Indien u Topical Dancer, de titel van het uitstekende nieuwe album van Charlotte Adigéry en Bolis Pupul, eerst als “Tropical Dancer” las – omdat zoiets meer ligt binnen onze verwachtingslijn van dansmuziek gemaakt door artiesten met een gekleurde huid – dan is dit album al van bij de titel in haar opzet geslaagd. Dit is dansmuziek die ergens over gaat.
In het Engelstalige woordenboek lezen we in het lemma ’topical’: ‘(of a subject) of immediate relevance, interest, or importance owing to its relation to current events’ en dat is wat we hier krijgen. Deze plaat is immers woke tot in het diepst van haar poriën: diepsnijdende rassen- en genderkwesties worden onverbiddelijk aangesneden en geserveerd. Zo kennen ze in de intro aan de parlofoon van DEEWEE geen Charlotte Adigéry, maar de pakjesbezorger en Frederik de Witte mogen wél probleemloos binnen. “Blenda” verdraait een niet mis te verstaan ‘go back to your country where you belong’ tot een lieflijk gezongen melodie op het ritme van een dancefloorfiller en vertoont daarmee een even gespleten persoonlijkheid als de dagelijkse situatie waarin gekleurde mensen vaak moeten leven. Dat is geen kleinigheid. Het moet verscheurend zijn om je een identiteit aan te meten wanneer je constant tussen twee werelden valt: ‘don’t sound what I look like, don’t look what I sound like’. Adigéry en Pupul zalven daarom niet – ze sláán, en wel met onze eigen vooroordelen in ons gezicht (‘Don’t say “You speak my language surprisingly well”‘) en wanneer we onze andere kaak willen bieden, omdat we zo ‘verdraagzaam’ zijn, tonen ze onze hypocrisie: ‘Are you as open-minded behind closed doors?’
Tegelijk mag er ook duchtig gelachen worden. “Thank You” houdt al onze goedbedoelde meningen een levensgrote ironische spiegel voor. “Esperanto” drijft de spot met de politiek correcte excessen. Zo mag je bijvoorbeeld geen zwarte americano-koffie meer bestellen, maar moet dat verkrampt een African-American zijn. Het zijn die lichtvoetige toetsen die de boodschap verteerbaar maken – en die is soms zwaar, zoals in “It Hit Me”, dat over seksisme gaat. Over hoe vrouwen zich voelen wanneer ze geobjectiveerd worden en waarin de titel ongemakkelijk resoneert in ‘Hit me’ – als een soort echokamer voor victim blamers. Het akelige nafluiten leukt de dreigende industriële beat niet op, maar verhoogt alleen maar de cringe-factor van het nummer.
Een groot verschil met de Zandoli EP uit 2019 is dat de naam van Bolis Pupul nu terecht naast die van Adigéry staat te blinken. Dit is een project waarin de veelzijdige stem perfect is afgestemd op de kameleontische productie. Bolis Pupul toont als zoon-van over de ganse lijn dat hij rebelsheid en absurdisme met de paplepel heeft binnengekregen. Synths schuren even vaak als dat ze bruisen, stuiten of onweerstaanbaar grooven zoals op “Mantra”. Luister vervolgens hoe Pupul “Huile Smisse” sensueel voorbij de woordspeling van de titel laveert of hoe de bronzen baslijn op “Ceci N’est Pas Un Cliché” opgesmukt wordt met zilvergrijze synthdrops. Het is afgelikt, er zit véél in de productie en je voelt dat het lééft. Er wordt rustig opgebouwd, door telkens extra elementen in de mix gooien en op het juiste moment alle remmen los te gooien. Let wel, dit zijn geen bombastische drops voor Tomorrowland-massa’s, het zijn eerder microdoses van high fidelity druppels voor de fijnproever.
Hoogtepunt “HAHA” is even irritant als hypnotiserend. Charlotte Adigérys aanstekelijke lach wordt verknipt tot een hedendaagse herinterpretatie van Josh Winks houseklassieker “Don’t Laugh” – maar dan één waarbij dat lachen vaak omslaat in grienen. Het is de lachtherapie waar je niet bij wil zijn en waarvan je het doel niet begrijpt, omdat het in se zo een triestige bedoening is. Het is daarom de perfecte mission statement van dit album: het is aanstekelijk, en vaak grappig maar de tristesse van het alles valt niet te ontkennen.
Adigéry en Pupul gooien momenteel hoge ogen in buitenlandse pers. Topical Dancer maakt her en der sier als album van de dag/week/maand en op Pitchfork was het één van de twee Belgische platen in het lijstje van releases waar reikhalzend naar werd uitgekeken (naast de onvermijdelijke Stromae. Het zegt veel over hun reputatie). En dat is allemaal terecht. Dansbaar, diepgravend, en door en door grappig is Topical Dancer een synthfeest voor een toekomstige wereld waarin de Zwarte Pietendiscussie eindelijk dood en begraven is.
