The Addams Family is al decennialang algemeen cultureel erfgoed. Wie deze bijzonder populaire en tegelijk extreem ‘nerdy’ familie toch niet zou kennen, heeft beslist het grootste deel van zijn leven ergens in de dampkring vertoeft. Toen de Amerikaanse cartoonist Charles Samuel Addams in de jaren ‘30 zijn oorspronkelijke spotprenten in het weekblad The New Yorker publiceerde, scoorden de vaak terugkerende personages die snel bekend werden als de Addamsen – een excentrieke, rijke familie die houdt van alles wat grotesk en macaber is en zich niet bewust is van het feit dat anderen hen vreemd of angstaanjagend vinden. Hoewel deze totaal van de pot gerukte familie dezelfde naam draagt als zijn bedenker is het toch een fictieve familie die door de striptekenaar werd bedacht als een satirische versie vol zwarte humor van het ideale en typische Amerikaanse platgestreken burgerlijke gezinnetje.
De enorme populariteit van de bende weirdo’s zorgde door de jaren heen voor ontelbare bewerkingen die zijn terug te vinden in vele stripalbums, spin-offs, televisieseries, musicals, theaterstukken, computerspellen en talloze verfilmingen. Kortom, The Addams Family was en is nog altijd een wereldwijd geliefd instituut. Ondanks de reeds uitgebreide collectie aan bestaande films over en rond dit gestoorde gezin, katapulteert Tim Burton, de cultregisseur met een intelligent hoekje af, The Addams Family nu ook naar het streamingtijdperk. Onder de titel Wednesday lanceert Netflix een nieuwe serie – eigenlijk een spin-off van het origineel, want ‘Wednesday’ is de naam van de moordzuchtige maniakale dochter van mama Morticia en papa Gomez. Het verhaal draait dit keer dus helemaal rond de super intelligente, maar gestoorde Ghotic-tiener Wednesday.
Deze bijzonder picareske serie opent met een prachtscène à la Burton waarin Wednesday op haar typische sadistische manier in een zwembad afrekent met de bende jongeren die haar wat sullige broertje Pugsley hebben gepest. Omwille van deze criminele daad wordt Wednesday als straf – samen met Thing, de immer helpende maar ijdele afgehakte hand – naar de Nevermore Academy gestuurd, een speciale school voor weirdo’s waar moeder Morticia in haar jeugdjaren blijkbaar ook meer dan behoorlijk keet schopte en haar echtgenoot leerde kennen. Zo moeder, zo dochter want Wednesday is zeker niet zinnens om opgesloten te blijven in dit claustrofobisch kabinet vol freaks. Wednesdays vastberaden plannen worden gedwarsboomd door een bloeddorstige seriemoordenaar die het stadje grondig aan stukken bijt en scheurt. Intussen ontdekt Wednesday op haar zwarte kousenvoeten ook in welke mysterieuze toestanden haar ouders zo’n kwarteeuw geleden waren verwikkeld. Het vervolg ontplooit zich over acht afleveringen die je integraal kunt bekijken op Netflix.
Wednesday is daarmee deels een coming of age-story en deels een moordmysterie. Het geheel is een spitsvondige hybride die resulteert in donker komisch en gloomy entertainment compleet met monsters, onheil, somberheid en vooral veel moerasdonker cynisme en humor met een sarcastisch randje. Jenna Ortega neemt de loodzware taak op zich om de opmerkelijke Christina Ricci – die Wednesday in een vorig leven de geschiedenis in acteerde – op te volgen. Uiteraard heeft Ortega veel gemeen met haar illustere voorgangster, zeker wat betreft haar grootte en postuur, maar toch slaagt de actrice er overtuigend in om het personage naar haar hand te zetten. De jonge Jenna Ortega die je kent uit Scream, X of The Fallout is hier perfect gecast als de rebelse tiener-donderwolk en haar knappe prestatie (die schalkse gelaatsuitdrukkingen, venijnige blikken en demonische verbaliteit) verdient beslist meer dan één zwarte pluim
Een mooie vondst is dat Christina Ricci herself in de serie verschijnt als nieuwe lerares op het Nevermore-instituut en voor het schoolbord haar opvolger recht in de onheilspellende ogen mag kijken. Ook de rest van de cast bestaat uit een plejade aan uitstekende acteurs zoals Catherina Zeta-Jones (innemend als Morticia), Luis Guzman (bangelijk karikaturaal als vader Gomez), Gwendoline “Game Of Thrones” Christie (met haar 1 meter 91 imposant als de schooldirectrice), Riki Lindhome (lekker naïef als de psychiater), Jamie “Bloodline” McShane (heerlijk als de pseudo-macho sheriff) en Emma Myers (suikerspinnig als Wednesdays kamergenote).
Tim Burton is opnieuw bijzonder sterk op dreef, zorgt er zoals altijd weer voor dat visueel alles perfect in orde is en zet een heel sterke toon in de eerste vier afleveringen die hij voor zijn rekening neemt als regisseur. De overige afleveringen laat hij aan James Marshall (Into The Badlands) en Gandja Monteiro (Brand New Cherry Flavor), die elk twee afleveringen in goede banen leiden. Geen negatieve kritiek op hun kundigheid, maar de ervaren kijker ziet en voelt toch het verschil tussen hen en de sterke inzichten, afgelijnde visies en heel eigengereide keuzes van maestro Burton. Voor de verbluffende soundtrack trommelde Burton opnieuw zijn vaste partner in crime (heel toepasselijk voor deze morbide serie) Danny Elfman op, die het puike plaatje compleet maakt met een zwierige score. Zowat het enige minpunt is het iets te zwakke scenario van Alfred Gough en Miles Millar, dat af en toe steken laat vallen, al doet dat in dit geval niet veel af van het eindproduct.
