1 November komt eraan. De minzame herinneringen aan dierbare begravenen hoeven niet per se ontsierd te worden met door opgeklopte joligheid ontsierde verkleedpartijtjes die gepaard gaan met fucking plastieken doodshoofden en nepspinnenwebben. Jan Swerts toont met ‘Dezen Killen Grond’ dat stijlvol minimalisme veel dieper kan – excusez le mot – graven.
“Dezen Killen Grond” is het derde nummer van het in november te verschijnen album Oud zeer, waarop Swerts zich liet inspireren door avondwandelingen over kerkhoven. De titel van dit nummer plukte Swerts, zoals ook bij de andere nummers op het album, van een grafschrift: “Slaap zacht, o Moeder Lief, In Dezen Killen Grond”.
Zo warm als de herinneringen aan de overledenen in andere culturen gekoesterd worden, zo afstandelijk reageren wij in het door de ratio verteerde Westen op iets wat we niet kunnen begrijpen. Daarom duwen we het weg van ons, onder de grond en leggen we er een steen op, zodat het zeker niet kan ontsnappen. Afstand heerst ook tussen de minimale piano-aanslagen op dit nummer, die aan komen waaien als de eenzame voetstappen van de zwijgzame figuren die je op kerkhoven tegenkomt. Het geheel wordt opgesmukt door fieldrecordings die doorheen het geheel kringelen als mistslierten. Swerts speelde het nummer op een stokoude piano die niet veel na deze opnames zelf de geest gaf. Je hoort ze haast kraken onder haar voornemen om nog een laatste keer alle gevoel uit haar voltooide leven te halen. Na vierenhalve minuut dooft ze uit. In de verte blaft een hond.
