Onder de naam Flying Lotus (a.k.a. FlyLo), maakt Steven Ellison al sinds 2006 eigenzinnige muziek die zich ergens op het raakvlak tussen hiphop, electro, avant garde en jazz bevindt. Op niet minder dan zes albums diept hij zijn eigen geluid verder uit zonder ooit commerciële toegevingen te maken. Dat hij op zijn eerste officiële soundtrack, Yasuke, die kenmerkende eclectische aanpak verruilt voor een veiliger, publieksvriendelijker geluid voelt dan ook aan als een gemiste kans.
Of Flying Lotus ooit muziek zou aanleveren voor een animatiereeks was veel minder de vraag dan wanneer. Ellison zette immers zijn eerste stappen als muzikant/componist bij Cartoon Network’s Adult Swim waarvoor hij zogenaamde bumper music maakte; kleine segmenten van maximaal vijftien seconden die tussen de programma’s door gespeeld worden. In de jaren erna verdween die liefde voor het beeld ogenschijnlijk naar de achtergrond toen zijn pure muzikale exploten op succes onthaald werden. Maar Ellison liet beeld en geluid nooit volledig los van elkaar ontstaan. Zo koppelde hij aan zijn vierde studio-album Until The Quiet Comes (2012) een kortfilm en schreef hij daarnaast ook voor andere kortfilms en kunstinstallaties muziek.
In 2017 bracht hij de surrealistische film Kuso uit waarvoor hij ook de muziek schreef, een jaar later leverde hij de soundtrack aan voor de science fiction thriller Perfect. De film zelf werd minder dan lauw onthaald en een officiële soundtrack is tot op heden (dan ook) niet verschenen. Eenzelfde lot zal Yasuke niet beschoren zijn, de animatiereeks debuteerde eerder dit jaar op Netflix en is heel losjes gebaseerd leven op de zestiende eeuwse Yasuke, een man van Afrikaanse origine die via een Portugees schip in Japan belandde en in dienst trad van de daimyo Oda Nobunga (1534-1582).
De korte reeks, geschreven door LeSean Thomas (een in Japan wonende Afro-Amerikaan) en Flying Lotus zelf, vertrekt weliswaar van enkele historische personages maar kiest voor een mix van fantasy en science fiction om een heel eigen en jammer genoeg eerder generisch verhaal te vertellen. Die insteek (en betrokkenheid) zorgt ervoor dat Flying Lotus zich geenszins gebonden hoeft te voelen aan de tijd noch ruimte van het historische verhaal en volop de eigen kaart kan trekken. Helaas verruilt hij net als de reeks zelf eigenzinnigheid en identiteit voor een op een breder publiek gerichte aanpak waardoor de soundtrack zelf aan waarde verliest.
Puur muzikaal kan er weinig afgedongen worden op Yasuke. Ellison is een vakman die weet hoe een goede song werkt en zelfs hoe deze te verbinden met beeld en verhaal. Het grote struikelblok is echter dat het vaak als niet meer dan achtergrondmuziek aanvoelt, alsof het geen bestaansrecht buiten de reeks mag hebben. Met “War On The Door” wordt weliswaar een interessante aanzet gegeven, waarbij het gevoel van krijgsgewoel onderhuids aanwezig is, maar het blijft te veel op de oppervlakte om te beklijven. Ook de titelsong “Black Gold”, met Thundercat op vocalen, weet niet waarheen te gaan, waarna met “Your Lord” het tij vooralsnog lijkt te keren. De productie is net zoals bij de vorige songs jammer genoeg zo gladjes dat elke angel er op voorhand uitgehaald is.
Daardoor verliest het album vaak de scherpte die in de songs onderhuids aanwezig is, iets wat op het eerste deel van het album erg duidelijk wordt. Soms lijkt het wel alsof doelbewust voor een cheesy jaren tachtig geluid gekozen is, zoals in “Shoreline Sus” maar net hierdoor klinkt het nummer als een goedkope parodie op Hong Kong-soundtracks uit de vorige eeuw. Het is een euvel waar ook “Hiding In The Shadows” onder lijdt: de poging om een vorm van authenticiteit op te roepen, mislukt jammerlijk.
Gelukkig weet Flying Lotus zich na deze valse start ietwat te herpakken. Zo vormen “Crust” en “Pain And Blood” degelijke sfeerstukken en weet “War Lords” zelfs spanning op te roepen ondanks de vlakke productie. Na een dikke tien minuten (en vijf van de zesentwintig (!) nummers) lijkt Flying Lotus eindelijk grip te krijgen op het geheel. Vanaf “African Samurai”, dat de tweede helft opstart, neemt het album een nieuwe wending en volgen de songs elkaar in sneltempo op, waarbij ze weliswaar sterk onderscheiden zijn maar toch vooral als een mozaïsch geheel uitstekend werken. In het geval van “Mind Flight” weet Flying Lotus zelfs zijn klassieke aanpak volledig te verzoenen met het ‘nieuwe’ geluid wat het nummer niet alleen boven de plaat uittilt, maar ook binnen zijn oeuvre een waardevolle plek laat opeisen.
Het is jammer dat Yasuke zo onevenwichtig aanvoelt, want zoals in het bijzonder de tweede helft van de plaat aantoont, kan Flying Lotus zelfs met beperkingen die aan deze soundtrack inherent lijken, toch nog zijn stempel op het geheel drukken. De afstandelijk aanvoelende productie blijft een vreemde keuze, te meer omdat het gros van de songs gebaat zouden zijn met een meer levend en organisch geluid. Yasuke heeft sterke nummers maar nergens durven ze echt naar voren te treden. In die zin lijkt de soundtrack sterk op de reeks die ook nergens zijn potentieel en verhaalkracht ten volle benut. Beide gelden als mooie visitekaartjes maar tezelfdertijd voelen ze aan alsof de makers er nooit hun volle gewicht achter durfden plaatsen. Yasuke klinkt hierdoor als een album dat zijn potentieel nergens waarmaakt.
Yasuke is als officiële download beschikbaar, de lp is gepland voor september 2021.
