Record company shit, de jongens van Agent Blue kennen er
alles van. Nu ja, deels hebben ze het zelf in de hand gewerkt. Na
één single en enkele ‘opgemerkte’ optredens maakte het kwintet uit
Stoke-on-Trent in de zomer van 2003 de overstap van Fierce Panda
(van o.a. Art Brut) naar het veel grotere Universal/Island. Van
oktober tot december kampeerden ze met producer Chris Sheldon (zie
ook Foo Fighters, Therapy?, Amplifier) in de studio voor de opnames
van ‘A Stolen Honda Vision’, maar wanneer alle songs ingeblikt
waren en de uiteindelijke release van de plaat ter sprake werd
gebracht, gebaarde men bij Island van krommenaas. Tussen mei 2004
en maart 2005 verschenen wel vier singles, maar ‘A Stolen Honda
Vision’ werd op de (almaar) lange(re) baan geschoven. Dan maar weer
aankloppen bij Fierce Panda, dachten de jonkies, en daar was men
maar wat blij met de terugkeer van de verloren zonen.
Het is nog steeds een raadsel waarom Island zo lang talmde, want al
van bij het prille begin kwamen leden van Agent Blue qua rock ‘n’
roll-gedrag aardig in de buurt van de jonge Gallaghers of The
Libertines. Publiciteit verzekerd, met andere woorden. Bovendien
waren de bandleden ten tijde van hun debuutsingle zelfs jonger dan
Arctic Monkeys, die op dat
moment zelfs nog niet bestonden. Pas begin dit jaar – bijna
gelijktijdig met het debuut van die andere coole aapjes – werd het
wachten beloond en durfden zanger Nic Andrews, gitaristen Josh Hill
en Mark Taylor, bassist Calum Murphy en drummer Matt Jones
eindelijk weer de studio in voor de opnames voor hun tweede
cd.
Het gegeven dat vijf van de elf tracks al verschenen als single (en
één als b-kant) maakt dat ‘A Stolen Honda Vision’ zowaar een ‘best
of’ is geworden van de groep tot dusver. Gemakkelijkheidhalve wordt
de groep gerekend tot de zogeheten indiepunk-stroming, maar hun
invloeden reiken verder dan dat. Je moet je oren al toestoppen met
mastiek om niet te horen dat de groep ook werd beïnvloed door new
wave en postpunk. Dat de jongens van Agent Blue ooit fervent
Madchester-fans waren, is nog slechts bij vlagen te horen. Het
grappige van dat almaar combineren van verschillende genres is dat
dit soms verrassende resultaten oplevert. Agent Blue klinkt soms
niet alleen een beetje als The Music en The Cooper Temple Clause, maar ook als
D.A.D. (aka Dysneyland After Dark), The Cult, The Professionals en
Skids.
De eerste keren dat we naar de plaat luisterden, waren we verre van
enthousiast. Op het eerste gehoor vonden we ‘A Stolen Honda Vision’
nogal een wazig, chaotisch boeltje. We hadden er moeite mee de elf
songs van elkaar te onderscheiden, want in tegenstelling tot het
’thuispubliek’ leerden wij de groep niet mondjesmaat, single na
single, kennen. Het was allemaal te veel van hetzelfde om
fatsoenlijk kennis te maken met de afzonderlijke songs. Maar zoals
ons al zo vaak is overkomen: nadat we de cd enkele weken terzijde
hadden geschoven, bleken het weerzien en het weerhoren hartelijker
te zijn dan we hadden verwacht.
Op ‘A Stolen Honda Vision’ zijn het vooral de singles die eruit
springen: ‘Sex, Drugs and Rocks Through Your Window’, ‘Children’s
Children’, ‘Snowhill’, ‘Crossbreed’ en ‘Something Else’ zijn dan
ook mothafucka’s van rockers, volbloed ‘knoeselbijters’ die tijdens
optredens ongetwijfeld al menig pogoënde puber een aantal tanden
hebben gekost. Wanneer we ook ‘New School Devil’ (opener, met de
aan The Cult verwante, dreinerige gitaren) en afsluiter ‘Gear’
meetellen bij het sterkere werk op dit album, komen we al gauw uit
bij een dikke voldoende.
Maar daar houdt het dan ook op. Tussen het zogeheten ‘verantwoorde
gerammel’ zit ook behoorlijk wat rommel. Om te kunnen spreken van
een meer dan geslaagd debuut staan er op dit album té veel
eendimensionale punkrockers.
Een echte singlecollectie was misschien beter geweest, maar met een
beetje meer geluk laat de opvolger niet zo lang meer op zich
wachten, zodat het één en ander gauw kan rechtgezet worden.
