Een verhaal bijna zo tragisch als dat van de Bijbelse Job. Een stem zo diep en gegroefd dat ze een geleefd leven verraadt. Een EP met vijf nummers waarin een heftige hartenklop sluimert, maar berusting altijd de overhand houdt. Naïma Joris steekt haar neus aan het venster met een indrukwekkend visitekaartje.
Wie al eens de kleine lettertjes leest, kende haar naam van de eerste Isbellsjaren, toen ze op de achtergrond de falset van Gaetan Vandewoude van antwoord diende. Dat is ondertussen echter verbazingwekkend lang geleden, en net als voor u ging het leven ook voor Naïma Joris ongenadig door. Voor u toch iets minder dramatisch dan voor haar, hopen we, want haar verging het niet zo goed. Jaren danste ze op de rand van de armoede en door een slaapstoornis werd ze arbeidsongeschikt. En toen kwamen de kankers.
Eentje voor haar zus. Eentje voor haar hond. Eentje voor haar moeder. Die laatste overleefde het, over het afscheid van die eerste gaat openingsnummer “Soon”. Want na al die jaren twijfelen en afhouden was ze dan toch weer aan het zingen gegaan, en dat eindelijk met die lage diepe stem die de natuur haar had geschonken. Eén lockdowncover van Cesáriá Évora was het balletje; de boel ging aan het rollen. Vandaag zijn er vijf eigen nummers, een openingszet.
Het verdriet van die laatste jaren heeft deze debuut-EP gekneed. Met een diepe alt als die van haar zijn verwijzingen naar Billie Holiday evident. Het is een strot die gemaakt is om te treuren, maar ook om te zalven en troosten. In “Soon” laat ze haar stem uitwaaieren op zijn Beth Gibbons, sowieso ook een geestesgenoot, en spreekt ze haar zus moed in voor de laatste tocht: “straks zien we elkaar weer, en voor jou, daarboven, zullen die jaren maar een oogwenk zijn geweest”.
Ze zingt het hees, met een natuurlijke flow, over een klassieke, jazzy achtergrond. Het is de taal van de ouden, van Billie, Ella, Nina. Het is de taal waarin ze zich als een vis in het water voelt. Voor “Bellybutton” nam ze een akelig voorspellende tekst van zus Saskia. “Can’t you see how I slip away / Don’t you mind / All your effort was in vain”: tederheid en aanvaarding worden één in haar stem.
In de blazersklanken van “Missing You” schemert het Spirit Of Eden van Talk Talk door, maar een besliste piano houdt zoveel zweverigheid ver af. In de tekst: alweer verlies, tristesse. De akkoorden leven in mineur, want daar is het knus. Joris laat de woorden spaarzaam van haar lippen rollen, op het ritme van haar gitaarakkoorden. Ze fluistert bijna. Prevelt.
Afsluiter “My Home” heeft helemaal de zwoele warmte van een zomeravond in het Zuiden, een vleugje saudade zindert tussen de krekels. En misschien is dat niet gek, want uiteindelijk is het daar dat het ooit begon. De legende wil immers dat bluesicoon Nina Simone op een avond in Zuid-Frankrijk het hele publiek zegende, en dus ook de jonge Naïma Joris die op dat concert aanwezig was. Afgaand op deze debuut-EP zouden we bijna geloven in zo’n voodoo.
