Op Rat Saw God schetst Wednesday met shoegaze en alt-country een ontluisterend (zelf)portret van een soort Gen X 2.0, een cultuur van Amerikaanse jongeren voor wie het allemaal al niet meer hoeft, voor wie MTV geen herinnering, maar een meme is, en die post-ironie als norm heeft.
Hoewel Wednesday met Rat Saw God al aan zijn vijfde album sinds 2017 toe is, treedt de band uit Asheville, North Carolina nu pas bij ons uit de schaduw. Frontvrouw Karly Hartzman startte de groep destijds op als vehikel om shoegaze te spelen, iets wat bij haar andere band Diva Sweetly niet lukte. Dat maakt daarom niet dat Wednesday een shoegaze-band pur sang is: daarvoor zijn Hartzmans invloeden (onder meer Drive-By Truckers, dat op “Bath County” een vermelding krijgt) te rijk. De muziektraditie van haar Appalachen, met country, bluegrass en folk, is nooit heel ver weg. Zo heeft Wednesday met Xandy Chelmis een lap steel guitarist in dienst, om maar te zeggen.
Nu, Rat Saw God dan. Met “Hot Rotten Grass Smell” mist de plaat zijn furieuze shoegaze-start niet. De song duurt nog geen 100 seconden, maar binnen die tijd laat Wednesday wel alles horen waar het voor staat: wild vervormde gitaren met de volumeknop voorbij dat laatste streepje zodat Hartzmans stem er amper bovenuit steekt, beukende drums, nog eens die pisnijdige riff, en gedaan. Even bekomen? Niks van, zegt Wednesday, en verkoopt ons met schuim rond de bek en bloeddoorlopen ogen meteen nog zo’n optater van jewelste. Dat “Bull Believer” is als een vijfvoudige schaalvergroting van “Hot Rotten Grass Smell”: dezelfde gierende intensiteit alsof er een kettingzaag mee gemoeid is, maar uitgerekt tot zijn natuurlijke limiet.
Die achtenhalf minuten “Bull Believer” zullen meteen ook nieuwe fans maken bij mensen die enerzijds Big Thief en anderzijds My Bloody Valentine genegen zijn. Grote complimenten, goed ja, maar het grootste compliment voor Wednesday is dat het niet probéért die voorbeelden na te streven, maar vooral gewoon zichzelf blijft. Die eigenheid lijkt minstens een geografische bron te hebben, als het al geen autobiografische is. Rat Saw God beschrijft een bij voorbaat verloren jeugd vol sex, drugs and rock ‘n’ roll die met beide voeten flink in de aarde van Asheville gekluisterd blijft.
Neem nu sleutelsong “Chosen To Deserve”. “We always started by tellin’ all our best stories first / So now that it’s been awhile, I’ll get around to tellin’ you all my worst”, zingt Hartzman op een toon die emotionele onthechting verraadt. Wat volgt, is een opsomming van scheve situaties: comazuipen, een vriend die bijna overdoset, inbreken in het lokale zwembad, spijbelen, achteloze seks in een SUV … Door de onthechte manier waarop Hartzman haar nummer zingt, klinkt het allemaal geloofwaardig als een doorsnee verveelde jeugd in een streek die tieners weinig meer dan dat te bieden heeft. “Now the drugs are gettin’ kind of boring to me”, moet ze ook toegeven. Om de country-invloed nog wat kracht bij te zetten, parodieert de intro bij de bijhorende videoclip een countryradiozender.
Verder balanceert het album tussen het ruigere gitaargeweld van de shoegazeband die Wednesday graag zou willen zijn en de (alt-)country die ze niet kan negeren – laat staan eraan ontsnappen. Dan komt het gezelschap vaak uit op iets als Waxahatchee met een zware kater (het verkwikkend opgewekt klinkende “Quarry”, of ook “Bath County”): geladen indierock die het beste van twee schijnbaar onverenigbare muzikale werelden aan elkaar koppelt via onbeschaamd groteske verhalen, gebracht zonder zelfs maar een greintje ironie.
Wednesday komt op woensdag 31 mei de Witloof Bar van Botanique op stelten zetten.
