‘Je had er bij moeten zijn.’ Het is de punchline van elke grap die doodvalt. Het excuus voor iets dat plots toch niet zo leuk blijkt te zijn. Blurry Landscapes van La Jungle is zeer ‘je had er bij moeten zijn’ en laat slechts zelden de opwinding van hun concerten voelen.
Die optredens van La Jungle? Dat is nogal iets. Met Borokov Borokov hebben ze gemeen dat ze graag van het podium afdalen, met Lander en Adriaan dat ze het publiek het liefst dichtbij laten komen. Daar stoppen de vergelijkingen. Live is dit Bergense duo een sonische aanval, een wervelwind die je dicht op de huid zit en uitgewrongen achterlaat. Het is krautrock op zijn punks, metal op zijn Tomorrowlands; het pompt en het slaat, het roffelt en het beukt. Op Blurry Landscapes ontbreekt het zweet helaas en klinkt alles zo afgeborsteld dat het bijna overdacht lijkt.
Misschien is dat ook zo, want het duo had voor deze snel opgenomen zesde plaat dan ook een heus concept in gedachten. Drummer Rémy Venant en duivel-doet-al-maar-vooral-gitarist Mathieu Flasse benaderden met de hulp van het Arts et Margesmuseum in Brussel tien kunstenaars uit de art brut en outsider art-bewegingen. Allen mochten ze een nieuwe compositie van het duo beluisteren, om er met hun kunst op te reageren en er meteen ook een titel voor te bedenken. Het resultaat is een kleurig cd-boekje vol hoogst originele werken.
Of deze tweede cd in een flink jaar ook muzikaal de moeite is, dat is een andere vraag. Je hoort immers al aan opener “Tomorrow” hoe alles net iets te clean klinkt. Was het geluid van vroegere releases modderig en vuil, hier overheerst een sonische properheid die bijna klinisch klinkt. Het doet tracks als “Hatching The Light” geen deugd; te veel steriele elektronica, te weinig leven. In “Le Chemin Rapide” zakt het tempo zelfs zo in, dat we even vrezen dat het niet meer goed komt.
Gelukkig doet het dat wel. Het is pas flink halverwege, maar wanneer La Jungle alsnog onder stoom komt, krijgt de kraut smaak. Eenmaal “Le Tigre En Bottes Vertes” warmgedraaid is, is er geen houden meer aan. “Bass From Funky Jacky” neemt over met, welja, een lekkere bas, Flasse legt er een meezinglijntje over voor hij naar zijn gitaar grijpt. En dan is er – net voor het einde – hoogtepunt “The Growl And The Relief”. Hier mag Venant al zijn duivels ontbinden in een pompende motorik beat die dan toch iets van die livemachine voelbaar maakt. Eindelijk mag het wat doorgaan, lekker loosgaand op die ene groove, almaar harder, desnoods met nog een trancy synthriedel eroverheen.
We zijn er, maar het is meteen zo goed als het eindpunt. Er is enkel nog het heerlijk getitelde “Voyage Vers Le Cosmos En Vaisseau D’Argent” als uitgeleide; met zijn net geen zes minuten een lang uitgesponnen track die La Jungle op zijn meest psychedelisch laat horen. Fijn, maar ook daar weinig herinneringen aan die keer dat we de groep het Street-podium op Rock Herk zagen afbreken.
U had daar echt bij moeten zijn.
