In de boeken van Pol, Pel en Pingo kwam ook een Admiraal voor. Een echte zeerot was dat. Vraag ons niet waarom, maar zijn beeltenis springt ons telkens voor de geest als we het over Admiral Freebee hebben. Het stoort geenszins, en we leggen het plaatje van Tom Van Laere graag nog es op.
Je vraagt je soms af wat de Rock Rally-jury toch beziélt. Hadden ze in 2000 een schitterende song and dance-man als van Tom Van Laere, laten ze Mintzkov Luna op het hoogste schavotje. "Trekt op dEUS! Chinese drummer! Coole bassiste!", geilde het gejuryte collectief. Dat het gezelschap in tegenstelling tot Van Laere geen deugdelijke song meehad, was even van geen belang.
Van Laere mocht toch als tweede op het podium en kreeg van het publiek geld genoeg om een schone videoclip te maken. Dan hoor je een mens niet snel klagen, en dus beet Van Laere backstage in de AB geen Mintzkov-strot over, maar hooguit de kroonkurk van een flesje Looza. Waarna hij zich op dit debuut ging voorbereiden.
Van Laere wist wat hij daarvoor nodig had: een handvol sterke liedjes en een paar fabelachtige backing-vocalistes. Zowel Laïsdeerne Nathalie Delcroix als Helena Fonteyn voldoen ruimschoots aan die laatste eis, en de liedjes waarop zij Van Laere bijstaan zijn meteen van zijn beste.
De vooruitgeschoven single "Ever Present" bijvoorbeeld: een potige Amerikaanse rocker die over een innerlijke autostrade, weg van huis raast. Delcroix’ ondersteuning stuwt het nummer vooruit (die ‘uh-uh-uh’s!) en Van Laere haalt zijn meest Neil Youngiaanse (dat adjectief!) gitaar boven.
Ook opener "Get Out Of Town" heeft dat highway gevoel. Het is tevens de meest complexe track: noch ingetogen ballad, noch rechtdoorzee-rocker, maar een combinatie van de twee. Van Laere geeft er meteen ook zijn preacherman-act in weg.
Hoogtepunt "There’s a Road (Noorderlaan)" gaat al mee van in de Rock Rally, maar blijft het doen. Neem van ons aan dat de zin "Here you have your victory/go ahead and take it, I don’t need it" vanaf nu in elk geval tot ons collectief geheugen gaat behoren.
"Bad Year For Rock and Roll" en "Einstein Brain" zijn heerlijke meebrullers zonder veel meer, maar geen nummers die de eeuwigheid gaan trotseren. Dat zal "Rags ’N Run" misschien wel, al was het maar omdat de heerlijke Nathalie Delcroix ook hier weer opduikt. Meeneurierock: zou het een genre op zich worden?
Dat handjevol goeie songs heeft Van Laere dus bijeengepend, al kwam hij daarmee niet tot een volledige plaat. Daarvoor passeren een aantal songs te onopgemerkt voorbij. Toch is dit een heerlijk rootsy plaatje met een paar nummers die in het geheugen van deze generatie kunnen blijven hangen.
Eigenlijk verschilt de muziek van Van Laere nauwelijks van wat een oude rot als Derek al jaren doet. Hij is jonger en blijkbaar hipper, en daarom is het soort rootsrock dat de man beoefent dat plots ook. Maar Admiral Freebee brengt niets nieuws, het zijn vingeroefeningen in een genre. Toch hij doet het goed. Soms erg goed. Ligt bij Derek soms het cliché om de hoek, ondanks zijn weinig hippe afkomst komt Van Laere oprecht voor de dag in bijwijlen erg pakkende songs. Of misschien wel juist dànkzij zijn ‘foute’ afkomst: Admiral Freebee doet geen moeite om zijn roots (Braschààt, of all places – "The Hollywood part of town") te verbergen: "it’s a bad town for rock ’n roll" en "How can you make or write music if your name is Tom Van Laere" constateert hij zelf monkelend. Zelfrelativering. Soms maakt dat het verschil.
