Britain, Britain, Britain. De politieke en maatschappelijke evoluties van de voormalige Great Nation hebben de voorbije jaren zo’n onthutsende koers gevolgd dat deze surreële tijden intussen weer te zuur of gevoelig zijn geworden voor parodiërende toestanden à la Little Britain. Maar geen wanhoop: met het duo Sleaford Mods, intussen teruggekeerd onder de Rough Trade-vleugels, beschikt de natie over de best denkbare kroniekschrijvers.
Het helpt bovendien dat frontman Jason Williamson zich doorheen het gestaag uitzettende oeuvre van Sleaford Mods (Spare Ribs is intussen langspeler #6 voor het duo) ontpopte tot een observator en tekstschrijver die de eenzijdige rant moeiteloos overstijgt. Door het combineren van actuele en culturele referenties met een persoonlijk verhaal, kunnen Sleaford Mods-albums uitgroeien tot meer dan giftige tijdcapsules, al zullen ze mettertijd net zo boeiend zijn om te ontleden als de klassieke punk- en postpunkalbums uit de late jaren zeventig en tachtig.
“We’re all so Tory-tired” luidt het meteen in introductie “A New Brick” en de toon is gezet voor een album dat het maatschappelijke en persoonlijke al even moeiteloos samenbrengt als Eton Alive (2019). Ook muzikaal is de plaat even divers als de voorganger, met Andrew Fearns die opnieuw een stilistisch weefwerk samenstelt waarin postpunk, funk, hiphop, dub, grime en wave haasje-over spelen. De manisch-repetitieve, haast militante soundtracks van weleer zijn gelaagder en diverser, en bovendien zette het duo voor het eerst de deur open voor vreemd volk.
In “Nudge It” wordt de vloer aangeveegd met class tourism, en het duo krijgt daarvoor gezelschap van Amy Taylor van Australische punkband Amyl & The Sniffers. Haar vette accent en sneer zijn de wortelen bij de Williamsons-erwtjes. Nog geslaagder: de minimale club trance van “Mork N Mindy”, waarin Williamson terugblikt naar de tijd van spelen met actiefiguurtjes, maar ook van verlangen naar een ander leven dan dat in de council estates: “I looked out on the throw outside of my window / Outside there wasn’t anything nice to see / I wanted things to smell, like meadows not like hell / Dying dandelions and bumble bees.” Niet zo geheim wapen: de soulvolle bijdrage van Billy Nomates, die van de track een instant Mods-klassieker maakt.
Die terugblik aan de hand van tv-programma’s en speelgoed (zie ook: “Tiswas”, “T.C.R”,…) is een terugkerend motief, net als verwijzingen naar Marks & Spencer en Pornhub, maar in afsluiter “Fishcakes” wordt er ook gewerkt met minder frontale muziek en een melancholische, wave-achtige teneur. Het zorgt meteen voor een wat meer gematigde kadering rond het voorgaande. Natuurlijk wordt het wel gecontrasteerd door actualiteit, zoals “Short Cummings”, waarin een hoofdrol weggelegd is voor voormalig Boris Johnson-adviseur Dominic Cummings: “He’s gonna mess himself so much / But it’s all gonna come down hard.”
Het album werd opgenomen in de zomer van 2020, dus liet ook de coronapandemie z’n sporen na. In het loom pompende “Out There” voert het duo je mee naar een auditieve rampenfilm, waarin de nieuwe bedreiging door velen wordt toegeschreven aan buitenlanders. “Top Room” laat de fantasie op hol slaan door te lang onder één dak op elkaars lip te zitten, met een ouderwets heftige rap van Williamson op een al even klassieke/kale beat. Wie kickt op het venijn van Sleaford Mods wordt op z’n wenken bediend door “Elocution” (“I wish I had the time / To be a wanker just like you”) op een fundament van oldskool elektronica à la Kraftwerk), het bronstige heupschuddende titelnummer (met een opgestoken vinger richting Elon Musk) en het verbeten “I Don’t Rate You”.
Net als Eton Alive verrast Spare Ribs niet echt bij eerste beluistering (die sound is natuurlijk ook wat ze is), maar het zit ‘m misschien opnieuw in de nuances. Zo goed als elke song bevat wel een idee of wending – raadselachtig, absurd of spitant -, die de oren doet spitsen en bevestigt dat het duo is uitgegroeid tot een van de meest consistente en unieke bands van het voorbije decennium.
