Er is heel veel mis met deze show rond She-Hulk. De reeks heeft ontelbare gebreken, maar desondanks – voor een groot deel vooral dankzij – is het echter wel met kilometers voorsprong de beste Marvelreeks geworden en vormt dit zelfs het hoogtepunt van de toch behoorlijk teleurstellende ‘Vierde Fase’ van het grote MCU-verhaal.
Toen de trailer online verscheen, schreeuwden Marvelfans in ieder geval moord en brand. De CGI was immers beneden alle peil? Dit werd vervolgens door enkele specialisten al snel weerlegd. De compressie van het gestreamde beeld zou hiervoor verantwoordelijk zijn en er werd opgemerkt dat deze reeks dan ook voor televisie bedoeld is in een tijdperk waarin al de grote spelers voor special effects tot over hun oren in het werk voor de langspelers, of hun krachtigste computers in moeten zetten voor reeksen met monsterbudgetten zoals The Lord of The Rings: the Rings of Power, waar een 20tal studio’s aan meewerkten (onder meer de topspelers als D-Neg, Weta Workshop, Outpost VFX en ILM) of House of the Dragon (dat zowat de rest van de bedrijven inpalmden). De meeste kijkers gebruiken tegenwoordig toch een laptop of gsm om een serie te bingen, dus waarom miljoenen pompen in details die alleen zichtbaar zijn op een groot scherm?
En toch is het opvallend wanneer Hulk en She-Hulk in hetzelfde shot zitten dat Hulk er beter uitziet: veel meer details daar waar She-Hulk in sommige shots toch wel de grenzen van de ‘uncanny valley’ opzoekt (wanneer het effect een menselijk effect beoogt, maar door de digitale imperfecties het gezicht er onwezenlijk uitziet en dus een gevoel van onbehagen opwekt). Hier spelen zeker enkele factoren mee. Voor She-Hulk moest alles van nul af aan beginnen, met een kleiner budget en met minder tijd, terwijl het voorkomen van de Hulk al volledig digitaal uitgewerkt bestond sinds de bigbudget Avengerfilms, wat toeliet gewoon dat werk hier opnieuw in te zetten.
Nu is het heel goed mogelijk dat dit voor een stuk ook intentioneel is, namelijk om het thema van de reeks extra te benadrukken. Want de grote slechterik in deze reeks is niet een of ander groot buitenaards monster dat de aarde bedreigt. Nee, de grote slechterik hier is de allergrootste bad guy die de mens kent: de toxische man en zijn enggeestige blik. Het soort manschappen dat vooral graag online zijn achterlijke mening opdringt, al te graag ‘mansplaint’ en de wereld enkel ziet via zijn oh zo perfecte ‘male gaze’. Het lijkt dan plots zeer aannemelijk dat het concept van een sterke vrouw als She-Hulk voor dit soort mannen zeer ‘uncanny valley’ moet lijken. Een wat ver doorgedreven ‘hineininterpretierung’ misschien, maar in een universum dat vol zit met verwijzingen en onderlinge verbanden, zijn er wel gekkere dingen denkbaar.
De opnames van deze reeks bleken in ieder geval behoorlijk turbulent. Er waren berichten over last minute wijzigingen (een acuut MCU probleem) en het einde werd volledig overgedaan. De vijfde aflevering werd plots de eerste aflevering en in een interview met het vakblad Variety, gaf showrunner Jessica Gao het onheilspellende nieuws mee dat de reeks was opgezet als een rechtbankserie met Jennifer Walters (She-Hulk) en Matt Murdock (Daredevil), maar dat “When we got into the writers’ room, inevitably things change as you’re developing the show and as you start writing. And one thing that we all realized very slowly was none of us are that adept at writing, you know, rousing trial scenes.” De tweet van Variety met deze quote ging in een wip viraal, met alle nodige, soms komische, maar meestal toch giftige reacties van dien.
