beschikbaar.
