Calexico blijft nieuwe oorden opzoeken. Joey Burns en John Convertino mogen de kaap van de vijftig al even gepasseerd zijn – Convertino lonkt zelfs richting 60 – het duo weigert halsstarrig om zich muzikaal te settelen. El Mirador vormt een geheel nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van Calexico.
Meer dan een kwarteeuw levert Calexico, bijna met de regelmaat van de klok, nieuw werk af. Aanvankelijk viel dat nog gemakkelijkheidshalve als desert noir te omschrijven, maar met het verstrijken van de jaren slorpte de groep rond Burns en Convertino stelselmatig nieuwe invloeden op, met zowat altijd een even fascinerend als beluisterbaar resultaat.
Waar bij andere bands met zo’n staat van dienst het logisch is eerst naar de platen uit de beginjaren te grijpen, kan je bij Calexico eigenlijk op elk moment inpikken. Goed, voorganger Seasonal Shift deed hier en daar een wenkbrauw de hoogte in gaan – met een kerstplaat maak je nu eenmaal niet noodzakelijk enkel vrienden. Maar luister (nog) eens naar Years To Burn, het meesterwerkje dat de heren in 2019 samen met Iron & Wine uitbrachten. Of het begeesterende The Thread That Keeps Us dat daar aan vooraf ging. Of simpelweg naar het nieuwe El Mirador.
Met wat geluk hoorde u single “Harness The Wind” zelfs voorbij komen, een song zo catchy en doordrongen van frivole lentevibes dat het bijna on-eigentijds aanvoelt, met dank aan Iron & Wines vocale gastverschijning tijdens het refrein. En zo is het ook een beetje bedoeld: El Mirador is een ode aan familie, vrienden en gemeenschap – begrippen die door de coronapandemie opnieuw naar de voorgrond kwamen.
Klassieke Calexico-trompetten schetteren in “Cumbia Peninsula”, dat verder vooral de invloeden uit Cumbia uitdraagt, een Colombiaanse muziekstijl die op zichzelf een mix is van tal van invloeden. Het resultaat is vintage Calexico: alles kan, alles mag, als het maar werkt. Zie wat dat betreft ook “Cumbia del Polvo”, dat doet dromen van verre reizen en nieuwe horizonten.
“The El Burro Song” diept de roots van Calexico verder uit en mengt mariachi geluiden met een smachtende tekst, met als resultaat een zonovergoten song die zijn donkere kantje pas na verloop van tijd prijs geeft. “El Paso” is, in tegenstelling tot wat verwacht kan worden, géén cover van de klassieke Texmex-ballad van Marty Robbins, maar een eigentijdse kijk op de Texaanse stad die ook al in Years To Burn zijn opwachting maakte.
Na al die jaren blijft het Calexico-universum een aangename plek om te vertoeven, een muzikale omgeving voor een feest waarvoor je zo af en toe terug keert naar de geboortegrond, om dan vast te stellen dat iedereen een beetje veranderd is, maar dat de essentie hetzelfde is gebleven.
