Er lijkt maar geen einde te komen aan de stroom jonge Britse
bandjes die gretig op het (post)punktreintje springen, in de hoop
een graantje mee te pikken van de vernieuwde aandacht die dit genre
de laatste jaren te beurt valt. En ook al wordt de spoeling almaar
dunner, toch houden wij nog steeds oren en ogen wijdopen want af en
toe blijkt er toch nog een groep tussen te zitten die ‘het’ heeft:
een eigen smoel, sterke songs die méér zijn dan het zomaar naspelen
van de Grote Voorbeelden en vooral, om even een gruwelijk woord te
hanteren, groeipotentieel. Want ook al weten ze allemaal in hun
binnenste dat postpunk, dancepunk en andere ‘new waves’ niet hip
zullen blijven, toch hebben ze allemaal één ding voor ogen: Eeuwige
Roem.
Eén van de bandjes die wat ons betreft nog een hele tijd mogen
meegaan, en waarvan we denken dat ze voldoende talent hebben om
verschillende muzikale trends en modes te overleven, is ¡Forward,
Russia!, een viertal uit Leeds. De groep wordt pas opgericht in
2004 door Katie Nicholls (drums), haar broer Whiskas (gitaar),
zanger (en toetsenman) Tom Woodhead en bassist Rob Canning. Ook al
wordt het potentieel van de band al gauw opgemerkt door enkele
sleutelfiguren uit ‘het wereldje’ (zoals Steve Lamacq, de man die
zo’n beetje probeert John Peel te doen vergeten bij Radio 1), toch
besluiten de vier zoveel mogelijk hun zaakjes zelf te bestieren.
Met succes, een eerste demo wordt alras ingeblikt, en als een
uitgehongerde kat die een weerloze mu(i)s in het vizier krijgt,
stort ¡Forward, Russia! zich op het livecircuit. De groep wordt
meer dan eens vergeleken met het geniale At The Drive-In en is meteen talk of
the town, lang vóór er een eerste single op de markt is
verschenen.
Die eerste single – ‘Nine’ – komt er pas in april van vorig jaar en
verschijnt op Dance to the Radio, het label waar gitarist Whiskas
een poot in de pap heeft. ¡Forward, Russia! groeit uit tot één van
de hardst werkende bands van het moment: als voorprogramma van o.a.
Editors , VHS Or Beta en
We Are Scientists toeren ze niet
alleen doorheen het hele land, tussen de bedrijven door duiken ze
ook de studio in voor een paar nieuwe singles (‘Thirteen /
Fourteen’ en ‘Twelve) en uiteindelijk een eerste langspeler. Omdat
de groep niet overhaast te werk wil gaan en evenmin wil zwichten
voor de druk van een ongeduldige, bemoeizuchtige platenfirma,
verschijnt ook de eerste full cd op het ‘eigen’ Dance to the
Radio-label. Natuurlijk komt ¡Forward, Russia! rijkelijk laat om
mee de geschiedenis in te gaan als één van de speerpunten van de
postpunkrevival, toch zal het bestaan van de groep niet onopgemerkt
blijven. Gesteld dat de plaat niet aanslaat en overal op slechte
kritieken wordt onthaald (wat niét zo blijkt te zijn), dan nog zal
het grote publiek aan hen terugdenken als de groep met de
merkwaardige naam, de opvallende gitarist (Whiskas heeft niet
alleen een naam maar ook een hoofd dat je na de eerste keer niet
vergeet) en de songs die geen echte titels meekregen maar nummers.
Allemaal leuk en tot op zekere hoogte zelfs origineel, maar de
lading die door deze bijzonder vlag wordt gedekt is nóg
leuker.
Het etiket dat ¡Forward, Russia! krijgt opgeplakt door musicologen,
lieden die aan één noot genoeg hebben om een groep te situeren, is
funkpunk. Valt iets voor te zeggen, al zouden wij die term eerder
gereserveerd hebben voor bands als A Certain Ratio en afgeleiden.
Wat wij aanvankelijk hoorden op ‘Give Me a Wall’ was eerder een
soort Bloc Party in overdrive:
beide groepen drinken aan dezelfde muzikale bronnen, maar bij
¡Forward, Russia! gaat het er allemaal veel vinniger en sneller aan
toe dan op ‘Silent Alarm’. Of nog: minder melodieus en harmonieus
als Futureheads, maar nóg
scherper en hoekiger dan Maxïmo
Park. Minder gloomy dan Editors, maar nog aanstekelijker dan We
Are Scientists.
De sterke punten van ¡Forward, Russia! zijn de net niet
schreeuwerige stem van Tom Woodhead, die aan een jojo de hoogste
regionen van de toonladder verkent en doet terugdenken aan The
Teardrop Explodes, en het hakkende gitaarspel van Whiskas. Het komt
allemaal heel spontaan en ongekunsteld over, maar wie goed
luistert, hoort dat er meer schuilt onder de oppervlakte: ¡Forward,
Russia! brengt tot in de puntjes uitgewerkte stopstart artpunk
(zoals die aan de wereld door ondermeer Wire werd geopenbaard), met het
enthousiasme van dertienjarigen maar met het vakmanschap van
ervaren muzikanten.
Energie voor het hoofd, de onderbuik én de benen, zo valt ‘Give Me
a Wall’ nog het best te omschrijven. Wij krijgen hier dan alvast
keer op keer kippenvel van, en dat is iets dat ons tijdens deze
rotte hondsdagen méér dan van pas komt!
Tot slot nog deze dienstmededeling: ze komen, de Russen, en
meerbepaald naar Pukkelpop! Op vrijdag spelen ze daar in de
Marquee, op hetzelfde moment dat ook The Pipettes hun beste beentje
zullen voorzetten in de Club. Maar als u het ons vraagt, wij weten
nu al vóór welk podium we die dag zullen post vatten.
