Eind 2020 bezorgde Netflix zijn abonnees onverwacht een cadeautje. In tijden van lockdown waarbij we slechts met drie mensen in de tuin Kerstmis konden vieren, lanceerde Netflix de nieuwe serie Bridgerton. Een Brits kostuumdrama van productiehuis Shondaland dat beschreven werd als Gossip Girl in korsetten. De kleurrijke serie bracht soelaas in een donkere periode. Maar nu de wereld weer opent, lijkt de vluchtkreet minder aanlokkelijk.
Bridgerton is ongezien en vernieuwend in de zin dat het allesbehalve een klassiek kostuumdrama is. Niet alleen omdat de kledingdracht en muziekkeuzes anachronismen zijn, maar vooral omdat de makers de ‘Regency Era’ sexy maken. De Britse ‘stiff upper lip’ maakt plaats voor passionele relaties en intrigerende onthullingen. De vuile was van negentiende-eeuws Londen wordt buiten gehangen door de anonieme Lady Whistledown die de schandalen van de ’ton’ neerpent in haar roddelblad. Bovendien hanteert Shondaland het principe van ‘color blind casting’ waarbij de rollen verdeeld worden zonder rekening te houden met etniciteit of huidskleur. In dit seizoen gaan de makers nog verder doordat ze niet enkel Indische actrices casten, maar ook Indische rituelen en taalgebruik opnemen in het verhaal. Niet de doorsnee Jane Austen-adaptatie dus.
De plot is gebaseerd op de Bridgerton-reeks van Julia Quinn, waarbij elk boek het liefdesverhaal van een andere Bridgerton telg uit de doeken doet. In het vorig seizoen volgden we de oudste dochter Daphne bij haar onderneming om een geschikte huwelijkskandidaat aan de haak te slaan. Dit seizoen beslist Anthony, de oudste zoon en zo erfgenaam van de adellijke titel, dat het tijd is zijn ‘Viscountess’ te vinden. In tegenstelling tot de boeken, komen in de serie ook andere personages aan bod, niet enkel de overige kinderen maar ook andere families zoals the Featheringtons. In een televisiereeks werkt het zeker beter om meer dan enkel het leven van de hoofdpersonages te tonen, maar meer personages betekent eveneens meer verhaallijnen. Zo liep Anthony in het eerste seizoen nog verloren in de ogen van operazangeres Siena. In het tweede deel komt de toneelspeelster niet aan bod en gooit de Viscount simpelweg haar portret in het vuur, alsof de passie zo plotsklaps opgebrand is. Een nieuw boek is voor Quinn een nieuw begin, maar in een fictiereeks kan je niet telkens de opgebouwde ontwikkelingen van de tafel vegen, waardoor de adaptatie soms vastloopt.
Naast de ongebruikelijke kostumering en vernieuwende casting verwierf Bridgerton voornamelijk faam omwille van de losbandige seksscènes. Wie kijkt voor deze pikante scènes zal dit seizoen echter op diens honger blijven zitten. Showrunner Chris Van Dusen beweert dat intimiteit in deze afleveringen even sterk aanwezig is, maar dat het schuilt in de steelse aanrakingen en het voelbaar onvervuld verlangen. Hunkerende blikken tussen Anthony Bridgerton (Jonathan Bailey) en Kate Sharma (Simone Ashley) zijn er in overvloed, maar de quasi afwezigheid van lichamelijke begeerte herleidt de serie eerder tot een passionelere versie van Downton Abbey, dan dat het aan Gossip Girl doet denken.
De ontluikende liefde tussen Anthony en Kate komt langzaam op gang en wordt tergend traag uitgesponnen. Doordat het erg duidelijk is hoe hun relatie gaat evolueren, sluipt er verveling en ongeduld in het kijken. Bridgerton lijkt het juk van licht vertier van zich af te willen werpen en probeert dieper in te gaan op de dramatische aspecten. Bijgevolg is de serie minder luchtig en humoristisch, terwijl de sterkte van de serie net lag in het feit dat die zichzelf niet te serieus nam en volop inzette op die escapistische factor.
Televisie is een product van zijn tijdsgeest. Of een serie wel of niet in de smaak valt, hangt vaak samen met de vertoningscontext. De luxe en weelde van de serie was een fijne onderbreking in de droevige eentonigheid die kenmerkend was voor 2020. Nu de pandemie begint weg te vloeien en we minder nood hebben aan die ontsnapping voelt Bridgerton aan als herhaling in een tijd waarin we weer volop nieuwe ervaringen opzoeken. Walsen op een akoestische versie van Wrecking Ball is nog steeds leuk, maar niet meer origineel. Wetende dat de Bridgerton familie nog zes ongetrouwde kinderen telt, rijst de vraag toch een beetje hoe lang dit format nog zal blijven boeien.
