It takes two to tango, maar wij liefhebbers van vuile gitaren weten dat dit ook geldt voor het betere garagelawaai. The White Stripes, The Black Keys, The Kills, maar ook een van onze meest notoire livebands binnen de landsgrenzen, The Black Box Revelation.
Al sinds hun zilveren medaille op Humo’s Rock Rally van 2006 weten drummer Dries Van Dijck en gitarist Jan Paternoster podia aller lande in een mum van tijd te slopen. Een robbertje om je heen schoppen is altijd fijn, maar het mocht ook wel eens wat meer zijn. Zo trok het duo vanaf 2011 de grote plas over richting LA om hun garagerock te laten larderen in een flinke bluessaus. Met de hulp van onder andere Alain Johannes wisten ze met succes te vervellen tot een volwassen bluesrockband. Op dit elan ging het verder in het vorige decennium maar na studioalbum nummer vijf TattoedSmiles uit 2018 bleef het stil. Waren het de lockdown, andere prioriteiten in het leven – kinderen en zo, u weet wel – of Paternosters verschijnen als zangcoach op VTM en als STuBru-dj die de motor deden sputteren? Mogelijks wat van dat alles. Omstandigheden die nu geleid hebben tot hun nieuwste release Poetic Rivals.
Ook nu werd weer een plas overgestoken, zij het wel een iets kleinere: in het Verenigd Koninkrijk nam het duo een plaat op met producer Andy Savours, die een cv heeft waarop de namen prijken van Arctic Monkeys, The Killers of Black Country, New Road. Gaat het verder op de ingeslagen weg van vuile bluesrock of krijgen we een contemplatief album over het leven, gebracht in een setting met pastelkleurige coltruien en geurkaarsen? Time to find out.
De tien songtitels op Poetic Rivals doen alvast vermoeden dat we hier geen diepgravend filosofisch traktaat gaan krijgen. “Heads Or Tails”, “Alcohol”, “Margarita”: mogelijks nog een overschotje knaldrang? Ook bij het beluisteren van de teksten krijgen we geen gesofisticeerde stanzen voorgeschoteld. Vele nummers vertellen verhalen van dronken avonden in clubs gapend naar dat Ene Mooiste Meisje en de onzekerheid die ermee gepaard gaat. Nog een drankje en dan ga ik hallo zeggen, beloofd! Het bevordert wel de meezingbaarheid; we horen nu al de gemiddelde Werchterse wei luidkeels het refrein van “Wrecking Bed Posts” meezingen: ”Wrecking bed posts for your love/will it ever be enough/wrecking bed posts for your love/your love, your love”.
Dit alles wordt rechtgehouden in een solide staketsel van Van Dijcks opzwepende drumspel en Paternosters vuile gitaar. Eenvoudige, lekker binnenkomende riffs worden op ons afgevuurd en doen ons die sloganeske lyrics echt geloven. Zeker met opener “Wrecking Bed Posts” zijn we meteen verkocht en de luchtgitaar wordt van stal gehaald – de Monsterraplant in onze woonkamer zal het geweten hebben. Vintage Black Box Revelation vinden we verder ook terug op he “Heads Or Tails”, waarin de opties – head or tails – in unisono worden meegebruld door een achtergrondkoortje. Aangevuld met “Alcohol” en “Mr Big Mouth” opent de plaat dus met vier nummers die de gekende signature van het duo dragen. Toch klinkt het geheel fris en niet als een herhaling, bijvoorbeeld door de toevoeging van wat elektronica.
En toch: het is niet enkel slam dancing wat de klok slaat. “Losing A Friend” laat Paternoster van zijn meer gevoelige kant zien. ”I’m here waiting for your voice/sailing over the waves”. De pijn van een verloren vriend wordt vervaagd door de zee. Titelnummer “Poetic Rivals” doet ons dan weer terugdenken aan het indringende “Never Alone/Always Together” van debuutplaat Set Your Head On Fire. Het tempo wordt dan weer opgeschroefd, mede zelfs door het gebruik van drumcomputers op “Coastline” en “Move Your Feet”. En dan het knappe sluitstuk “Margarita”: in het enige nummer dat boven de vier minuten afklokt, gaat het duo zowaar de orkestrale toer op. Slepende rockmuziek afgewisseld met gitaarsolo’s die zelfs wat richting Neil Young gaan. Het geheel bouwt op als een machtig opwellende zeestorm en zuigt ons helemaal mee in zijn sonische draaikolk.
We krijgen hier dus een groep te horen die de afgelopen vijf jaar geëvolueerd is vanuit zijn vorige gedaante. Geen radicale ommezwaai, de groep klinkt nog altijd zoals we van hen gewoon zijn – hoe kan het ook anders, met die karakteristieke nasale stem van Paternoster. En toch, Poetic Rivals klinkt rijker en gevarieerder dan de voorgangers: zowel instrumentaal als qua tempo en sfeer worden verschillende hoeken verkend zonder gekunsteld over te komen. Ook al lijken bepaalde nummers op zichzelf wat te licht, het geheel staat wel als een huis. En wat doen de heren het liefst met statig opgetrokken huizen wanneer ze een podium beklimmen? Juist ja, afbreken tot de laatste splinter. We zien elkaar op een bierzompige festivalweide naar keuze.
