Een plaat die ons meteen zin geeft in die langverwachte optredens is Amputate Corporate Art van het Gents-Luikse The K. De basisingrediënten voor zo’n rauw, punky album? Energieke drumpartijen, veschroeiende riffs, schreeuwerige vocalen en ook een stevige groove.
Sébastien Von Landau (Wyatt E.), Sigfried Burroughs (Kapitan Korsakov, Onmens, Paard) en Grégory Mertz (Daggers) vormen een krachtig trio zoals er weinig in België zijn. Vooral live is de band – net als de stadgenoten van It It Anita – een nietsontziende orkaan.
Vijf jaar geleden, toen hun debuut Burning Pattern Etiquette verscheen, werd het gezelschap nog schromelijk onderschat. Met hun tweede plaat komt daar hopelijk verandering in. Less is more is meer dan ooit van toepassing en tegelijk staat deze worp bol van kwalitatieve killersongs.
Zo is “The Future Is Bright” meteen een catchy single die lang blijft hangen. Het is de perfecte combinatie van noise, pop en scheurende gitaarrock. Ook de teksten mogen er zijn. “The sun sets before us, the future is bright”, zingt Von Landau. “Laat die rooskleurige toekomst dus maar komen”, dachten we bij de eerste luisterbeurt, “met The K. als (stevige) muzikale begeleider.”
“Shit Day” is zo’n heerlijk kervende song dankzij gitaaruitbarstingen, donderende drumritmes en een refrein dat zich makkelijk in je hersenpan nestelt. Ook “Human After All” en “Dominant Tracks” (die baslijn!) hebben pakkende refreinen en bewijzen dat de nummers van The K. er alleen maar op vooruit gegaan zijn. Medeverantwoordelijke voor dit alles is producer Tim de Gieter, die de songs van een krachtig, punchy geluid voorzag. Aan Thierry Tönnes hebben we dan weer de passende albumhoes te danken: een onderbroek die pronkt op een roze achtergrond.
Wanneer we terugkeren naar de muziek zijn we intussen aanbeland bij “Everything Hurts”, een donker rustpunt, perfect ingepland tussen gitaargeweld. Nog nooit klonk The K. zo ingetogen. Over gitaargeweld gesproken, bekeek u ook de verschroeiende Nirvana-sessie van Post Malone? Wel, Von Landau komt op deze plaat aardig in de buurt met zijn scheurende stem, met Burroughs als de Belgische Dave Grohl. Ook in “Petty Profit” en “The Rougher Aspects Of Love” schudden ze je door elkaar.
Nadien is het beste eraf, maar wat wil je, met zo’n verschroeiende start? “Swim It Better” neigt naar (verwoestende) shoegaze. “(Un)Fortunate Youth” is dan weer een beetje Future Of The Left. Dat laatste nummer gaat net als “The Future Is Bright” over Romain Hoedt, de veel te jong overleden drummer van Wyatt E.
Tien explosieve nummers vol distortion, rauw geschreeuw en een hoopgevende, energieke boodschap. Amputate Corporate Art is luistervoer voor fans van Metz, Pissed Jeans, Nirvana en Idles. Dat doen deze bands namelijk ook: rocken en uithalen alsof het een bevrijding is.