Het is ongeveer dag op dag 4 jaar geleden dat Ex:Re in de Botanique op de planken stond, laat een Facebook-herinnering ons weten. “Laat dat nieuwe album van Daughter nu maar snel komen”, sloot de recensie van die avond af. En eindelijk is het zover.
Van een band die al dertien jaar aan de slag is, kun je gerust stellen dat de output niet bijzonder hoog ligt wanneer nu pas het derde album verschijnt. Ok, er was de verdienstelijke soundtrack Music From Before The Storm in 2017 en het jaar nadien dus de plaat van Ex:Re, het soloproject dat frontvrouw Elena Tonra van zich af moest schrijven na een relatiebreuk. Maar de laatste jaren was het dus opvallend stil. De fans moesten geduld uitoefenen, tot er de voorbije weken eindelijk nieuwe nummers gelost werden.
Maar ook nu Stereo Mind Game er is, vraagt Daughter geduld van de luisteraar. Zo begint het album met een trage, aanvankelijk nauwelijks hoorbare intro. Wanneer “Be On Your Way” dan echt opent, is het meteen thuiskomen. De spaarzame gitaarakkoorden van Igor Haefeli, met Elena Tonra die aanvat met “I won’t hold you back / Time throws us along”, alvorens Remi Aguilella even later verder aanvult met spaarzame drumfills. Het raam wordt opengezet voor een arrangement van strijkers, maar ook enkele elektronische invloeden. Vintage Daughter.
Ook typisch Daughter is “Isolation”: we zijn inmiddels diep in de plaat als we beseffen hoezeer we de stem van Tonra de voorbije jaren hebben gemist. De nummers van Stereo Mind Game vragen je aandacht, maar geven er veel voor terug. In het geval van ”Ísolation” gaat Tonra in duet met zichzelf, maar ook aan de arrangementen is veel aandacht besteed. Zo leveren de strijkers van het 12 Ensemble meermaals een bijdrage en zijn er ook koperblazers aanwezig op bijvoorbeeld “Neptune” (die opbouw! Die samenzang!) en “To Rage”.
Tijd, afstand en water spelen een belangrijke rol op Stereo Mind Game. De bandleden wonen niet allemaal meer in Londen (Aguilella zelfs in Portland), er was uiteraard corona, maar ook een nieuwe ontmoeting en connectie voor Tonra die de lyrics en muziek mee vorm gaven. “Don’t ask me why we’re seperate / I’ll never tell you anything” en “I just need to erase distance / Find a hole in the ocean swim backwards”, klinkt het in ”Swim Back”. Of in het prachtige afsluitende “Wish I Could Cross The Sea”: “Wish I could cross the sea / Just to watch glistenin’ / Far off streets with you, with you”.
Op de hoes van Stereo Mind Game staat een gedroogde bloem. Een op het eerste zicht melancholisch beeld, dat goed bij Daughter past. Maar de bloem staat ook voor de lente en zomer waarin ze op haar mooist was. Ze is tegelijk een herinnering, maar ook het nu. Er zit veel schoonheid in melancholie, en Daughter heeft met deze vierde worp ook troost en relativering aan het receptuur toegevoegd zonder aan authenticiteit te verliezen. Welkom terug!
