Lijstjes kunnen veel losmaken. Voor rabiate quizzers zijn ze een bron van studieplezier, maar voor de gemiddelde medemens kondigen ze boodschappen, klusjes of het inpakken van koffers aan. Op hun debuutplaat The List zien de heren van Hi Hawaii er vrolijk dansend de schoonheid van in.
Hi Hawaii, dat zijn Lennart Heyndels en Jens Bouttery, muzikale veelvraten en duizendpoten die zich net zo goed thuis voelen in jazz en theatermuziek, als in de ritmesectie van Admiral Freebee of Jef Neve. Nu gaan ze een stapje verder en creëren hun eigen muzikale universum waarin de basis van bas en drums wordt opgesmukt met filmische strijkers, handclaps, fluiten en modulerende synths. BrusselsExperimentalFizzPopExplosion werd dit genre gedoopt en zoals een Ashley of een Kenny altijd hun naam zullen waarmaken is ook deze naam perfect gekozen. De muziek en de teksten vieren het surrealisme tegelijk als stijlfiguur en als coping mechanism voor het leven in het algemeen en dat in België en Brussel in het bijzonder.
Het album is even moeilijk te plaatsen als een mosselpot in een museum, het is het mechanisch dansen van robotten die de routine, waarvoor ze diep vanbinnen geprogrammeerd zijn, proberen te doorbreken. Op “Saturday” clashen boekhoudkundige cijfers vrolijk met zwevende synths en scheurende gitaren: “1 2 3 4 5 6 Saturday!” Het is het oplijsten van het banale en ontdekken dat daar breekbaarheid en een feestje in schuilen.
Geluk komt immers niet voort uit grote ideeën en iedereen luidkeels van alles de schuld geven (zelfs de dichters krijgen ervan langs in de prima openingszin van de plaat). Je moet het ook niet zoeken in doorgedreven individualisme (“The Swedish Theory of Love”). Nee, het komt je tegemoet gewaaid als tijdens een wandeling doorheen het kosmopolitische “Bruxelles” waarin pandemie even banaal is als pain au mais en de overgang van poubelle via jarretel en tunnel naar de Ismaël met de pet in de straat naadloos verloopt. De ironische afstand is mild genoeg en wordt nergens tot op de limiet opgerekt.
Altijd blijft die minzame beschouwing aanwezig, of Hi Hawaii nu gas terugneemt zoals in het druilerige “Il pleut” (dat een herneming is van muziek die ze eerder voor theaterwerk hebben gemaakt) dan wel of ze resoluut mikken op een feestje zoals in het openingstrio. In “Solutions” nodigt David Byrne David Bowie ten dans, om nog net niet te ontaarden in een David Brent-achtig grappig dansje. Te veel zou trop zijn.
Rustpunten als het reeds genoemde “Il pleut” of “Random Thoughts” verraden dat er meer aan de hand is. Bouttery laat zijn gedachten de vrije loop over behoedzame pianotoetsen die wegdrijven in de ruimte, maar nooit zijn die gedachten zo random als wordt beweerd. De plaat graaft dieper dan post-ironische lolbroekerij. Een helder wereldbeeld doemt op waarin alles net níét zo vastomlijnd is als de gepolariseerde (sociale) media willen doen geloven. Altijd vóór of tégen nieuwsberichten uit de grote boze wereld zijn is zo passé. Soms moet je gewoon zijn en betaalbare afwasmachines verdomme koesteren; zij mogen immers nooit als vanzelfsprekend genomen worden. Hun belang als steunpilaar van huiselijk geluk onderschatten is hen schromelijk te kort doen.
Dit alles zorgt ervoor dat The List tegelijk doordacht is én spontaan klinkt. De muziek straalt een zekere lichtheid uit die echter nooit ondraaglijk wordt. De ironische saus maakt dat het geheel misschien soms iets té strak in het pak zit, maar als je eenmaal weet wat erachter schuilt, valt alles mooi op z’n plooi – en die plooien kan je dan weer gladstrijken met – we zeggen zomaar iets – betaalbare strijkijzers. Een heel fijne plaat die ongetwijfeld héél hoog gaat eindigen in de eindejaarslijst voor BrusselsExperimentalFizzPopExplosion.
