Fred Hersch heeft… een meditatieplaat gemaakt. Dat is dan de compacte versie. Het werkelijke verhaal is iets minder onheilspellend en sluit mooi aan bij ‘s mans discografie.
De 66-jarige pianist heeft een fragiele gezondheid, maar blijft vooralsnog productief bezig. Daarbij lijkt hij de klassieke exploratie even opzij gezet te hebben voor projecten die makkelijker haalbaar zijn in coronatijden of dicht aansluiten bij zichzelf. Lockdown-album Songs From Home was een solo-release die vooral comfort wilde bieden via nostalgische covers en met Breath By Breath doet hij het opnieuw, maar dan anders. Hersch bewandelt al decennia een traject dat regelmatig de grens tussen jazz en klassiek verkent. Al in de jaren tachtig arrangeerde hij muziek van o.m. Debussy en Ravel (voor The French Connection), invloeden die bepalend zouden blijven in zijn hele carrière.
Dat de man ooit muziek zou schrijven op maat van een strijkkwartet was dus een kwestie van tijd. Op Breath By Breath hoor je hem bovendien in de weer met een nieuw pianotrio. Of toch niet, want bassist Drew Gress staat al meer dan dertig jaar aan z’n zijde (en was jarenlang de bassist van z’n working trio), en hij krijgt hier gezelschap van de Duitse drummer Jochen Rueckert, die vooral veel speelde met Nils Wogram, maar ook een aantal albums uitbracht onder eigen naam waarvoor hij kon rekenen op de steun van o.m. Mark Turner. Dit trio wordt aangevuld met het Crosby Street String Quartet (violisten Joyce Hammann en Laura Seaton, altvioliste Lois Martin en celliste Jody Redhage Ferber).
We blijven voor de achtdelige ‘Sati Suite’ natuurlijk hangen in vertrouwd aanvoelende Hersch-wateren: ‘s mans piano dwarrelt subtiel parelend “Begin Again” binnen en vormt de motor van een zacht schuifelend samenspel, waarin vooral de dosering opvalt. Het strijkkwartet verstrengelt innig met het trio om even later weer naar de achtergrond te verdwijnen, terwijl Hersch in een solopassage z’n jazz/klassiek-stempel drukt. Verderop blijft het elegant bewegen op het ritme van een regelmatige ademhaling. In “Awakened Heart”, een stuk voor piano en strijkers, neigt het even naar filmische aarzeling – meer Jan Swerts dan Fred Hersch, eigenlijk -, terwijl een ritmisch geplukte cello de hartslag vormt voor de titeltrack, waarin Rueckert subtiel ruist en ritselt en Hersch blijft hangen in ballade-modus.
Hier en daar worden een paar zijstappen gepermitteerd – “Monkey Mind” is een tikkeltje speelser via stekelig geplukte snaren, in “Mara” duikt er eenmalig sobere percussie op -, maar eigenlijk domineren de ingetogenheid en gaafheid. Met het wiegende “Rising, Falling” en “Know That You Are” voor de vier strijkers wordt vooral ingezet op muziek die comfort biedt. Het levendige slotstuk “Worldly Winds” zorgt met wat pit voor een fijne opflakkering van energie. Bonus “Pastorale”, een hommage aan Robert Schumann die Hersch de laatste jaren regelmatig uit z’n hoed tovert, zalft voor een laatste keer.
Het maakt van Breath By Breath een mooie plaat die duidelijk veel betekent voor Hersch. Het is misschien niet van het kaliber van soloalbum Open Book of trioplaten Sunday Night At The Vanguard en Live In Europe, maar wel een zijstap die steek houdt en nog maar eens benadrukt dat Hersch als geen ander elegant impressionisme binnensmokkelt in de jazz.
Fred Hersch, live altijd indrukwekkend, staat op 12.03 met trio en het Desguin Quartet op Leuven Jazz. Een dag later speelt hij er met Enrico Rava en Bram De Looze.
Fred Hersch :: Breath By Breath
