En hoé spreek je de titel uit? Wij gokken op “Goddamn Fuckin’ Bloody-Ass Smilers”. Een knipoog naar de “Explicit Lyrics”-stickers die Tipper Gore (vrouw van) intussen jaren geleden op hoezen liet plakken, ter bescherming van de jeugd en de goede zeden? Of toch eerder een niet mis te verstane sneer van de mooie, blonde cynicus naar de breed glimlachende oppervlakkigheid van de gemiddelde Amerikaan? Wij zetten geld in op het tweede.
Dat Mann in haar teksten net iets dieper gaat dan “Baby, give it to me one more time” weet iedereen die net als wij Magnolia in het hart draagt. Voor die film adapteerde regisseur Paul Thomas Anderson zijn favoriete Aimée Mann-songs volgens de regels van een goede literatuurverfilming: niet de letter, wel de géést van de songs primeerde. Da’s ook de kracht van de typische Aimée Mann-tekst; met niet meer dan een paar woorden slaagt ze erin een personage, een verhaal én verwachtingen te scheppen: “Got out of Phoenix just in time / a box of kleenex, for the ride”.
Veel Amerikaanser (en cynischer) dan “Phoenix” kun je trouwens niet worden: “You love me like a dollar bill / You roll me up and trade me in”, stelt Mann vast, terwijl ze haar Cadillac langs het tumbleweed stuurt. Als Anderson van plan is een roadmovie te maken, liggen openingsscène én soundtrack hierbij vast.
Een nieuwe plaat van Aimée Mann is nooit een hapklare brok. Altijd weer springen er meteen één of twee songs uit, maar om de andere parels echt naar waarde te kunnen schatten, moet je dieper duiken. Haantjes-de-voorste zijn in dit geval het behoedzaam huppelende “Freeway” en het zowaar catchy “31 Today”, waarop Mann na 31 jaar in het leven het testament opmaakt van haar jeugd: “I thought my life would be different somehow / I thought my life would be better by now”. Een beetje laat, gezien de leeftijd van Mann, en dus wellicht niet 100 % autobiografisch, anderzijds makkelijk te lezen als de vertaling van een flinke midlifecrisis. De bijhorende clip (te bekijken op YouTube) toont dan weer de slapstickkant van Mann: een simpel tongue-in-cheek ideetje dat ons een beetje aan de klassieke “You can call me Al”-clip van Paul Simon doet denken.
Ook slotnummer “Ballantines” springt er ogenblikkelijk uit, maar dan vooral door de vreemde, irritante stem van gastzanger Sean Hayes. “Can you duet?” moet Aimée zich (in een vlaag van verstandsverbijstering?) afgevraagd hebben. Het antwoord is: liever niet, wat ons betreft.
Maar niet getreurd, want na een behoorlijk aantal beluisteringen komen uiteindelijk toch de weerbarstigere juweeltjes bovendrijven: het fluisterende, bijna doorschijnende “Little Tornado”, het eerder genoemde “Phoenix”, het op een wolkje strijkers voorbijdrijvende “It’s Over” en het samen met Grant Lee Phillips geschreven en gezongen “True Believer”, voor ons de echte afsluiter van de plaat.
Helemaal @#%&*! briljant zouden we Smilers niet noemen, daarvoor heeft ze net iets te veel tijd nodig om tot volle ontplooiing te komen (waardoor minder devote fans wellicht vroegtijdig afhaken), maar een %#&ç§* fijn plaatje voor de liefhebber van het intelligentere singer-songwriterwerk is het natuurlijk wel. Wedden trouwens dat Aimée voor Obama stemt?
