“Aaaaaargh!” of: “Boenkboenkboenkboenk!” Dat zijn nu eens geluiden waar wij het schijt van krijgen. Tenzij ze gecombineerd uit de koker van Alec Empire komen, want dan gaat het om de meest opwindende muziek die er op dit moment te krijgen is. The Strokes? Nu-metal? Pussies! Hier komt iets waar zelfs Rage Against The Machine een beetje bang van is.
Nu zijn groep Atari Teenage Riot even stil ligt, heeft Empire tijd om aan zijn solocarrière te werken. Niet dat die carrière klein is: al van voor ATR digital hardcore grootmaakte, releaste Empire hopen 12 Inches. Met Intelligence & Sacrifice lijkt die eigen carrière nu op gelijke hoogte te staan en in Japan is Empire ondertussen meer rockgod dan honderden Bono-klonen als Ed Kowalczyck ooit zullen worden.
De eerste cd van Intelligence & Sacrifice is digital hardcore zoals we ze van Atari Teenage Riot kennen: woeste beats, veel geschreeuw en vervormde gitaren. “This is our world and it has no future. I expect to die any moment”, begint Empire “Path of destruction” en een scheurende gitaarsample laat nergens twijfel over bestaan: enkel Alec Empire maakt muziek als deze.
Ook “The ride” en “Tear it out” zijn opgetrokken uit dezelfde waanzin en woede en het lijkt soms alsof de boxen zelf schuimbekken als “Everything starts with a fuck” en “Killing Machine” de frontlinie worden ingejaagd. Enkel in deze context kan iets als single “Adicted to you” toegankelijk worden genoemd, wat bezwaarlijk geldt voor “New world order”: medewerkster en ATR-bandlid Nic Endo blies tijdens het maken van de noise-outro van deze track een volledig 32-sporen mengtafel op en het is dat geluid waar dat einde op gebaseerd is.
“De tweede cd is een blik in mijn hoofd”, zegt Empire, en erg gezond lijkt dat na beluistering van The cycle that never ends toch niet: geen scheurende gitaren of cranked up beats hier maar pure elektronica die Empires onrust en wanhoop voelbaar maakt. Dieptepunt “Alec’s ladder” verwijst naar de claustrofobische Vietnamfilm Jacob’s ladder, maar met “Electric bodyrock” kruipt Empire gelukkig uit zijn dal.
Na “2641998” kan de cd op repeat, want Empire vatte The cycle that never ends op als een neerwaartse spiraal en dus loopt het laatste nummer vloeiend terug over in het eerste. Toch zouden we het u niet aanraden: digital hardcore is als bier. Je geniet ervan, maar met mate.
