Met haar priemende blik heeft Jojo Orme op het podium iets van Wednesday Addams met een voorliefde voor militaire uniformen, en zo intens klinkt ook haar debuut-EP als Heartworms.
Gewoon een vaststelling: in Londen ben je als muzikant niets als Dan Carey je nog niet ontdekt heeft. Nadat de voormalige rechterhand van Emilia Torrini – ze schreven samen Kylie’s “Slow” – Kae Tempest onder zijn productionele vleugels nam, ontfermde hij zich over de nieuwe postpunkgolf, en gaf zowel Shame, Fontaines DC als Squid het eerste duwtje in de rug. Dat zijn vinger nog altijd niet van de pols is gegleden, bewijst de debuut-EP van Heartworms. Alweer Londens, alweer vinnig van vandaag, maar met een extra tintje zwart.
Jojo Orme houdt van Pornography van The Cure en dat zal niet verbazen. Heartworms ratelt op het ritme van kille drumcomputers, repetitieve zinnen en ijzige winden. Het is het geesteskind van Orme, en niemand anders, een soloproject dat live leven wordt ingeblazen door een legertje huurlingen. En dat past wel bij een project dat visueel al eens leentjebuur bij het leger speelt.
Ze doet van sprechgesang, want dat is in tegenwoordig. Ze is er ook gewoon goed in. Als Orme in opener “Consistent Dedication” ”Ugly is the man, he’ll chew his eyes” reciteert, dan klinkt dat van in het begin dwingend. In de finale brengt ze het nog eens krijsend – een vleugje Siouxie is nooit mis – en daar is al helemaal geen ontkomen meer aan.
Ook tweede single “Retributions Of An Awful Life” jakkert ongenadig voort over een motorik-beat. Een nozem van een gitaarlijn gebruikt het als snelweg, en sjeest lekker mee. Orme, een dichter in het diepst van haar gedachten, smijt er haar meest staccato woordwerk over: ”This will quit your life dry / This will kick your life high / But to quench your life, why?” Het klinkt simpel, maar ze weet hoe het ritme erin werkt. In de verte tinkelt een ijle synth.
Op “A Comforting Notion” klinkt ze bezwerend, een register dat ze beheerst als de beste. En opnieuw is het die voordracht die maakt dat je blijft hangen. Neen, Orme is niet Patti Smith. Ze is haar eigen beste versie, maar net bij als Gods favoriete rockpoëte is het die hoogsteigen, bijna laconieke manier van declameren die verslavend werkt; het heeft swing, het vindt de funk in het zwart van haar muziek. Het klinkt bij momenten als Diamanda Galás met een toeval.
“24 Hours” sluit de EP af, Orme is tot rust gekomen. Over een synthdrone begint ze een slamgedicht op zijn Kae Tempests, het is een schijnbeweging. Een monotone gitaar valt in, en daar gaat ze toch weer rakelings langs een zanglijn scheren tot ze ergens zelfs een verloren gelegd refrein ontdekt; dit moet wel het popliedje van de plaat zijn – op een bepaalde manier.
Het toont het vakmanschap dat Orme nu al heeft om in al haar moeilijkdoenerij toch die toegankelijkheid te bewaren. Groove, melodie, het zijn dingen die ze onder die snijdende gitaren en lastig wringende synths altijd blijft beheersen. Het spelt: b.e.l.o.f.t.e.
