hi nice bye, de debuut-ep van keun voelt te midden van al het grote geweld van de blockbusterreleases dit najaar als een kostbaar en deugddoend kleinood.
Leuvenaar Bert Aernouts heeft een hand in vele projecten, maar op zijn debuut-ep onder zijn nom de plume keun is hij een eenmansorkest dat mooie liedjes speelt over ontmoetingen en afscheid – over het leven, quoi. En dat zonder in meligheid te vervallen. De multi-instrumentalist nam het mini-album – een zucht van twintig minuten en het is voorbij – op in verschillende kamers in zijn huis, waarbij hij bijna alle instrumenten op zijn eentje speelde, met hier en daar aanvullende hulp van labelgenoten als de blazers van Your Favourite House-Garden-Kitchen Orchestra.
Hoewel het allemaal thuis is opgenomen, heeft het geluid toch iets van een weidse ouverture van een roadmovie. Het ontroerende titelnummer lijkt haast te ontwaken als een onschuldig kind op een veel te vroeg uur met de winterzon op zijn gelaat. Woorden zijn hierbij overbodig. De viool van Nicholas Cooper (van de ierse folkband Ye Vagabonds) mengt verwondering en ontroering in gelijke delen doorheen dit hoogtepunt.
Het is die invloed van de ierse bucolische folk die het hele album doordesemt. Opener “Og Svo” begint ingetogen, maar barst na anderhalve minuut open met handclaps die de twinkelende melodieën counteren met tempo en joie de vivre. “Máire” is de ierse verbastering van de naam “Maria” en de mooie, ingetogen teksten verlenen het afscheid tussen oude geliefden een universeel karakter: “Please forgive me now for what I’ve said / I had a way with words / for eulogies I have none.”
Maar het klankenpalet gaat breder. Zo voelt het laatste nummer “Wind” meer introvert aan, om na een minuut uit te barsten in een golf van melodische distortion, waarbij keun wel heel dicht tegen Sigur Ros gaat aanschuren. Bovendien doet het stemgeluid van Aernouts – je kan er écht niet omheen – denken aan dat van Jeff Mangum van Neutral Milk Hotel, net als de compleet overstuurde gitaren en ingehouden intensiteit.
hi nice bye is een goede titel. Ontmoetingen tussen mensen stoelen vaak op stopwoorden en formulaire begroetingen die desalniettemin de basis vormen van warme menselijke interactie. Iedereen kent de gesprekken die niet verder reiken dan een houterig ‘hey, hoe ist het?’ ‘Goed.’ ‘Allez, tot ziens dan he’, maar ze dragen steeds meer betekenis dan dat ze utspreken. Het maakt ze even vluchtig als waardevol – net zoals deze mooie korte ep.
