In ieder van ons schuilt wel een fascinatie voor de superrijken. We kijken graag naar hoe mensen zonder scrupules geld over de toonbank smijten. Maar meer nog dan het observeren van hoe deze één percent leeft, houden we van verhalen waarbij iemand deze ‘upper class’ te slim af is.
Toen New York journaliste Jessica Pressler onthulde hoe de Russische Anna Sorokina erin geslaagd was de New Yorkse elite jarenlang voor te liegen en geld af te troggelen, geraakten velen meteen geïnteresseerd in de vrouw die zich voordeed als Anna Delvey, een Duitse erfgename met een ’trust fund’ van €60 miljoen. Daarom is het vreemd dat de Netflix-adaptatie vertrekt vanuit het standpunt van het op Pressler gebaseerde personage Vivian in plaats vanuit de oplichtster zelf. Bijgevolg is Inventing Anna geen uiteenzetting van de ‘rise and fall’ van de figuur Anna Delvey, maar een lang uitgesponnen vertelling over het ontstaan van het artikel ‘How Anna Delvey Tricked New York’s Party People’ dat aan de grondslag lag van de reeks.
Shonda Rhimes, hoofd van productiehuis Shondaland en de vrouw achter onder andere Scandal en Bridgerton, ontwikkelde deze serie als deel van haar miljoenencontract met streamingsplatform Netflix. Als invalshoek koos ze niet voor Anna’s perspectief, maar voor dat van de zwangere journalist Vivian Kent (Anna Chlumsky), die haar carrière als journalist probeert te redden door als eerste over het fraudespel van Delvey (Julia Garner) te berichten. Ze hoopt zo een eerdere misstap, waarbij ze door onnauwkeurige feitencontrole foutieve informatie publiceerde, recht te zetten nog voor ze zich aan het moederschap wijdt. Bij het openen van de serie is Anna al gearresteerd en opgesloten in afwachting van haar hoorzitting. Vivian bezoekt de Duitse erfgename in de gevangenis en belooft Anna faam in ruil voor een interview. Naast deze gevangenisbezoeken spreekt Vivian ook met iedereen – zowel vriend als vijand – die betrokken was bij de leugens. Op basis van de verschillende getuigenissen tracht Vivian een beeld te schetsen van hoe Anna opklom tot in de hoogste kringen van Manhattan en bijna met $40 miljoen dollar aan de haal ging.
“Who is this girl?” verzucht Vivian, om vervolgens negen volledige afleveringen te spenderen aan het beantwoorden van de vraag. Als kijker is de journalistieke blik in eerste instantie interessant, maar wanneer er geen antwoorden volgen en onsamenhangende feiten simpelweg één voor één getoond worden, neemt de interesse danig af. De figuur Anna Delvey is een mysterie, maar die insteek werkt enkel de eerste twee uur. De volgende 480 minuten zijn eerder saai en langdradig. Net zoals Vivian krijgen we niet helemaal vat op Anna, ondanks de toenemende informatie en karakterbeschrijvingen van derden. Bovendien wordt er weinig aandacht besteed aan hoe Sorokina effectief fraude pleegde en de allerrijksten om de tuin leidde. En dat terwijl het personage van Delvey continu benadrukt dat haar succes te wijten valt aan haar intelligentie en neus voor zakendoen. Garners Anna Delvey kreunt wanneer ze een “wannabe socialite” wordt genoemd en toch spendeert de serie veel tijd aan het in beeld brengen van haar luxueuze levensstijl. Verder krijgen ook alle ‘slachtoffers’ veel schermtijd om aan te tonen dat ondanks wat Anna hen aandeed, niemand hier echt onder leed en velen zelfs profiteerden van hun associatie met de crimineel Anna Sorokina.
Inventing Anna is in één woord: droog. De weelde en intrige die je zou verwachten van productiehuis Shondaland blijven uit. Elke aflevering opent met de disclaimer “This story is entirely true except for the parts that are totally made up”, wat de illusie schept dat de Netflix-serie een loopje neemt met de waarheid om zo tot een glamoureuzer geheel te komen. Enige research naar wat er effectief heeft plaatsgevonden, leert ons dat de adaptatie zeer dicht bij de feiten blijft. Een documentaire, van pakweg negentig minuten, had daarom een beter idee geleken.