Na de afronding van deze serie kan je de pertinente vraag stellen of dit misschien toch geen clevere, voorbedachte slipper was van Gao om op treffende wijze het thema van de reeks te onderstrepen. Dat het einde van de reeks onderhevig was aan ‘re-shoots’ om alles volledig aan te passen lijkt meer een kwakkel dan dat het een feit is. Er zullen wel degelijk ‘re-shoots’ geweest zijn, maar dat is eigenlijk een vrij normale praktijk. Dit gerucht heeft meer weg van een goocheltruc, gelanceerd om de grote verrassing aan het einde geheim te kunnen houden. Nu, dat de vijfde aflevering plots de eerste werd, blijkt dan wel weer te kloppen en blijkt ook echt problematisch. De aflevering bevat ettelijke geslaagde aanzetten voor de tweede helft van het seizoen, maar door er de opener van te maken, vallen die allemaal pardoes in het water. De episode werd dan ook om louter commerciële redenen naar voor verschoven: omdat het bekendere personage van Hulk er een prominente rol in speelt. Blijkbaar had Disney/Marvel toch nog te weinig vertrouwen in een reeks rond een vrouwelijke superheld en riep het de hulp in van een sterke mannelijke figuur. Leuk is dan wel dat in haar ‘vierdemuurdoorbreken’ Jennifer Walters/She-Hulk voortdurend de draak speelt met dit soort mannelijke cameo van grote namen: Hulk, Wong, The Abomination en Daredevil. En de laatste aflevering is zeer treffend getiteld: Whose Show Is This?. Heel de serie ontspoort op dat moment in alle mogelijke platitudes en dit is niet langer naar de zin van She-Hulk. Het is verdorie haar verhaal en ze heeft geen man nodig om haar of haar verhaal te redden.
Zonder voorkennis zou je op basis van dat alles vermoeden dat deze reeks vooral pikt van anderen, maar dat is niet helemaal waar en je moet weten waar te kijken voor de inspiratiebronnen. De grootste inspiratie voor deze reeks waren de comics van living legend John Byrne. Al ken je z’n naam niet, iedereen kent het X-Men verhaal dat hij met Chris Clairemont maakte: The Dark Phoenix Saga. Na wat overspel bij DC, keerde Byrne eind jaren 80 terug voor The Sensational She-Hulk en liet haar, jaren voor Deadpool, als eerste grote superheld ‘the fourth wall’ breken, iets wat je voordien enkel tegenkwam in de meer anarchistisch georiënteerde strips van Harvey Kurtzmann en MAD Magazine. Wie anno nu denkt aan die muur breken en een sterke vrouwenrol, denkt automatisch aan het onovertroffen Fleabag. En ja, die reeks was duidelijk de tweede grote invloed op She-Hulk, Attorney at Law.
De serie zou in ieder geval maar half zo goed zijn geweest zonder de geweldige Tatiana Maslany als Jennifer Walters/She-Hulk. Haar jaren in ‘improvisatie comedy’ en haar ervaring in een op special effects steunende reeks als Orphan Black, een straffe sci-fi reeks waarvoor ze terecht een Emmy kreeg, maken van haar de perfecte actrice voor deze rol. De hele reeks heeft het volle seizoen nodig om het punt te maken en moet hiervoor een paar afleveringen omwegen maken die op het eigenste moment zinloos lijken, maar Maslany is de perfecte gids om de kijker toch naar het eindpunt te brengen. Het moment dat ze de Marvelbaas haar wensen voorlegt, brengt ze perfect en die scène bevat de volledige kern van de show: “A woman has needs”, waarop het MCU-opperhoofd repliceert: “Historically, we’ve been light in that department.” Dit punt is het meest urgente dat Marvel ooit heeft gebracht. Met een enkele dialoog katapulteert MCU zichzelf van de jaren stillekes naar het hier en nu van deze complexe XXIste eeuw. Een vrouw moet haar eigen verhaal kunnen vertellen, een verhaal dat haar recht aandoet en niet iets dat ontstproten is aan de enge fantasie van een man of een door mannen gevoed algoritme.
Nog een laatste observatie: kijkers die Daredevil enkel kenden uit de donkere Netflixreeks, zullen twee keer met de ogen moeten knipperen, want Matt Murdock bij klaarlichte dag, in een blauw kortmouwig hemd met een gelukzalige smile aan de zijde van Jennifer Walters tijdens een familielunch, is echt wel het compleet tegenovergestelde van die serie. Maar het past. Daredevil is hier als gast van She-Hulk, niet om aan territorial pissing te doen. Of zoals Jennifer Walters het met smaak zegt: “Bruce smashes buildings. I smash fourth walls and bad endings. And sometimes Matt Murdock.”
Disney, meer van dit!
